باسمه تعالی به چه دلیل گفته می شود مقصود از «ابیه » در قرآن در مورد آذر،عموی حضرت ابراهیم است نه پدر او ؟ توضیح در چند جا در قرآن کریم در مورد نسبت آذر مشرک، به حضرت ابراهیم تعبیر به «ابیه » آمده است. ظاهراً باید مراد از این تعبیر «پدر » باشد یعنی آذر پدر حضرت ابراهیم باشد اما معمولا مفسران گفته اند مراد از اب در اینجا عمو است نه پدر. سوال این است که مبنا و ملاک این تفسیر چیست؟ پاسخ واژه اب در عربی معنای وسیع تر از پدر طبیعی دارد . راغب اصفهانی در کتاب مفردات در ذیل واژه اب می فرماید: «هر کسی که سبب پیدایش، اصلاح یا پیرایش و ظهور چیزى شود آن‌را «أَب» می‌گویند.» در حدیث معروف از پیامبر اکرم ص آمده است: «الآباءُ ثَلاثَةٌ: أبٌ وَلَّدَكَ، و أبٌ زَوَّجَكَ، و أبٌ عَلَّمَكَ». (تحریر المواعظ العددیّه ص۲۴۷) یعنی پدران سه تا هستند پدری که ترا تولید کرد پدری که تو را همسر داد و پدری که تو را تعلیم داد. در روایتی از پیامبر اکرم خطاب به حضرت علی علیه السلام آمده است: « یا ابالْحَسَنِ الا وَ انّی وَ انْتَ ابَوا هذِهِ الْامَّةِ، فَمَنْ عَقَّنا فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَیهِ.» ای علی، آگاه باش که من و تو، دو پدران این امت هستیم، پس کسی که ما را عاق کند از رحمت خداوند به دور است(بحارالأنوار، ج۴۰، ص ۴۵) بنابراین اطلاق آب بر عمو استبعادی ندارد. مرحوم علامه طباطبایی بر اساس قاعده تفسیر قرآن به قرآن پاسخ زیبایی داده اند. ایشان می فرماید از آیه ۱۱۴ سوره توبه استفاده می شود که حضرت ابراهیم بعد از اینکه متوجه شد که آذر دشمن خداست از او تبری و بیزاری جست، و دیگر برای او طلب آمرزش نکرد. آیه این است: وَمَا كَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ إِلَّا عَنْ مَوْعِدَةٍ وَعَدَهَا إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ ۚ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ. یعنی آمرزش خواستن ابراهیم براى ابیه اش نبود مگر از سر وعده‌اى که به او داده بود. پس چون بر او روشن شد که وي دشمنِ خداست، از او دورى جُست، بی تردید، ابراهیم بسیار دلسوختۀ بردبار بود. اما از آیه ۴۱ سوره ابراهیم استفاده می شود که حضرت ابراهیم در سر پیری برای والدین خود از خداوند طلب مغفرت و آمرزش نمود. آیه چنین است: رَبَّنَا اغْفِرْ لِي وَلِوَالِدَيَّ وَلِلْمُؤْمِنِينَ يَوْمَ يَقُومُ الْحِسَابُ. بار الها، روزی که حساب به پا می‌شود بر من و والدین من و همه مؤمنان ببخشای. شاهد بر اینکه این دعا مربوط به سر پیری و اواخر عمر است دو آیه قبل است: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ ۚ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ الدُّعَاء. یعنی ستایش خدای را که به من در زمان پیری دو فرزندم اسماعیل و اسحاق را عطا فرمود (و درخواست مرا اجابت کرد) که پروردگار من البته دعای بندگان را شنواست. آیه مورد بحث ادامه همین آیه است. علامه طباطبایی می فرماید که از کنار هم قرار دادن آیه ۴۱ سوره ابراهیم و آیه ۱۱۴ توبه استفاده می شود که آذر پدر حضرت ابراهیم نبوده است چون معنا ندارد که بعد از تبری جستن از او به دلیل آشکار شدن دشمنی او با خدا، مجدداً در اواخر عمر برای او طلب آموزش کند. جالب این است که در آیه ۴۱ سوره ابراهیم، تعبیر به اب ندارد تعبیر به والد دارد. روشن می شود والد تنها به پدر گفته می شود اما آب به غیر پدر هم گفته می شود. ✍️نیکزاد https://eitaa.com/darseostadnikzad

