بسم الله النور ! امید ! تاکنون جمله «امید داشتن » را شنیده اید ؟ اشتباه است ! امید را نمیتوان داشت امید داشتنی نیست امید رسیدنی است در قوه عقلیه انسان به مقامی می‌رسد به اسم امید ! امید مقامی است از مقامات قوه عقلیه نه یک ویژگی یا خصلت! در این مقام انسان چیزهایی میبیند که دیگران نمی‌بینند چیزهایی میخواهد که دیگران نمیخواهند چیزهایی عذابش میدهد که دیگران را عذاب نمی‌دهد چیزهایی خوشحالش میکند که دیگران را خوشحال نمیکند! و میدانی یکی از خصلت های مقام امید چیست ؟ « جنون » #او در مورد خوبان می‌فرماید : یَنْظُرُ إِلَیْهِمُ النَّاظِرُ فَیَحْسَبُهُمْ مَرْضَی وَ مَا بِالْقَوْمِ مِنْ مَرَضٍ وَ یَقُولُ قَدْ خُولِطُوا وَ لَقَدْ خَالَطَهُمْ أَمْرٌ عَظِیم» بیننده می‌پندارد که آنها بیمارند در صورتی که بیماری ندارند و می‌گوید: دیوانه‌اند و مجنون در صورتی که آنها مجنون نیستند بلکه امر بزرگی آنان را آشفته نموده است!! امر بزرگ امر بزرگ امر بزرگ بگذارید آن امر بزرگ آشفته تان کند ! خدا را خدا را بگذارید آشفته تان کند آن امر بزرگ ! آشفتگی رمز وصل ما خواهد بود ! اینکه امشب از امید و جنون سخن میگویم علتی دارم ! یک از شئونات امید را فردا بعدِ سخنان بزرگ ربانی مان در شبِ اول ربیع الثانی خواهیم دید! فردا فراخوان امید داده خواهد شد ! یاران بعد از حکمِ بزرگِ فردا به یکدیگر ملحق شویم! فضای عشق آلودِ جنون آمیزِ لذت بخشِ پر امیدِ آوینی و چمران و باکری و کسایی و همت دوباره تکرار میشود یاران بسم الله