اگر به کسی تنه بزنیم، می گوییم ببخشید، وقتی تخم مرغی از دست ما می افتد و می شکند، ناراحت می شویم، اگر کفشی از ما گم شود مدام دنبالش می گردیم، ولی خودمان گمشده ایم، هستی ما گم شده است، نعمتهای حق را گم کرده ایم و هیچ باکی نداریم و این گم کردنها را جزو بدهکاری ها و باختهای خود به حساب نمی آوریم.
آنجا که می خواهیم
#استغفار کنیم، می گردیم تا ببینیم آیا فحشی داده ایم و یا غیبتی کرده ایم یا نه و چون اینها را در خود نمی بینیم، به خود می گوییم،
#پس_خیلی_آدم_خوبی_هستیم و برای اینکه دل خدا را هم نشکنیم، یک استغفرالله ربی و اتوب الیه می گوییم و کار را تمام شده می دانیم، در حالی که استغفار باید در برابر آنچه دل ما را خوشحال کرده و یا به رنج کشیده است، باشد.
باید ببینیم که دل به چه کسی داده ایم؟
کجا و با چه کسی بوده ایم؟ اینطور محاسبه کنیم، باید ببینیم مایی که از صبح تا شب میخندیم، چه عواملی موجب این شادی و رنج شده است؟چه کسی حاکمِ دل ما بوده است؟ با چه چیزهایی مانوس بوده ایم؟دلی را که عرش و پایتخت خدا و حریم حرم الهی است، از چه چیزهایی پر کرده ایم؟ آیا حاکم دل ما خدا بوده؟ قرار دلِ بی قرارِ ما خدا بوده؟ انس ما خدا بوده؟ چرا به دیگری دل بستیم؟ چرا به غیر او دل دادیم؟
باید اینگونه محاسبه کنیم تا خود بفهمیم که بدهکاریم.
#عین_صاد
@dokhtar_asemooni313