باسمه تعالی پرسش قرآنی جنین شناسان بر اساس شواهد تجربی معتقدند جنین در رحم مادر از رویدادهای پیرامونی خود متأثر می شود و عکس العمل نشان می دهد و آموزش هایی هم پیدا می کند. این امر با آیه ۷۸ سوره نحل که دلالت بر این دارد کودک در هنگام تولد هیچ گونه علم و آگاهی ندارد چگونه سازگاری دارد؟ وَاللَّهُ أَخْرَجَكُمْ مِنْ بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ لَا تَعْلَمُونَ شَيْئًا وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ ۙ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(نحل/۷۸) پاسخ اول ممکن است گفته شود که مراد از علم در آیه بالا علم حصولی است نه اعم از علم حصولی و علم حضوری زیرا جنین پس از ولوج روح به خودش و برخی از حالات خویش علم حضوری دارد. مرحوم علامه طباطبایی در ذیل این آیه ۷۸ نحل نیز می فرماید که منظور از علم در این آیه علم حصولی است نه علم حضوری. شاهدی که بر این تفسیر می آورد، آیه ۲۵ سوره حج است که می فرماید: «وَمِنْكُمْ مَنْ يُرَدُّ إِلَىٰ أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَيْلَا يَعْلَمَ مِنْ بَعْدِ عِلْمٍ شَيْئًا » یعنی بعضی از شما به سن انحطاط پیری رسانده می شود که هر چه دانسته همه را فراموش می‌کند. علامه می فرماید: با اینکه همین پیران قطعاً دارای علم حضوری به خویشتن و حالات خویش می باشند در عین حال در این آیه به نحو عام از آنها نفی علم شده است. پس مراد از علم در این آیه علم حصولی است. بر همین منوال می‌توان گفت که نفی علم به نحو عام در آیه ۷۸ سوره نحل نیز ناظر به علم حصولی است. به نظر می‌رسد این پاسخ قابل نقد است چون طبق گفته جنین شناسان جنین در دوره جنینی آموزش‌ها و اطلاعاتی کسب می‌کند این اطلاعات از نوع علم حصولی است نه علم حضوری. مگر اینکه گفته شود که جنین در دوره جنینی با القائات بیرونی و پیرامونی صرفاً استعداد و آمادگی ذهنی و روحی بیشتری برای یادگیری در بعد از تولد پیدا می‌کند و به تعبیر دیگر گفته شود القائات بیرونی به نحو تکوینی صرفاً باعث شکل‌گیری خاص شخصیتی او می‌شود که در آموزش‌های بعدی او تاثیر جدی دارد نه اینکه واقعاً شناخت‌ها و اطلاعاتی را بالفعل پیدا کند. پاسخ دوم می‌توان به نحو دیگری پرسش بالا را پاسخ گفت. و آن اینکه منظور از علم در آیه ۷۸ سوره نحل، علم آگاهانه و علم به علم است نه اصل علم. یعنی هرچند جنین در دوره جنینی چیزهایی را می‌آموزد اما به آنچه در دوره جنینی و در رحم مادر یاد می گیرد علم به علم ندارد. در حقیقت مانند شعور غریزی است که شعور آگاهانه نیست. بعید نیست که گفته شود که مراد از آیه ۲۵ سوره حج در مورد پیران کهنسال هم همین معنا باشد زیرا فراموشی معلومات در سر پیری به معنای زوال معلومات خصولی نیست بلکه به این معناست که به خاطر تغییر ساختار مغزی، توانایی یادآوری معلومات و به تعبیر دیگر علم به علم را ندارند. به همین خاطر اگر با پیشرفت علم ساختار مغزی آنها بهبود پیدا کند همه معلومات پیشین را بازیابی خواهند کرد. والله اعلم نیکزاد https://eitaa.com/darseostadnikzad

