دوستان کم کم داریم به قسمت های پایانی رمان آیه های جنون نزدیک میشیم 😊😉😉😉🌺🌺🌺 با ما همراه باشید .....

#داستان_کوتاه مرد و زن نشسته اند دور ِ سفره . مرد قاشقش را زودتر فرو می برد توی كاسه سوپ و زودتر می چشد طعم غذا را و زودتر می فهمد كه دستپخت همسرش بی نمك است و اما زن چشم دوخته به او تا مُهر تایید آشپزی اش را از چشم های مردش بخواند و مرد كه قاعده را خوب بلد است، لبخندی می زند و می گوید : "چقدر تشنه ام !"زن بی معطلی بلند می شود و برای رساندن لیوانی آب به آشپزخانه می رود . سوراخ های نمكدان سر ِ سفره بسته است و به زحمت باز می شوند و تا رسیدن ِ آب فقط به اندازه پاشیدن ِ نمك توی كاسه زن فرصت هست برای مرد.زن با لیوانی آب و لبخندی روی صورت برمی گردد و می نشیند . مرد تشكر می كند، صدایش را صاف می كند و می گوید : " می دونستی كتاب های آشپزی رو باید از روی دستای تو بنویسن؟ و سوپ بی نمكش را می خورد ؛ با #رضایت و زن سوپ با نمكش را می خورد ؛ با #لبخند ! زندگی زیباست به شرط 《 مهر و گذشت》 ❤️اگر فکر می‌کنید با عضویت در این کانال وقت خود را هدر نداده‌اید، لطفاً آن را به دوستان‌تان هم معرفی کنید🙏 https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

#پروفایل دخترونه😍😍

﷽ــــــــ🍃ـــــ🌼ــــ🍃ــــــــ﷽ خواهـد آمد اے دل ديوانہ ام او ڪہ نامش با لبانم آشناست من گل نرگس برايش چيده ام خواهـد آمد باورم ڪن با وفـاست ... 🔸اللّٰھـُــم ؏جِّل لِوَلیڪَ الفَرَجـْـ

#خبرشهادت با خنده میگفت: شهید میشم و دعام کنید...😍☺️ گفتم #مومن، بادمجون بم آفت نداره به شوخی...😀 جواب داد نه خبر شهادتم رو یک #شهید داده ...😍 گفتم کی؟... گفت #شهیدشوشتری {قبل از شهادتشون} وقتی که اومده بود تو پادگانمون (لشگر 8 نجف اشرف) تا چشمش به من افتاد بهم اشاره کردو گفت: تو #شهیدمیشی❤️🍃 خوشحال بود و میخندید... #عبدالمهدی جدی گرفته بود و ما به شوخی می گفتیم انشاءالله😐 الان #دلتنگیم فقط همین دلتنگ، واحسرتا جامونده ایم از شهدا...😭 شهدا از قبل انتخاب شده اند.👌 #شهید_عبدالمهدی_کاظمی🌷 #شهید_مدافع_حرم 🍃🌹🍃🌹

شهادت فقط در خون غلطیدن نیست! شهادت هنگامی رخ می دهد که #دلت از زخمِ #کنایه و تکه پراکنی دیگران بگیرد. و #خون همان #اشکی ســــت که از #آه دلت جاری می شود...😔

