🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_317 لبخند ڪم رنگے مے زند:باشہ عزیزم! مے نالم:ڪے میریم خونہ؟! از روے صندلے بلند مے شود و مے گوید:فردا مرخص میشے. من برم آب خنڪ و دستمال تمیز پیدا ڪنم! میخواهد بہ سمت در برود ڪہ مردد مے پرسم:اونم چیزیش شدہ؟! بہ سمتم سر بر مے گرداند:تو ڪُماست! خدا بگم... حرفش را ادامہ نمیدهد و نفسش را با حرص بیرون میدهد! ابروهایم در هم مے رود:اصلا نفهمیدم چے شد! هیچ جا رو نمے دیدم! مادرم با بغض مے گوید:از صبح دلم شور میزد! دوبارہ بہ سمتم بر مے گردد و آرام روے انگشت هاے دست سالمم را مے بوسد:خدا رحم ڪرد! سریع مے گویم:این چہ ڪاریہ مامان؟! دوبارہ چشمہ ے اشڪش مے جوشد:اگہ چیزیت مے شد من چے ڪار مے ڪردم؟! لبخند ڪم رنگے میزنم:فعلا ڪہ بیخ ریشتم و از دستم خلاص نشدے! اخم مے ڪند،میخواهد بہ سمت در برود ڪہ ڪسے چند تقہ بہ در میزند! مادرم با دست اشڪ هایش را پاڪ میڪند و مے گوید:بفرمایید! در باز میشود،روزبہ را میبینم ڪہ با چهرہ اے آشفتہ در چهار چوب در قد علم ڪردہ! چشم هایش نگران و خستہ بہ نظر مے رسند،روے پیراهن آبے روشنش ردے از خون نشستہ و آستین هایش را تا روے آرنج بالا زدہ،شلوار مشڪے رنگش هم خاڪے شدہ! چادر و ڪیفم را در دست گرفتہ و مادرم را نگاہ میڪند:بہ زور تونستم از پرستار اجازہ بگیرم بیام اینا رو بهتون بدم! سپس چادر و ڪیف را بہ سمت مادرم میگیرد:بفرمایید! مادرم لبخند میزند:ممنونم! امروز براے یڪ عمر من رو مدیون خودتون ڪردید! روزبہ لبخند ڪم رنگے میزند:این چہ حرفیہ؟! وظیفہ بود! مادرم ڪیف و چادر را روے میز مے گذارد و میگوید:من برم براے آیہ آب بیارم! روزبہ سرے تڪان میدهد و وارد اتاق مے شود،نگاهش را بہ من مے دوزد:حالتون خوبہ؟! آرام مے گویم:ممنون بعلہ! صدایش در سرم مے پیچد: "خانم نیازے! یڪے زنگ‌ بزنہ آمبولانس!" صورتم از شدت درد جمع مے شود اما مے گویم:شما با ماشین پیچیدید جلوے ماشین شهاب؟! چند ثانیہ سڪوت مے ڪند و لب هایش را روے هم فشار مے دهد. چند لحظہ بعد مے گوید:بلہ! البتہ مقصر تصادف من نبودم خود شهاب بود! آب دهانم را با شدت قورت میدهم،مے پرسم:شما از ڪجا فهمیدید؟! چند قدم نزدیڪتر مے شود و جدے مے گوید:من متوجہ نشدم! یعنے داشتم با ماشین مے رفتم دیدم دارید با شهاب صحبت مے ڪنید اما از ڪوچہ خارج شدم و رفتم! یڪے دو دقیقہ بیشتر از حرڪتم نگذشتہ بود ڪہ فرزاد بهم زنگ زد گفت از تو ساختمون دیدہ شما و شهاب دارید بحث میڪنید. وقتے از ساختمون اومدہ بیرون،نہ خبرے از شما بودہ نہ از شهاب! اولش فڪر ڪردہ بحثتون تموم شدہ و شهاب و شما رفتید اما وقتے دیدہ ڪیف و موبایلتون افتادہ روے زمین شڪ ڪردہ نڪنہ شهاب ڪارے ڪردہ باشہ! از من پرسید از ڪدوم سمت رفتم و ماشین شهاب رو توے اون مسیر دیدم یا نہ ڪہ گفتم نہ! گفت دور بزنم سمت خیابون پشتے و ماشین شهاب رو پیدا ڪنم! منم سریع دور زدم و با سرعت اومدم اون سمت ڪہ از دور ماشین شهاب رو دیدم داشت با سرعت مے روند! اول شڪ ڪردم،بهش ڪہ نزدیڪ شدم مطمئن شدم خودشہ! دیدم شما صورتتون رو گرفتید و جیغ مے ڪشید! خب فهمیدم وضعیت طبیعے نیست و یہ اتفاقے براتون افتادہ! چند بار براش بوق زدم نگہ دارہ اما وقتے من رو دید سرعتش رو بیشتر ڪرد. هرچے صداش زدم جواب نداد،مجبور شدم بپیچم جلوش. سرعتم رو ڪم ڪردم و دوبارہ چند بار براش بوق زدم اما باز توجہ نڪرد. بہ جاے اینڪہ سرعتش رو ڪم ڪنہ یا نگہ دارہ سرعتش رو بیشتر ڪرد و بہ ماشینم نزدیڪ شد،انگار میخواست از پشت بزنہ بہ ماشین ڪہ من بڪشم ڪنار و برہ! منم مجبور شدم ترمز ڪنم همین ڪہ ترمز ڪردم شهاب از پشت محڪم بہ ماشینم زد و این اتفاق افتاد! نفس عمیقے مے ڪشم و چشم هایم را مے بندم،در دل هزار مرتبہ خدا را شڪر میڪنم ڪہ این اتفاق افتاد! بہ ظاهر اتفاق بدے افتادہ اما براے من بهترین اتفاقِ بد زندگے ام بودہ! چشم هایم را باز مے ڪنم و رو بہ روزبہ مے گویم:ازتون ممنونم! هم از شما هم از برادرتون! سرش را تڪان مے دهد:خواهش میڪنم! هرڪس دیگہ اے هم بود همین ڪار رو مے ڪرد! میخواهد چیزے بگوید اما پشیمان مے شود! با انگشت اشارہ بہ چادر و ڪیفم اشارہ مے ڪند:ڪیفتون رو فرزاد آورد! منم همراهتون با آمبولانس اومدم اینجا چادرتون رو بهم دادن! لبخند ڪم رنگے میزنم:متشڪرم! لبش را بہ دندان مے گیرد و ڪمے نزدیڪتر مے شود،نگاهے بہ پیراهنش مے اندازم و با صداے گرفتہ مے گویم:شما ڪہ چیزے تون نشد؟! لیلی سلطانی