باسمه تعالی پرسش قرآنی مراد از آیه «فلم تقتلوهم و لکن الله قتلهم و ما رمیت اذ رمیت و لکن الله رمی »(انفال/۱۷) چیست؟ توضیح: با اینکه در جنگ بدر قتل کفار از جانب مسلمانان و رمی مشتی از سنگریزه ها از جانب پیامبر اکرم ص صورت گرفته بود چگونه در این آیه، قتل از مسلمانان و رمی از پیامبر اکرم ص نفی شده و به خدا نسبت داده شده است؟ پاسخ اشاعره این آیه را مطابق عقیده خود یعنی نظریه جبر معنا می کنند و می گویند مفاد آیه این است که هرچند انسان در ظاهر احساس می‌کند که دارای اختیار است اما حقیقتاً چنین نیست فاعل همه کارها خداوند است و انسان کاره ای نیست . ولی قطعاً مراد آیه چنین معنایی نیست زیرا : اولاً آیات پیش و پس این آیه به وضوح دلالت بر اختیار انسان دارد. ثانیاً دیدگاه جبر مغایر با فلسفه ارسال رسل و انزال کتب و هدایت تشریعی است. ثالثاً جبر مغایر با انذارها و تبشیرها و ثواب و عقاب الهی است. رابعاً جبر مغایر با علم حضوری و وجدانی انسان می باشد. خامساً جبری مسلک ها هیچ گاه در زندگی و رفتار و اعمال خود به لوازم قول خویش ملتزم نیستند. تفسیر دیگری که از آیه شده است این است که مفاد این آیه بیانگر توحید افعالی است یعنی هر چند انسان فاعل افعال اختیاری خویش است اما بر اساس توحید افعالی فاعل و موثر حقیقی و استقلالی در همه کارها خداست. لا مؤثر فی الوجود بحقیقة معنی الکلمة الاالله. به ویژه اینکه بر اساس حکمت متعالیه صدرایی که معلول عین ربط و تعلق و وابستگی و فقر نسبت به علت هستی بخش خویش است و در هیچ شأنی از شئون خویش استقلالی ندارد و وابستگی در ذات و هویت مستلزم وابستگی در افعال و آثار است طبیعتاً انسان در ذات و صفات و افعال خود حظی از استقلال ندارد. بنابراین فاعل حقیقی و مستقل در همه کارها خداوند متعال است. نظریه سوم در تفسیر آیه مزبور این است که هرچند آنچه که در مورد فاعل مستقل و حقیقی بودن خداوند در همه کارها گفته شد عین صواب است اما ظاهراً مراد آیه شریفه مورد بحث، چنین معنایی نیست از سیاق آیات متعدد پیشین و پسین آیه مورد بحث می توان به خوبی استظهار کرد که آیه مورد بحث ناظر به امدادهای غیبی الهی در جنگ بدر است. این آیه ناظر به این است که پیروزی قاطع و چشمگیر مسلمانان در جنگ بدر با توجه کمی عده و عده آنها و زیادی کفار از جهت عده و عده صرفا به خاطر امدادهای غیبی الهی بوده است و بدون آن پیروزی نصیب مسلمانان نمی شد. در حقیقت آیه مزبور بیانگر این نکته است که به خاطر نقش آفرینی امدادهای غیبی الهی، حقیقتاً قتل و رمی از جانب خدا و نیروهای غیبی او انجام شده است نه از جانب مسلمانان