🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_332 بہ مادرم پیام میدهم ڪہ جلوے باب الجواد هستم و ممڪن است دو سہ ساعتے در حرم بمانم و بعد برگردم! بعد از بازرسے بدنے و چڪ ڪردن موبایل و محتویات داخل ڪیفم وارد میشوم. جمعیت ڪمترے نسبت بہ تابستان و تعطیلات در حرم دیدہ میشود. بغض گلویم را مے فشارد،نفس عمیقے میڪشم و بہ سمت تابلویے میروم ڪہ اذن دخول رویش نقش بستہ. با ذوق چشم هایم را باز و بستہ میڪنم و آرام ڪنار چند نفرے ڪہ مشغول خواندن اذن دخول هستند مے ایستم. میخواهم شروع بہ خواندن ڪنم ڪہ گوشہ ے چادرم از پشت ڪشیدہ میشود،متعجب سر بر مے گردانم! پسر جوانے هم سن و سال هاے خودم عینڪ دودے مشڪے رنگے زدہ و آرام‌ چادرم را مے ڪشد! سرش را بہ سمت چپ و راست تڪان میدهد،انگار دنبال ڪسے باشد! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ زنے ڪہ چادرش را ڪیپ گرفتہ سریع بہ سمتمان مے دود و دست پسر را مے گیرد! رو بہ من مے گوید:ببخشید عزیزم! دست پسر را محڪم میگیرد و مے فشارد:منم رضا جان! اشتباہ گرفتے! از خانم معذرت خواهے ڪن! نابیناست،سریع مے گویم:اشڪالے ندارہ! لبخند مهربانے میزند:عصاشو جا گذاشتہ گفتم حرم شلوغہ گوشہ ے چادرمو بگیرہ! لبخند میزنم:ایرادے ندارہ! میخواهم سر برگردانم ڪہ مے گوید:شما تنهایے؟! سر تڪان میدهم:بلہ! ڪنارم مے ایستد:میخواے همراہ ما باش! لبخندے تحویلش میدهم و چیزے نمے گویم،مهربان مے گوید:تو چشمات اشڪ جمع شدہ! حالت چهرہ ت یہ جوریہ! براے رضاے منم دعا ڪن ڪہ عمل چشمش موفقیت آمیز باشہ و بتونہ ببینہ! آرام مے گویم:محتاجم بہ دعا! ان شاء اللہ دفعہ ے بعد ڪہ میاید همینجا بایستن و براتون اذن دخول بخونن! قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمش مے چڪد:خدا از دهنت بشنوہ! دستم را روے سینہ ام میگذارم و اذن دخول مے گیرم،با اینڪہ دل توے دلم نیست سریع تر وارد صحن انقلاب بشوم و با آقا درد و دل ڪنم اما آرام آرام ڪلمات را ادا میڪنم! پنج شش دقیقہ بعد دست بہ سینہ قد خم میڪنم و بہ سمت صحن انقلاب راہ مے افتم! با قدم هاے بلند از صحن ها عبور میڪنم،از نیم رخ گنبد را مے بینم! پاهایم قفل مے شوند،دستم را روے سینہ ام میگذارم و بہ زور خودم را داخل صحن مے ڪشانم! مقابل پنجرہ فولاد شلوغ است و جمعیت ڪمے در نقاط مختلف صحن روے زمین نشستہ اند یا نماز مے خوانند یا دعا یا نگاہ اشڪ بارشان بہ سمت گنبد است و براے خودشان چیزهایے زمزمہ میڪنند! مقابل گنبد ڪہ مے ایستم تنم سست میشود و نگاهم اشڪ بار! بے اختیار روے زمین مے نشینم و هق هق میڪنم! انگار بار سنگینے را از دوشم برداشتہ اند و تنم رها شدہ و از شدت خستگے رمقے ندارد! چند نفر نگاهم مے ڪنند،بدون توجہ اشڪ میریزم و آرام مے گویم:السلام علیڪ یا علے ابن الموسے الرضا!سلام آقاے من! چادرم را ڪمے جلو میڪشم و هق هق میڪنم:دلشڪستہ اومدم! خستہ ام آقا خستہ! باز مثل همیشہ درد و غصہ هامو برات آوردم! نفسے تازہ میڪنم و نگاهم را بہ گنبد مے دوزم،هرچند بارگاہ و حرمش در قلبم است! میخواهم دهان باز ڪنم براے درد و دل اما چیزے نمے توانم بگویم! نمیدانم چرا اما نمیتوانم شڪوہ و شڪایتے ڪنم! آرام بلند میشوم و بہ سمت ڪنج صحن مے روم،ڪنار دیوار مے نشینم و زانوهایم را در بغل مے گیرم. نگاهم را بہ گنبد مے دوزم،دلم میخواهد همین گوشہ بنشینم و یڪ دل سیر هواے آرامش بخشش را نفس بڪشم و سپس با حوصلہ اعمال زیارت را بہ جا بیاورم! سرم را بہ دیوار تڪیہ میدهم،پیرمردے چند متر آن طرف تر نشستہ و اشڪ ریزان چیزهاے نامفهومے زمزمہ میڪند! میخواهم با مولایم صحبت ڪنم ڪہ ڪبوترے مقابلم مے نشیند و روے زمین نوڪ میزند. لبخندے میزنم و تماشایش میڪنم،چند بار بہ زمین نوڪ میزند و سپس سرش را بلند میڪند و بہ من خیرہ میشود. آرام مے گویم:چیزے ندارم بهت بدم! بال هایش را تڪان میدهد و دوبارہ بہ زمین نوڪ میزند! چشم هایم را مے بندم و دستم را روے سینہ ام میگذارم،از حفظ صلوات خاصہ ے امام رضا را زمزمہ میڪنم! چند دقیقہ میگذرد،در دل از مولا براے خودم صبر و خوشبختے و براے هادے آرامشِ روح و شادے میخواهم! سپس از مطهرہ برایش مے گویم،از اتفاقے ڪہ افتادہ! از رفتار روزبہ! از اینڪہ هیچ شباهتے بہ من ندارد! از مولا میخواهم هرچہ صلاح است براے مطهرہ رقم بزند و روزبہ بہ من ڪارے نداشتہ باشد! ✍نویسنده:لیلے سلطانے