روزی بود و روزگاری پسری به نام امید بود که شاگرد کلاس سوم بود همیشه در اوقات فراغت خود � ظهور آقا فکر می‌کرد که شد صبح شد امید رفت مدرسه اتفاقی صحبتهای معلم های خود را شنید آنها درباره جشن حرف میزدند روز به پایان رسید و و فردا و فردا چند روز بعد که امید به مدرسه رفت معلم به او گفت برو به محل برگزاری جشن رفت و فهمیدم که امروز نیمه شعبان است معلم راهنما گفت فردا یک مسابقه بزرگ برگزار می شود مسابقه بادبادک بازی هر نفر یک بادبادک بسازد و روی آن آرزوی خود را بنویسد همه رفتن خانه و بادبادک شان را ساختند هر یک چیزی نوشتند ماشین و اسباب بازی می خواهم اتاق می خواهم �نبات می‌خواهم خلاصه هر کسی هر چه خاص نوشت امید تا حالا بادبادک نساخته بود برای همین بادبادکش زیاد خوب از آب در نیامد خلاصه او با هزار آرزو و زحمت و با یک نخ کوچک نازک آن را ساخت فردا صبح همه بادبادک ها را با خود آورده بودند زمان مسابقه فرا رسید بادبادک ها همه بالا رفتند به غیر از بادبادک امید حتی به پرواز هم در نیامد و همان اول محکم زمین خورد همه بچه ها به او خندیدند امید خجالت زده رفت و یه گوشه نشستم معلم زمانی که باد چه امید خورد زمین را دید مسابقه تمام شد برنده را اعلام کرد و جایزه را داد او گفت بچه ها به نظر من برنده شدن و جایزه گرفتن مهم نیست ما هم نیت است به نظر من این مسابقه دو برنده دارد و نفر برنده بعدی امید است معلم گفت بهترین آرزو را کرده بود آرزو این که امام زمان را ببینم 🅿️اختصاصی کانال دلدادگی💙 ✍ #سید_محمدحسین_ابطحی 11ساله _مشهد @deldadegi دلدادگی💙