و پیامبر اکرم ص . علامه طباطبایی ره در تفسیر المیزان همین معنا را برای آیه مورد بحث می‌پذیرد و در ذیل همین آیه با بیانی رسا و زیبا چنین می فرماید: «قوله تعالى: (فلم تقتلوهم ولكن الله قتلهم وما رميت إذ رميت ولكن الله رمى) إلى آخر الآية التدبر في السياق لا يدع شكا في أن الآية تشير إلى وقعة بدر وما صنعه رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم من رميهم بكف من الحصا، والمؤمنون بوضع السيف فيهم وقتلهم القتل الذريع، وذيل الآية أعني قوله: وليبلى المؤمنين منه بلاء حسنا يدل على أن الكلام جار مجرى الامتنان منه تعالى، وقد أثبت تعالى عين ما نفاه في جملة واحدة أعني قوله: (وما رميت إذ رميت). فمن جميع هذه الشواهد يتحصل أن المراد بقوله: (فلم تقتلوهم ولكن الله قتلهم وما رميت إذ رميت ولكن الله رمى) نفى أن تكون وقعة بدر وما ظهر فيها من استئصال المشركين والظهور عليهم والظفر بهم جارية على مجرى العادة والمعروف من نواميس الطبيعة، وكيف يسع لقوم هم شرذمة قليلون ما فيهم على ما روى الا فرس أو فرسان وبضعة أدرع وبضعة سيوف، أن يستأصلوا جيشا مجهزا بالأفراس والأسلحة والرجال والزاد والراحلة، هم أضعافهم عدة ولا يقاسون بهم قوة وشدة، وأسباب الغلبة عندهم، وعوامل البأس معهم، والموقف المناسب للتقدم لهم. إلا ان الله سبحانه بما أنزل من الملائكة ثبت أقدام المؤمنين وأرعب قلوب المشركين، وألقى الهزيمة بما رماه النبي صلى الله عليه وآله وسلم من الحصاة عليهم فشملهم المؤمنين قتلا وأسرا فبطل بذلك كيدهم وخمدت أنفاسهم وسكنت أجراسهم. فبالحري أن ينسب ما وقع عليهم من القتل بأيدي المؤمنين والرمي الذي شتت شملهم وألقى الهزيمة فيهم إليه سبحانه دون المؤمنين. فما في الآية من النفي جار مجرى الدعوى بنوع من العناية....» ✍️نیکزاد https://eitaa.com/darseostadnikzad

شب جمعه شب زیارتی سیدالشهدا حسین شهید مظلوم زیارت عاشورا با لحن عربی بشنو به یاد بین الحرمین التماس دعا

باسمه تعالی نکاتی جالب از المیزان ذیل آیه ۱۲۵ نحل علامه طباطبایی در المیزان در ذیل آیه ادع الى سبيل ربك بالحكمة و الموعظة الحسنة و جادلهم بالتى هى احسن...نکات ذیل را بیان می فرمایند: نکته ۱- شكى نيست در اينكه از آيه استفاده مى شود كه اين سه قيد، يعنى (حكمت ) و (موعظه ) و (مجادله )، همه مربوط به طرز سخن گفتن است، رسول گرامى مامور شده كه به يكى از اين سه طريق دعوت كند كه هر يك براى دعوت، طريقى مخصوص ‍ است. نکته ۲- دقت در اين معانى به دست مى دهد كه مراد از حكمت،حجتى است كه حق را نتيجه دهد آنهم طورى نتيجه دهد كه هيچ شك و وهن و ابهامى در آن نماند، و موعظه عبارت از بيانى است كه نفس شنونده را نرم، و قلبش را به رقت در آورد، و آن بيانى خواهد بود كه آنچه مايه صلاح حال شنونده است از مطالب عبرت آور كه آثار پسنديده و ثناى جميل ديگر را در پى دارد دارا باشد. جدال عبارت است از دليلى كه صرفا براى منصرف نمودن خصم از آنچه كه بر سر آن نزاع مى كند بكار برود، بدون اينكه خاصيت روشنگرى حق را داشته باشد، بلكه عبارت است اينكه آنچه را