#رمان_هاد🌹🍃 #قسمت173 ✍ #ز_جامعی(م.مشکات) وقتی داشت ماجرای سگی را که توی کوه شاهرخ به خیال مریض بودن بهش نزدیک شده بود تا برایش غذا بیندازد و سگ خواب از صدای شاهرخ بیدار شده بود و دنبالش کرده بود را تعریف می کرد آنچنان می خندید که اشک از چشم هایش جاری شده بود. شاهرخ با دیدن خنده های شروین واقعاً خوشحال می شد. احساس می کرد وابستگی عجیبی به این پسر چشم تیله ایپیدا کرده است! پسری با چشمان خمار و موهایی که اکثر مواقع به هم ریخته بود و شانه ای جزدست های شروین به خود نمی دیدند. دماغی کشیده و دندان هایی که موقع حرف زدن از هم باز شان نمی کرد برای همین حرف زدنش شکل خاصی پیدا می کرد. .نسبتاً چهارشانه بود و هم قد شاهرخ ولی بر خلاف او با قدم هایی تند راه می رفت. گهگاهی که از حالت کسل و خمیده اش بیرون می آمد معلوم می شد چقدر پرانرژی است ولی بیشتر مواقع افسردگی بر همه وجودش تأثیر می گذاشت اما حالا هیچ خبری از آن کسالت نبود. در همین حین شروین که از فرط خنده دل درد گرفته بود دستش را روی دلش گذاشت و با نفس هایی منقطع گفت: - ببخشید ... ببخشید ... من باید برم اروپا! خیلی فوریه و از اتاق پرید بیرون. وقتی رفت هادی رو به شاهرخ گفت: - خیلی محو تماشا بودی! اشتباه گرفتی اخوی شاهرخ نیشخندی زد ولی جواب نداد. - بهش عادت کردی؟ شاهرخ بدون اینکه سربلند کند جواب داد: - آره هادی با مکثی کوتاه پرسید: -شبیه فرهادِ، نه؟ شاهرخ سربلند کرد و در چشمهای هادی خیره شد اما خیلی کوتاه. با اینکه هادی از او کوچکتر بود اما نسبت به او شرم عجیبی در خودش احساس می کرد. سرش را پائین انداخت. - خیلی، مخصوصاً حرف زدنش و چال صورتش موقع خندیدن. شباهتش منو یاد گذشته میندازه. من و فرهاد خیلی به هم وابسته بودیم. گاهی دوست دارم بغلش کنم و بزنم زیر گریه شروین وارد اتاق شد: - اوه! اوه! اینجا چه خبره؟ دو دقیقه تنهات گذاشتم بعد نشست و ادامه داد: -بهت می گم از تنهائی مخت هنک کرده می گی نه و رو به هادی گفت: -باید به فکری به حالش بکنیم. می ترسم بچه از دست بره هادی خندید و گفت: -فعلاً فقط هوس بغل کردن تو به کلش زده، هنوز خیلی خطری نشده #ادامه_دارد... #دوستانتان_را_دعوت_ڪنید 🌸 #کپی_فقط_با_ذکر_ایدی_کانال🌹 ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ @sangarsazanbisangar ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