🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_316 با تابیدہ شدن نور شدیدے بہ چشم هایم آهستہ چشم هایم را باز میڪنم. شدت نور بیشتر مے شود،چند بار آرام پلڪ میزنم و نالہ مے ڪنم. صداے مرد غریبہ اے مے پیچد:خانم نیازے! صداے من رو مے شنوے؟! تمامِ بدنم بہ خصوص سرم درد مے ڪند،چشم هایم را روے هم فشار میدهم. لب هایم خشڪ اند،چند لحظہ بعد چشم هایم را باز میڪنم و در اطراف چشم مے چرخانم. مرد مسنے با روپوش سفید در ڪنار دختر جوانے ڪہ مقنعہ و روپوش سفیدے بہ تن ڪردہ ڪنار تختے ڪہ رویش دراز شدہ ام ایستادہ اند و نگاهم مے ڪنند. میخواهم دست چپم را بلند ڪنم ڪہ در نیمہ ے راہ تیر مے ڪشد و آخم بلند مے شود. پرستار سریع دستم را مے گیرد و آرام روے تخت مے گذارد،مے گوید:مچ دستت مو برداشتہ عزیزم بلندش نڪن! چشم هایم را روے هم میفشارم و با صدایے گرفتہ میگویم:سرم دارہ منفجر میشہ! دڪتر با لحن نرمے مے گوید:طبیعیہ! سرت شڪستہ! سپس رو بہ پرستار ادامہ میدهد:تو سرمش مسڪن تزریق ڪن! پرستار چشمے مے گوید و از اتاق خارج مے شود،دڪتر انگشتش را زیر چشم چپم مے گذارد و چراغ قوہ اے را بہ سمت چشمم مے گیرد و روشن مے ڪند. سریع چشمم را مے بندم،مے گوید:تو دید مشڪلے ندارے؟ تارے؟ دو بینے؟ آرام مے گویم:نہ! _چشماتو باز ڪن! چشم هایم را باز مے ڪنم،ڪمے فاصلہ مے گیرد و دو انگشتش را نشانم مے دهد:این چند تاست؟! _دو تا! چهار انگشتش را نشانم‌ مے دهد:این؟! _چهار تا! لبخند میزند:خوبہ! حالت تهوع دارے؟ بہ زور مے گویم:نہ! ولے ڪل بدنم درد میڪنہ! نگاهے بہ سرمم مے اندازد و مے گوید:بدنت ڪوفتہ شدہ! تنها آسیب جدے اے ڪہ بہ بدنت وارد شدہ شڪستگے سرت و مو برداشتن مچ دست چپتہ! آرام مے گویم:خیلے وقتہ اینجام؟! لبخندش عمیق تر مے شود:شیش هفت ساعتے میشہ خانم خوش خواب! صورتم از درد جمع مے شود،لب میزنم:خانوادہ م؟! همانطور ڪہ بہ سمت در مے رود مے گوید:اتفاقا پشت در وایسادن! الان میگم بیان! از اتاق خارج مے شود،نگاهے بہ اطراف مے اندازم اتاق ڪوچڪے ڪہ دیوارهایش سفید رنگ و بے روح اند! تخت دیگرے با فاصلہ ے چند متر دور تر از تخت من در اتاق قرار گرفتہ و دختر جوانے رویش بہ خواب رفتہ! نگاهم بہ پاے گچ گرفتہ شدہ اش مے افتدد،سریع نگاهم را بہ سمت پاهایم مے ڪشانم و تڪانشان میدهم. ڪمے درد میگیرند،نفسے مے ڪشم و نگاهم را بہ دست باندپیچے شدہ ام مے دوزم. چند لحظہ بعد در اتاق باز مے شود و مادر و پدرم با عجلہ وارد مے شوند،چشم هاے مادرم سرخ شدہ و ورم ڪردہ. نگاهش ڪہ بہ من مے افتد اشڪ هایش بارش مے گیرند،با بغض مے گوید:الهے بمیرم! سرفہ اے میڪنم و آرام مے گویم:مامان! اشڪ هایش شدت مے گیرند،با قدم هاے بلند بہ سمتم مے آید و مے گوید:جانم؟! دستش را بلند مے ڪند میخواهد دستش را روے صورتم فرود بیاورد ڪہ پدرم سریع مے گوید:دست نزن الان ڪل بدنش درد میڪنہ! مادرم دستش را عقب مے ڪشد و با بغض مے گوید:خیلے درد دارے؟! لبخند ڪم رنگے میزنم:فڪر ڪنم! نمیدانم چرا بغض گلویم را مے فشارد؟! سعے میڪنم اشڪ نریزم! پدرم با شانہ هایے افتادہ و سر بہ زیر ڪنار مادرم مے ایستد،با صدایے گرفتہ مے پرسد:خوبے؟! مادرم با حرص جواب میدهد:آرہ! بہ لطف ڪاراے تو عالیہ! ببین چہ آتیشے تو زندگیمون انداختے مصطفے! صداے پرستار مے آید:خانم آروم! اینجا بیمارستانہ! مادرم با گوشہ ے چادرش اشڪ هایش را پاڪ میڪند،لب میزنم:تشنمہ! پرستار ڪنار تخت مے ایستد و بہ سُرم چشم مے دوزد،همانطور ڪہ با آمپولے بہ سُرم دارو تزریق میڪند مے گوید:فعلا آب نخور! رو بہ مادرم ادامہ میدهد:با دستمال نم لب ها و زبونش رو تر ڪنید! لبخندے بہ رویم مے پاشد و رو بہ پدرم مے گوید:لطفا برید بیرون! خانمتون اینجا هستن! پدرم نگاہ شرمگینے بہ من و سپس بہ مادرم مے اندازد و مے پرسد:پروانہ! چیزے لازم ندارید؟! مادرم بدون اینڪہ جوابش را بدهد روے صندلے ڪنار تخت مے نشیند و بہ من چشم مے دوزد. پدرم نفس عمیقے مے ڪشد و مے گوید:مامور پلیس منتظرہ الان میگم بیاد داخل براے... سریع مے گویم:بابا! اونے ڪہ اول باید ازش شڪایت ڪنم شهاب نیست! نگاهش را از صورتم مے گیرد و مشتش را محڪم مے فشارد،همانطور ڪہ با حرص لبش را مے جود مے گوید:میدونم چطور حالشو جا بیارم! سپس بدون حرف دیگرے از اتاق خارج میشود،رو بہ مادرم میگویم:فعلا نمیخوام با هیچڪس حرف بزنم حالم خوب نیست! ✍نویسنده:لیلے سلطانے