كه خصم خودش به تنهايى و يا او و همه مردم قبول دارند بگيريم و با همان ادعايش را رد كنيم. بنابراين، اين سه طريقى كه خداى تعالى براى دعوت بيان كرده بر همان سه طريق منطقى، يعنى برهان و خطابه و جدل منطبق مى شود. نکته ۳- خداى تعالى موعظه را به قيد حسنه مقيد ساخته و جدال را هم به قيد التى هى احسن مقيد نموده است، و اين خود دلالت دارد بر اينكه بعضى از موعظه ها حسنه نيستند، و بعضى از جدالها حسن (نيكو) و بعضى ديگر احسن (نيكوتر) و بعضى ديگر اصلا حسن ندارند و گر نه خداوند موعظه را مقيد به حسن و جدال را مقيد به احسن نمى كرد. نکته ۴- بعيد نيست تعليلى كه در ذيل آيه كرده و فرموده: (ان ربك هو اعلم بمن ضل عن سبيله و هو اعلم بالمهتدين ) وجه تقييد مذكور را روشن كند، و معنا چنين شود: خداى سبحان داناتر است به حال كسانى كه از دين حق گمراه گشتند همچنانكه او داناتر است به حال راه يافتگان، پس او مى داند تنها چيزى كه در اين راه مفيد است همانا حكمت و موعظه و جدال است، اما نه هر موعظه و جدال بلكه مراد موعظه حسنه و جدال احسن است. نکته۵- اعتبار صحيح هم اين معنا را تاييد مى كند، براى اينكه راه خداى تعالى اعتقاد حق و عمل حق است و پر واضح است كه دعوت به حق بوسيله موعظه، مثلا از كسى كه خودش به حق عمل نمى كند و به آنچه موعظه مى كند، متعظ نمى شود هر چند به زبان دعوت به حق است ولى عملا دعوت به خلاف حق است، همچنين دعوت به حق بوسيله مجادله با مسلمات كاذب خصم، هر چند اظهار حق است، و ليكن چنين مجادله اى احياء باطل نيز هست و يا مى توانى بالاتر از اين بگويى، و آن اين است كه چنين مجادله اى احياء حق است با كشتن حقى ديگر، مگر اينكه منظور از چنين مجادله اى صرف مناقضه باشد نه احياء حق. از اينجا روشن مى شود كه حسن موعظه از جهت حسن اثر آن در احياء حق مورد نظر است، و حسن اثر وقتى است كه واعظ خودش به آنچه وعظ مى كند متعظ باشد، و از آن گذشته در وعظ خود آنقدر حسن خلق نشان دهد كه كلامش در قلب شنونده مورد قبول بيفتد . نیکزاد https://eitaa.com/darseostadnikzad

امام سجاد علیه السلام : اِنَّ اللّهَ افْتَرَضَ خَمسا وَ لَمْ يَفْتَرِضْ الاّ حَسَنا جَميلاً: (الصَّلاةَ وَالزَّكاةَ والْحَجَّ والصّيامَ و وِلايَتَنا اَهْلَ الْبَيتِ) فَعَمِلَ النّاسُ بِاَرْبَعٍ وَ اسْتَخَفُّوا بِالْخامِسَةِ، وَاللّهِ لا يَسْتَكْمِلُوا الاَْرْبَعَ حتّى يَسْتَكْمِلُوها بِالْخامِسَةِ. خداوند پنج چيز را واجب كرد و واجب نکرد جز نيكو و زيبا را : «نماز و زكات و حج و روزه و ولايت ما اهل بيت» پس مردم به چهار تاى اوّل عمل كردند و پنجمى را كوچك شمردند، به خدا قسم چهار تاى اوّل را كامل نمى کنند مگر اینکه آنها را با ولايت ما کامل کنند. بحارالأنوار، ج ۲۳، ص ۱۰۵