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_432 #سورہ_یازدهم #بخش_اول از روے صندلے بلند میشوم و نگاهم را از حیاط میگیرم،آرام مے گویم:غرق خاطرات بودم! خوبم! مادرم دستش را پشت ڪمرم مے گذارد:میخواے برگردے خونہ استراحت ڪنے؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم،سمانہ از آشپزخانہ بیرون مے آید و‌ نگاہ بے رمقش را بہ ما مے دوزد:بیاید یہ چیزے بخورید. فراموش ڪردم پذیرایے ڪنم! مادرم سریع مے گوید:ما ڪہ براے مهمونے نیومدیم،غریبہ هم نیستیم. راحت باش سمانہ جون! سمانہ لبخند ڪم رنگے میزند،مادرم بہ سمتش مے رود و روے مبل ڪنارے اش جاے میگیرد. میخواهم بہ سمتشان بروم اما پشیمان میشوم،دل توے دلم نیست ڪہ آیات آخر را براے خودم قرائت ڪنم و سایہ ے سنگین این خاطرات را تمام! بغض گلویم را مے فشارد،بیشتر از هر زمان دیگرے! صداے تپش قلب خودم و پسرم را واضح مے شنوم،دستے بہ گلویم میڪشم و آب دهانم را فرو میدهم،صداے مادرم توجهم را جلب میڪند. آهے میڪشد و مے گوید:امون از این عشق ڪہ معشوق از جونت برات عزیزتر میشہ! سمانہ نفسش را با شدت بیرون میدهد:نمیتونم اینجا بند بشم! ڪاش میشد برگردم بیمارستان! حالم اصلا خوب نیست،تحمل این جو را هم ندارم. سرفہ اے میڪنم و مے گویم:میشہ برم تو اتاق یڪم دراز بڪشم؟ سمانہ سریع مے گوید:برو عزیزم! بہ فرزاد گفتم خبرت نڪنہ ممڪنہ استرس بگیرے حالت بد بشہ اما آقاجون گفت نہ سریع بہ آیہ خبر بدید! تنها دختر محسنہ! صدایم مے لرزد:اما دختر خوب و با معرفتے نبودم! مادرم نگاهش را میان من و سمانہ مے گرداند و اشارہ میڪند بروم! دوست ندارد بحث بہ مرور گذشتہ و تازہ شدن زخم ها بڪشد! تڪانے بہ خودم میدهم و بہ سمت اتاق روزبہ راہ مے افتم،نزدیڪ در مے رسم ڪہ صداے سمانہ را میشنوم. _واقعا چہ حسے تو دنیا بہ قشنگے و تلخے عشقہ؟! بے اختیار سر بر مے گردانم:حسرت! نگاہ متعجب مادرم و سمانہ بہ سمتم روانہ میشود،لبخند تلخے میزنم:هم قوے ترہ هم آزاردهندہ تر! سپس بدون مڪث وارد اتاق میشوم و در را مے بندم،بغضم را رها میڪنم و پشت در روے زمین مے نشینم. اشڪ هایم روے گونہ هایم مے لغزند و گردنم را تر مے ڪنند،صداے روزبہ در سرم مے پیچد:تو آیہ ے جنون منے! نمیتوانم تاب بیاورم و هق هق میڪنم،با دست جلوے دهانم را مے گیرم ڪہ صدایم بلند نشود! تمام تنم مے لرزد،رفتنش آنقدر برایم سنگین بود ڪہ در این هفت ماہ قطرہ اے اشڪ نریختہ بودم. باور نداشتم نبودش را... این اشڪ ها یعنے باورم بہ بن بست رسیدہ بود... یعنے تمام... یعنے آخرین سورہ نازل شدہ و همہ چیز بہ پایان رسیدہ بود... سرم را روے زانوهایم مے گذارم:واے روزبہ! واے! من حبس شدم تو نبودنت! ♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️ نگاهم را بہ انگشتان در هم قفل شدہ ام دوختہ ام و با پاهایم روے زمین ضرب گرفتہ ام! با تشویش لبم را مے جوم،عصبے انگشتانم را از هم باز میڪنم و دستانم را مشت! صداے مسئول پذیرش آزمایشگاہ بلند میشود:خانم غلامے! جواب آزمایش تون آمادہ ست! پوفے میڪنم و دوبارہ نگاهم را بہ زمین و حرڪت پاهایم مے دوزم. از چند ساعت قبل ڪہ دڪتر برایم آزمایش باردارے نوشت دل توے دلم نیست! هر ثانیہ برایم بہ اندازہ ے یڪ ساعت مے گذرد،ڪمے بعد با صدا زدن مسئول پذیرش سر بلند میڪنم:خانم نیازے! سریع از جا بلند میشوم،لبخندے ڪنج لبش مے نشیند ڪہ قلبم را از جا مے ڪند! مقابلش مے رسم،برگہ ے آزمایش را بہ سمتم مے گیرد. _بفرمایید! لبم را با زبان تر میڪنم. _جواب آزمایش... نمیتوانم جملہ ام را ڪامل ڪنم،لبخندش پر رنگ تر میشود! _تبریڪ میگم! مثبتہ! یڪ لحظہ احساس میڪنم جان از تنم مے رود! مات و مبهوت نگاهش میڪنم! برگہ ے آزمایش را مقابل چشمانم تڪان میدهد:خانم نیازے جان! برگہ ے آزمایش را از دستش مے گیرم و من من ڪنان مے پرسم:مُم...ممڪنہ جواب آزمایش اشتباہ شدہ باشہ؟! متعجب نگاهم میڪند:تقریبا نہ! ولے با انجام سونوگرافے هم میتونید مطمئن بشید! سپس دوبارہ آن لبخند نحس را ڪنج لبش مے نشاند! تنم بہ لرزہ افتادہ،ڪم ماندہ از شدت خشم بر سرش فریاد بزنم! بدون تشڪر یا حرفے با قدم هاے بلند از آزمایشگاہ خارج میشوم. با قدم هاے سست بہ سمتے راہ مے افتم،نمے دانم ڪجا مے روم و چہ میڪنم! برگہ ے آزمایش را میان مشتم می فشارم! با خشم زمزمہ میڪنم:آخہ الان؟! الان ڪہ بین ادامہ دادن و ادامہ ندادن موندم؟! چرا چند ماہ پیش ڪہ دلم براے داشتنت میرفت خبرے ازت نبود؟! برگہ ے آزمایش را ڪامل مچالہ میڪنم،دندان هایم را روے هم مے فشارم:مهمون ناخوندہ نمیخوام! مشتم را آرام روے شڪمم مے ڪوبم:با وجود تو چے ڪار ڪنم؟! وسط بدبختیام باید مے رسیدے؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_432 #بخش_دوم هر ڪسے ڪہ از ڪنارم عبور میڪند متعجب و با چشم هاے گرد نگاهم میڪند! درماندہ خیابان ها را راہ مے روم...