🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت431 #بخش_اول خون خونم را مے خورد،احساس میڪنم صورتم سرخ شدہ. سریع خودم را بہ پذیرایے مے رسانم،فنجان هاے چاے را جمع میڪنم و بہ آشپزخانہ مے روم. نفسم را با حرص بیرون میدهم. با حرص سینے فنجان ها را روے سینڪ میگذارم و شیر آب را باز میڪنم‌. صداے بنفشہ از پذیرایے میخواندم:آیہ جان! بیام ڪمڪ؟! سعے میڪنم صدایم نلرزد:نہ عزیزم! چند تا فنجون بیشتر نیست! نگاهم را بہ فنجان ها مے دوزم،میخواهم اسڪاچ را بردارم ڪہ دست مردانہ اے روے دستم مے نشیند. سرم را بلند میڪنم،روزبہ خونسرد نگاهم میڪند و لب میزند:برو پیش مهمونا،من سریع میشورم‌. نگاهم را از صورتش مے گیرم:خودم مے شورم،برو پیش دوستات همش سراغتو میگرفتن. انگشتانش را میان انگشتانم قفل میڪند و لبخندے ڪم رنگ مے نشیند روے لبانش. _دختر حرف گوش ڪنے باش! از دیروز سرپا بودے! زیر لب باشہ اے مے گویم،میخواهم قدم بردارم ڪہ جدے بہ چشمانم خیرہ میشود. _گوش وایسادن ڪار خوبے نیست! رنگ از رخم مے پرد،ادامہ میدهد:هرچے ذهنتو مشغول میڪنہ از خودم بپرس! انگشتانم را رها میڪند و جاے من پشت سینڪ مے ایستد. بدون حرف از آشپزخانہ خارج میشوم و بہ سمت جمع مے روم. دریا هنوز برنگشتہ! همین ڪہ سرجایم مے نشینم مهسا مے گوید:آخر نگفتے چطورے روزبهو انقدر ڪدبانو و ڪارے ڪردے؟! قبل از این ڪہ دهان باز ڪنم صداے مجید بلند میشود. _عجب! نہ ڪہ ڪم ازم ڪار میڪشے؟! یڪم هم از این ور اون ور درس بگیر! صداے خندہ بلند میشود،بنفشہ نگاهے بہ ساسان مے اندازد و مے گوید:باز مهسا جون میتونہ ازت ڪار بڪشہ!من چے بگم ڪہ آرزو بہ دل موندم ساسان حداقل لیوان خودشو جا بہ جا ڪنہ! ساسان مے خندد:مرد سالارے ڪہ میگن اینہ! مجید با آرنج بہ پهلویش مے ڪوبد:نہ بابا فرنگے! ساسان شانہ اے بالا مے اندازد:چے ڪار ڪنم؟! اصلا نمیتونم ڪار خونہ انجام بدم! بنفشہ سریع اضافہ میڪند:چون آقا اینطورے بار اومدن! تو آمریڪا هم مادرشون نذاشتن بهشون فشار بیاد گفتن هفتہ اے یہ نفر بیاد ڪاراے خونہ رو براشون انجام بدہ! تڪ پسر تشریف دارن دیگہ! مجید سرے تڪان میدهد:اوہ اوہ! همیشہ پاے یڪ مادرشوهر در میان است! با خندہ مے گویم:بحث دارہ یڪم حساس میشہ! بهترہ بریم سر خبرے ڪہ مهسا و آقا مجید میخوان بهمون بدن! بنفشہ و ساسان ڪنجڪاو نگاهم میڪنند،بنفشہ مے پرسد:چہ خبرے؟! نگاهم را بہ مهسا مے دوزم:عزیزم تا ڪیڪو میارم بگو! لبخند عمیقے روے لبان مهسا مے نشیند:حالا بذار روزبہ و دریام بیان! صداے دریا از پشت سرم مے آید:چے شدہ؟! سرم را مے چرخانم و سرد نگاهش میڪنم،با لبخند ڪم رنگے بہ سمتمان مے آید و سر جایش مے نشیند. بنفشہ جواب میدهد:انگار یہ خبراییہ! از روے مبل بلند میشوم و بہ سمت آشپزخانہ قدم برمیدارم،روزبہ مشغول بررسے ڪردن غذاهاست‌. سنگینے نگاهم را ڪہ احساس میڪند سر بلند میڪند و مے گوید:فنجونا رو شستم. غذاهام آمادہ شدن گازو خاموش ڪردم. _ممنون! برو پیش بچہ ها منتظرن! بدون حرف از آشپزخانہ خارج میشود،بہ سمت یخچال مے روم و جعبہ ے ڪیڪ را بیرون میڪشم. در جعبہ را ڪہ برمیدارم نگاهم بہ ڪیڪ متوسط شڪلاتے اے ڪہ با گل هاے خامہ اے پوشیدہ شدہ مے افتد. ڪیڪ را از داخل جعبہ بیرون مے آورم،بہ تعداد نفرات پیش دستے و چنگال هاے ڪوچڪ بیرون میڪشم. با یڪ دست ڪیڪ را بلند میڪنم و با دست دیگر پیش دستے ها را. محتاط قدم برمیدارم،لحظہ اے احساس میڪنم چشمانم تار مے بینند و پاهایم توان ندارند. چشمانم را باز و بستہ میڪنم و مے ایستم. دوبارہ قدم برمیدارم اما احساس ضعف و سرگیجہ دست از سرم برنمیدارد! نزدیڪ مبل ها مے رسم،لحظہ اے چشمانم سیاهے مے روند اما خودم را سرپا نگہ میدارم‌. همہ بہ دهان مهسا خیرہ شدہ اند،مهسا نگاهش ڪہ بہ من مے افتد سریع مے پرسد:خوبے آیہ؟! همہ ے نگاہ ها بہ سمت من بر مے گردد،با عجلہ ڪیڪ و پیش دستے ها را روے میز میگذارم. نفسے میڪشم:آرہ! سپس روے مبل مے نشینم و لبخند تصنعے اے میزنم:هنوز خبرو نگفتے؟! مهسا جواب میدهد:نہ! دارم مقدمہ چینے میڪنم! مجید سریع مے گوید:تو براے من ڪہ شوهرتم مقدمہ چینے نڪردے! یہ جملہ بگو خانما و آقایون عزیز دارید عمو و خالہ میشید! همہ ے نگاہ ها بہ دهان مجید خیرہ مے ماند! نفر اول ساسان بہ خودش مے آید و سریع مجید را محڪم در آغوش میڪشد:یعنے تو دارے بابا میشے؟! مجید ڪہ از حرڪت ناگهانے ساسان جا خوردہ مے گوید:ولم ڪن خرس گندہ! اگہ خفہ م نڪنے و زندہ بمونم آرہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے