شیوع #کرونا، نقش مردم و مسئولان شاید برای شما هم این سوال مطرح شده که اگر قرار بود بالاخره کار به #قرنطینه شهرها بیانجامد، آیا بهتر نبود قبل از شیوع سراسری، حداقل کانون انتشار بیماری یعنی #قم قرنطینه می شد؟! شاید برای این تعلل علتهای چندی قابل بیان است. اما به اعتقاد من روح #محافظه_کاری که بر فرهنگ #مدیریت در کشورمان حاکم شده نیز یکی از علل اصلی است. مانند طبیبی که اجازه بدهد نشانه های #بیماری کاملا به ظهور برسد و بعدا نسخه تجویز کند با این استدلال که در این شرایط، پذیرش بیمار برای عمل به اوامر طبیب بیشتر می شود! این نوع برخورد محافظه کارانه در تضاد کامل با #مسئولیت_پذیری ناشی از آگاهی نسبت به خطر است. متاسفانه این روحیه ریشه اجتماعی هم دارد. شاید شما هم دیده اید نزدیکان دختری را که از معایب غیر قابل چشم پوشی خواستگاری اطلاع دارند ولی با محافظه کاری از بیان آن اجتناب می کنند که مبادا بعدا نقدی از سوی طرفین متوجه آنها بشود. باید بدانیم که #آگاهی مسئولیت آور است! کسب آگاهی و #آگاه_سازی مردم از وظایف کلیدی مسئولین حافظ #سلامت جامعه است. متاسفانه گویا محافظه کاری بصورت آگاهانه به عنوان تز حاکم بر رفتار مدیران انتخاب شده است. چرا که به این ترتیب دیگر نه نیاز به تلاش برای کسب آگاهی هست و نه نیاز است برای اثبات صحت دیدگاه هایت و اجرای آنها تلاش کنی و پاسخگو باشی. بعد هم همه مشکلات را گردن تمرد مردم و عدم پایبندی آنها نسبت به هشدارها می اندازند و تمام. غلظت بیشعوری مسئولی که در مدیریت بحران روی شعور صد در صدی مردم حساب کند از بیشعوری آن درصد قلیل متمرد بیشعور به مراتب بیشتر است.