باسمه تعالی شبهه از قول نیچه نقل شده است که هنوز برای ما مشخص نشده است که سوختن ستمگر در دوزخ آن دنیا چه سودی برای مردم این دنیا دارد؟ این اشکال ظاهرا در صدد بیان این نکته است که اگر ستمگران در همین دنیا مجازات شوند به حال مردم این دنیا فایده دارد زیرا مجازات آنها عامل بازدارنده ای نسبت به ارتکاب ظلم هم برای أنها و هم برای دیگران می باشد اما مجازات ستمگران در آن جهان چنین فایده ای ندارد چون کار از کار گذشته است . پاسخ این پرسش این است که همان گونه که مشاهده مجازات در این دنیا بازدارنده است اعتقاد به مجازات حتمی و شدید ستمگران در آخرت برای بسیاری از انسانها در این جهان بازدارنده است اگر ترس از جهنم و مجازات اخروی در برابر ظلم و آزار و اذیت دیگران نبود قطعاً دامنه و دایره ظلم بسیار گسترده تر می شد. از این گذشته اعتقاد مظلومان به اینکه خداوند در دفاع از آنها در کمین ظالمان نشسته است و در جانبداری از آنها در آخرت از ظالمان، انتقام سخت و سنگین و پشیمان کننده می گیرد خود عامل مهم آرامش بخش و تسکین دهنده روحی و روانی برای مظلومان است. چنان که اعتقاد به بهشت برای مظلومانی که در دفاع از حق خویش در برابر ظالمان ایستادگی میکنند و سختی های مبارزه علیه آنها را تحمل می کنند و حتی ممکن است در این راه جان خود را فدا می کنند عامل مهم وادارنده ای برای مبارزه علیه ظالم و جلوگیری از ظلم و تجاوز او می باشد. ضمناً نباید از این نکته هم غافل بود که مجازات مجرمان و ظالمان در آن جهان پیامد طبیعی و قهری و تکوینی اعمال خود آنهاست. یعنی ظلم و تجاوز و آزار و اذیت آنها به صورت آتش جهنم و عذاب جحیم تجسم و تبلور پیدا می کند. به قول مولوی چون ز دستت ظلم بر مظلوم رست آن درختی گشت ز آن زقوم رست این سخن های چو مار و کژدمت مار و کژدم می شود گیرد دمت. ✍️نیکزاد https://eitaa.com/darseostadnikzad

باسمه تعالی پرسش قرآنی ادبیات خداوند با پیامبر اکرم ص در سوره احزاب چگونه قابل توجیه است؟ در آیه ۳۷ سوره احزاب چنین آمده است: «وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ وَتُخْفِي فِي نَفْسِكَ مَا اللَّهُ مُبْدِيهِ وَتَخْشَى النَّاسَ وَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَاهُ » ( احزاب/۳۷) (یاد کن) وقتی که با آن کس که خدایش نعمت اسلام بخشید و تواش نعمت آزادی (یعنی زید بن حارثه، به نصیحت) می‌گفتی برو زن خود را نگه دار و از خدا بترس (و طلاقش مده)، و آنچه در دل پنهان می‌داشتی خدا می‌خواست آشکار سازد و تو از خلق می‌ترسیدی و ملاحظه می کردی در حالی که سزاوارتر این است که از خدا بترسی و ملاحظه او را بکنی. پرسش این است که اولاً پیامبر چه چیزی را در دل پنهان می‌کرد که خداوند می خواست آن را آشکار کند. ثانیاً چرا پیامبر به جای اینکه از خدا بترسد از مردم می‌ترسید؟ پاسخ همان گونه که از کتب تفسیری مانند المیزان و نمونه استفاده می‌شود زید که پسرخوانده پیامبر اکرم ص بود تصمیم داشت زنش زینب بنت جحش را طلاق دهد خداوند به پیامبر ص فرمود بعد از اینکه زید زنش را طلاق داد تو باید با او ازدواج کنی. با توجه به اینکه عرف آن زمان این بود که پسرخوانده پسر به حساب می‌آمد و زن او عروس ناپدری به شمار می‌آمد ازدواج با او را نادرست می شمردند پیامبر بارها به زید می‌گفت که زنت را نگهدار و طلاق نده چون ملاحظه حرف و حدیث مردم را داشت و