پاهایشان را روی زمین می کوبند. چشمهایشان را می بندند. با صدای بلند گریه می کنند و با اصرار چیزی می خواهند. مدل خواستن سه ساله ها این شکلی است. بزرگتر که باشند می شود طوری قانع شان کرد. دلیل آورد. قول چیز بهتری داد. از مجازات ترساند.... کوچکتر که باشند می شود حواسشان را پرت کرد‌. از سوژه دورشان کرد. پستونک و شیشه شیر گذاشت توی دهنشان. پ.ن.۱: طوری بابایش را خواست که حتی دشمنش سعی در برآورده شدن خواسته اش کرد. پ.ن.۲: امام زمانمان را مثل بچه های سه ساله از خدا و زمانه بخواهیم. شلوغش کنیم. قانع نشویم. منطقی نباشیم‌. پا بکوبیم. گریه کنیم. ندبه کنیم. داد بزنیم. پ.ن.۳: یکبار از حضرت رقیه همین طوری خوب شدن مامانم از کرونا را خواستم. بلند بلند گریه می کردم. دست هایم را به فرمان ماشین می کوبیدم. می گفتم بچه های سه ساله می دونن مامان داشتن چقدر ضروریه. من مامانمو می خوام... حضرت مامانمو شفا دادند. پ.ن.۴: امروز فکر می کردم که چرا هیچ وقت با همون استیصال امام زمانم رو از حضرت رقیه نخواسته ام؟ کی بهتر از ایشون مصیبت فقدان پدر رو متوجه شده؟ #الامام_اب_الشفیق #ما_بی_باباها_را_به_بابایمان_برسان #یا_باب_الحوائج_حسین دیمزن دنیای یک مادر زائر نویسنده https://eitaa.com/dimzan