ڪمے بعد خودم را مقابل ساتتمان خانہ مے بینم.خستہ خودم را بہ داخل خانہ مے رسانم. نگاهم را بہ ساعت مے دوزم.صداے تیڪ تاڪش چقدر بہ گوشم بلند مے رسد! ساعت از هفت شب گذشتہ و خبرے از روزبہ نیست! چادرم را از روے سر برمیدارم و دنبال خودم بہ سمت اتاق خواب میڪشم. همین ڪہ بہ اتاق مے رسم روے تخت مے نشینم و برگہ ے آزمایش مچالہ شدہ و خیس عرق را داخل ڪیفم مے اندازم. چادرم را روے زمین رها میڪنم،دستم را روے پیشانے ام میگذارم:خدایا! چرا؟! چرا؟! چرا؟! دندان هایم روے لبم مے فشارم:چرا تو زندگے من هیچے سر جاش نیست؟! هان؟! چشمانم را بہ سمت سقف سوق مے دهم و صدایم را ڪمے بالا مے برم‌. _میخوام ازت گلہ ڪنم! آرہ میخوام ازت گلہ ڪنم! از روے تخت بلند میشوم و دست بہ سینہ وسط اتاق مے ایستم. _بیست و چهار سال بهت امید بستم! بیست و چهار سال رو حرفت حرف نیاوردم اما دیگہ نمیتونم! وقتے داشتے بین بندہ هات آرامش و خوشبختیو تقسیم میڪردے ڪجا بودم؟! منو دیدے؟! دیدے یہ آیہ ے بدبختے ام هست؟! یا توام منو ندیدے؟! ڪجا بودے وقتے بہ جاے این ڪہ بابام نوازشم ڪنہ و برام لالایے بخونہ اخم میڪرد و ازم رو بر مے گردوند؟! ڪجا بودے وقتے خلاف میلش عمل میڪردم زیر مشت و لگدش مے رفتم؟! میگن دخترا بابایے ان! ولے من هیچوقت اینو نفهمیدم! میشنوے نمیدونم این جملہ یعنے چے! همیشہ بقیہ ے دخترا و باباهاشونو دیدم و حسرت خوردم! انگشت اشارہ ام را بہ سمت سقف مے گیرم:ڪجا بودے وقتے بہ اسم دین و قاعدہ هات اذیتم میڪرد و صدامو خفہ میڪرد؟! ڪجا بودے وقتے بدبختے خواهرامو میدیدم و روز بہ روز سرخوردہ تر میشدم؟! ڪجا بودے وقتے اون شهاب لعنتے پاش بہ زندگیمون باز شد و شروع ڪرد بہ اذیت ڪردنم؟! انگشت اشارہ ام را تڪان میدهم:چرا هادے رو انداختے تو زندگیم؟! بدبختیام ڪم بود؟! پوزخند میزنم:فقط یہ عشق ناڪام موندہ بود ڪہ ڪلڪسیون بدبختیم تڪمیل بشہ ڪہ شد! مے شنوے؟! تڪمیل شد! چطور دلت اومد هادے رو ازم بگیرے؟! ندیدے منہ بدبخت بیچارہ ے محبت ندیدہ تازہ دلم بہ یڪے گرم شدہ؟! ندیدے براے اولین بار تو عمرم لبخند رو لبام نشست؟! ندیدے قلب خستہ م بهش بستہ شدہ؟! ندیدے داشت میشد همہ ے پشت و پناہ و دلخوشیم؟! پس چرا ازم گرفتیش؟! اگہ میخواستے بگیریش چرا اصلا آوردیش وسط بدبختیام ڪہ امیدوار بشم؟! ڪہ دلم بلرزہ؟! چطور دلت اومد؟! هان؟! ندیدے بالا سر جنازہ ش داشت جون از تنم مے رفت؟! ندیدے قلبم وایساد؟! من ڪہ بیچارہ بودم،من ڪہ ساڪت تو دنیاے سرد خودم آستہ میرفتم و مے اومدم چرا قلب سردمو گرم ڪردے؟! انقدر ڪہ آتیش بگیرہ! تو ڪہ دیدے بعد هادے رمقے برام نموندہ دیگہ روزبہ چے بود؟! دیدے قلبم بے جنبہ و داغدیدہ ست،چرا دیگہ اونو انداختے تو زندگیم؟! ڪنار شوهرم اون چیزے ڪہ میخوامو ندارم! مے شنوے؟! احساس میڪنم شوهرمو دوست ندارم! ازم رو برمے گردونہ! بهم میگہ تعادل اخلاقے و روحے ندارم! نمیخواد ازم بچہ داشتہ باشہ! دیگہ مثل سابق نیست،منم نمیخوام ڪہ باشہ! بہ شڪمم اشارہ میڪنم:حالا اینو دادے بہم ڪہ چے؟! ڪہ وسط جهنم بزرگش ڪنم؟! ڪہ از خودم بدبخت تر بشہ؟! فریاد میڪشم:اصلا تو این بیست و چهار سال ڪجا بودے؟! منو دیدے؟! صدامو شنیدے؟! گریہ ها و نالہ هام دلتو بہ درد نیاورد؟! صدایم لرزان تر میشود:اصلا هستے؟! دیگر نمے توانم سر پا بایستم،روے زمین مے نشینم و زانوهایم را بغل میڪنم. سرم را روے زانو میگذارم و اشڪ پهناے صورتم را مے گیرد. _ببین! من همیشہ این شڪلے بودم! همیشہ! همین قدر تنها و غمگین.خودم خودمو بغل ڪردم و سر زانوے خودم گذاشتم! هق هقم شدت مے گیرد:بزرگترین گناہ بہ درگاهت ناامیدیہ! ازت ناامید شدم! گلویم مے سوزد،دیگر صدایم در نمے آید! گوشہ ے اتاق با شدت اشڪ مے ریزم... نیم ساعتے میگذرد،اشڪ هایم خشڪ مے شوند. یاد روزبہ مے افتم! سریع از جا بلند میشوم تا دست و صورتم را بشویم. نمیخواهم فعلا چیزے بگویم،چادر و ڪیفم را برمیدارم و داخل ڪمد میگذارم. سریع لباس هایم را تعویض میڪنم و بہ سمت سرویس بهداشتے مے روم. چند بار صورتم را مے شویم،گونہ هایم سرخ شدہ اند و چشمانم ڪاسہ ے خون! دلم ضعف مے رود،با حولہ صورتم را خشڪ میڪنم و از سرویس بیرون مے آیم. بہ ساعت چشم مے دوزم،ڪم ماندہ بہ هشت! سابقہ نداشتہ روزبہ بخواهد دیر بیاید و خبر ندهد! دلم شور میزند! میخواهم بہ سمت تلفن بروم ڪہ صداے چرخاندن ڪلید در قفل در باعث میشود نگاهم بہ سمت در برود. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