آنچه را که خداوند در مورد ازدواج با زینب به او فرمود پنهان نگه می‌داشت. خداوند در این آیه به او یادآور می‌شود که هر چند نمی‌خواهی این موضوع افشا شود اما اراده خداوند بر این است که این امر افشا شود و ازدواج با زینب صورت گیرد و نیز تذکر می‌دهد که ملاحظه حرف و حدیث مردم را نداشته باش و بهتر است ملاحظه خدا و حکم او را داشته باشی. اتفاقا دنباله آیه به گونه ای به این امر اشاره می‌کند و می‌فرماید: «فَلَمَّا قَضَىٰ زَيْدٌ مِنْهَا وَطَرًا زَوَّجْنَاكَهَا لِكَيْ لَا يَكُونَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ حَرَجٌ فِي أَزْوَاجِ أَدْعِيَائِهِمْ إِذَا قَضَوْا مِنْهُنَّ وَطَرًا ۚ وَكَانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولًا» پس (بدین غرض) چون زید از آن زن کام گرفت (و طلاقش داد) او را ما به نکاح تو در آوردیم تا مؤمنان در نکاح زنان پسرخوانده خود که از آنها کامیاب شدند (و طلاق دادند) بر خویش حرج و گناهی نپندارند، و فرمان خدا انجام شدنی است. جالب این است در این عبارت حکمت این دستور هم بیان شده است، و آن منسوخ کردن آن فرهنگ عرفی باطل است.

باسمه تعالی نقد برخی از ادله سکولاریسم «حوزه دین فی‌الواقع وجدان انسانی است، حوزه تحول درونی است، اما حوزه تدبیر دنیا حوزه‌ای است که عقل در آن توانایی کافی دارد جایگاه دین در سیاست و اقتصاد و مدیریت نیست، باطن انسان‌ها است»( محسن کدیور، روزنامه بنیان، ۱۳۸۰/۱۳/۲۸ ص ۹) «جهت گیری دینی معطوف به سعادت اخروی است، دین فقط مزاحمت‌های دنیا را نسبت به سعادت اخروی برطرف می‌کند، اگر ما آخرتی نداشتیم دین برای ما نبود، امور دنیا به مردم وانهاده شده است.» ( عبدالکریم سروش، هفته نامه جامعه مدنی, ۱۳۷۹/۱۱/۲۲ شماره ۲۰, ص۶) نقد و بررسی ۱- اینکه حوزه دین تنها وجدان و درون انسان است و امور دنیوی و اجتماعی خارج از حوزه دین است ادعایی است دستکم بی‌دلی، اثبات جدایی دین از امور دنیوی و اجتماعی از راه این دلیل، مصادره به مطلوب و باطل است. ۲- این مدعا خلاف دلیل عقلی بر ضرورت وحی و نبوت است که بر مبنای عدم کفایت عقل در تشخیص راه سعادت و کمال غایی انسانی و نیز نیاز عقل برای تأیید مدرکات خویش به وحی و شرع استوار است. ۳- این مدعا بر خلاف صراحت آیات و روایات فراوانی است که در ارتباط با مسائل اجتماعی و دنیوی است آنقدر این آیات و روایات زیاد است که نیازی به دکر پاره‌ای از آنها نیست. اگر حوزه تدبیر دنیا و مسائل اجتماعی حوزه‌ای است که هیچ نیازی به دخالت دین نیست چرا در کتاب و سنت به مسائل مختلف مربوط به دنیای مردم پرداخته شده است آیا چنین کاری عبث بوده است؟ ۴-با توجه به اینکه عقل یکی از منابع دینی است نباید عقل را در برابر دین قرار داد و مسائل را به عقلی و دینی تقسیم بندی کنیم بلکه باید به جای آن، مسائل دینی را به عقلی و نقلی تقسیم بندی کنیم. یعنی همان گونه که مسائل نقلی جزء دین است مسائل عقلی نیز جز دین می باشد. ۵-اگر منظور از این جمله که «جهت گیری دینی معطوف به سعادت اخروی است» این است که در نگاه دین اصالت با حیات اخروی است نه دنیوی،ر هرچند مطلب قابل قبولی است اما لازمه آن این نیست که دین نباید و یا لازم نیست به امور دنیوی مردم بپردازد، زیرا دنیا مزرعه آخرت است برای رسیدن به برداشت درست بناچار باید کاشت و داشت درست داشت. برای تامین سعادت اخروی، توجه به حیات دنیوی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است به ناچار دین باید برای تامین سعادت اخروی به تامین مصالح دنیوی و تنظیم معیشت اجتماعی و سامان دادن به نظام معاش مردم که نقش تعیین کننده ای در تامین سعادت اخروی مردم دارد توجه کند. ۶-این سخن که اگر آخرتی نبود خداوند دین و پیامبری برای هدایت مردم نمی‌فرستاد دستکم سخنی است بی دلیل و بی مدرک، مگر راهنمایی مردم در ارتباط با خوشبختی دنیای مردم برخلاف شأن خدا و پیامبر است؟ مگر قرآن کریم به صراحت، فلسفه ارسال رسل و انزال کتب را قیام مردم به قسط و عدالت معرفی نمی‌کند؟( حدید/۲۴) اگر تعلیم و تربیت و آموختن حکمت و تشویق به فراگیری علم و دانش و رعایت بهداشت و نظم و پایبندی به حقوق مردم و آداب معاشرت و انواع مسائل حقوقی قضایی کیفری و معاملاتی و ارث و آداب همسردای که در آیات و روایات آمده است مربوط به دنیای مردم نیست؟ آیا بدون وجود آخرت بشر به این امور نیاز نداشت؟ حکمت و رحمت خدا ایجاب می‌کند که در این عرصه‌ها بشر را یاری دهد و راه درست را معرفی کند. نیکزاد https://eitaa.com/darseostadnikzad

باسمه تعالی این پرسش را مطرح می‌کنند که قرآن کریم می‌فرماید هر چیز را زوج آفریدیم در حالی که از جهت علمی روشن شده است که برخی از حیوانات بکرزا هستند یعنی بدون نیاز به جفت گیری زاد و ولد می‌کنند. بکرزایی نوعی تولید جنسی است که در آن از تخمک لقاح‌نیافته، یک موجود زنده کامل به وجود می‌آید. این پدیده در تعداد زیادی از بی‌مهرگان و مهره‌داران شامل گونه‌هایی نظیر کرم‌های لوله‌ای، شکم‌پایان، سخت‌پوستان، حشرات به خصوص زنبور عسل و زنبور بی‌عسل، ماهی‌ها، دوزیستان و خزندگان نظیر بعضی مارها دیده می‌شود. پاسخ بکرزایی منافاتی با زوجیت ندارد حیوانات بکرزا هم دارای جنسیت نر و ماده هستند. تنها تفاوت آنها با بقیه حیوانات این است که جنس ماده آنها از دو راه می‌تواند زاد و ولد کند یکی از راه جفت گیری و دیگری از راه بکرزایی. در بکرزایی، سلول تخمک ماده می‌تواند بدون لقاح توسط سلول اسپرم نر به جنین تبدیل شود. آن گونه که گفته اند در واقع در این روش، سلول پیش‌گام به چهار سلول تقسیم می‌شود، یکی به سلول تخمک تبدیل شده و ساختارهای سلولی کلیدی و سیتوپلاسم ژل‌مانند را حفظ می‌کند، در حالی که سه سلول دیگر مواد ژنتیکی اضافی را حمل می‌کنند. سپس یکی از آن سلول‌ها در نقش یک سلول اسپرم عمل کرده و با تخمک ترکیب می‌شود تا آن را بارور کند. نیکزاد https://eitaa.com/darseostadnikzad

پاسخ به یک سوال از استاد نیکزاد: از کجا می‌توان اثبات کرد که دین از جانب خداست و ساخته دست بشر نیست؟ #کلام 🆑 @darseostadnikzad

بیان استاد نیکزاد درباره آسیب‌های بی‌حجابی در جامعه 🆑 @darseostadnikzad