14 روز .

نمیدونم میتونم منظورم رو برسونم یا نه؛ ولي من اصلاً حدِ وسط ندارم . یا یکیو انقدر دوست دارم ك رو کوچك‌ترین کارش حساسم، یا اصلا مرده و زنده طرف برام اهمیتي نداره .

-

روزها و ایامِ عمرِ من؛ با سوزُ گداز در غم محبوب بہ شب رسید و به سر آمد :)).

دقیقاً همون چیزي ك مهم نیست، مهمه .

در نیمه راهِ زندگي خود را میانِ جنگلي انبوه یافتم .

-

حالم یه جوریه انگار ۵ سالمه و شهربازیِ مورد علاقمو آتیش زدن .

+ نمی‌تونستم از رفتن منصرفش کنم . رفتم بیرون و سیگارم رو روشن کردم و رفتنش رو با چشمام دیدم . - بعدش رفتي خونه ؟ + نه، یه پاکت سیگار کشیدم گفتم شاید برگرده باز پیشم . - بعدش چی بعدش رفتي خونه ؟ + آره رفتم خونه و همهٔ عکس‌هاش رو جمع کردم . - سوزوندي ؟ + نه گذاشتم تو انبار . - چرا نسوزوندي ؟ + دیوونه شدي؟ شاید برگرده

‌‌~

من خطاب بہ سلامتِ روانم: «۷۰ روزه ك ازت خبر ندارم».