برگشت به قسمت اول رمان آیه های جنون ......

یه بانوی جذاب باید موهاش تا حد ممکن بلند "از شانه بلندتر"وهمیشه مرتب باشه حتی اول صبح خیلی مهمه ک همسر آدم رو درحال شانه کردن موها ببینه و ببینه که خانومش به زیباییش اهمیت میده😉☺️😉 #ایده_های_همسرداری 👗

ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺍﯼ، ﺩﺭ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﯼ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﺑﺪﻧﯿﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﺵ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﯾﺎ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻧﮑﻨﯿﻢ. ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻧﮑﻨﯿﻢ. ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺪﯾﺮ، ﻣﻬﻨﺪﺱ یا ﺩﮐﺘﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﯾﻢ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﺎﺭﮔﺮ، ﺭﻓﺘﮕﺮ، ﻣﺴﺘﺨﺪﻡ ﻫﻢ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ. ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﺮﺗﺮ ﻧﺒﯿﻨﯿﻢ، ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﭘﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻮﯼ ﻧﺎﺏ ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩ ﺑﺪﻫﯿﻢ. ﺻﻮﺭﺕ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﭘﯿﺮ، ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮﺏ ﺭﻭﺯﯼ ﭼﺮﻭﮎ، ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺧﻮﺏ ﺭﻭﺯﯼ ﺧﻤﯿﺪﻩ، و ﻣﻮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﻗﻠﺐ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ... https://eitaa.com/dokhtaranchadorii