ما بهیک سوگواری جمعی نیاز داریم...
اینکه دورِ هم جمع شویم، به چشمهای هم بنگریم و گریه کنیم... ما هر روز عزا میخوریم...
کاش یکنفر پیدا شود و برای آیندگان بنویسد که ما چه دورهای را گذراندهایم؛
دورهای که قهرمانهایمان مُردند و مادرهایشان مرگ را هرثانیه زندگی کردند!
اینجا صف است؛ نوبت ما هم میشود!
نوبت آن که ما هم خواهیم رفت و خواهیم مُرد.
ما به استقبال مرگهای ناحق میرویم!
ما به امید آن که “زمان میگذرد” موهایمان بهرنگِ اندوه درمیآید و استخوانهایمان، شبانه، در سکوت و غریبانه میگریَند. در روزی که میگفتند روزِ مادر است، یک مادر پسرش را بهدستِ باد سپرد و خورشید با طومأنینه غروب کرد.
[عماد رضایینیک]
رفیق تُرک زبان ها یه دعایی دارن که میگه:
الله سنی باشا گلن،
عقله گلمین بلالاردان ساخلاسین...
یعنی خدا تورو از بلاهایی که به عقلت نمیرسه
ولی به سرت میاد حفظ کنه!
[آمین]
پُرتکرارترین مشکل و چالش [روابطانسانی] این است که آدمها «سهواً» حرفی و یا از آنها رفتارِ ناخوشایندی سَر میزند که درمقابل؛ طرفین، آنحرفها و آنرفتارها را «عمداً» و از روی غرض تفسیر میکنند. اگر یادبگیریم که آدمهای اطرافمان و یا آنها که حتا کوتاهمدت سَرِ راهمان قرار گرفتهاند با ما پدرکُشتگی ندارند؛ روابط ما طولانی، سالم و باکیفیت برای سالیان دراز پابرجا خواهد ماند.
[عماد رضایی نیک]
