🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_339 با خندہ رو بہ سارہ مے گویم:خیلے بد ضایعش ڪردے! ڪارت درست نبود! همانطور ڪہ مقنعہ اش را مرتب مے ڪند با حرص مے گوید:خوب ڪردم! ترشیدہ ے عصا قورت دادہ! پایم را روے آخرین پلہ مے گذارم و برایش چشم غرہ میروم! ایشے مے گوید و بہ رو بہ روه خیرہ میشود،نیم ساعت پیش با استاد ڪاظمے ڪہ زنے حدود پنجاہ سالہ و ظاهرا مجرد است و خیلے سخت گیر،درگیرے لفظے شدیدے داشت! از محیط شلوغ دانشڪدہ دور میشویم و بہ سمت در راہ مے افتیم. دست بہ سینہ میشود و دندان هایش را روے هم مے فشارد:هوا سوز دارہ ها! ابروهایم را بالا میدهم:وسط آبانِ!‌ تو تیپ بهارے زدے وگرنہ زیادم سرد نیست! خودش را بیشتر جمع مے ڪند و ڪمے مے لرزد،نزدیڪ در مے رسیم. مے پرسد:برنامہ ت چیہ؟! شانہ اے بالا مے اندازم:میرم خونہ یڪم استراحت میڪنم!‌ بعدش هم میخوام یہ نگاهے بہ جزوہ هاے عربے و مبانے جامعہ شناسے بندازم! برایم‌ چشم غرہ میرود:اَہ! درسخون! گفتم الان میگے بریم یہ ڪافہ اے جایے! آرام مے خندم:دارے مے لرزے اونوقت میخواے برے بگردے؟! یڪ دستش را از دور سینہ اش آزاد مے ڪند و روے دماغ ڪمے سرخ شدہ اش مے ڪشد:دماغم بے حس شدہ! دچار فلجے دماغ شدم! نمے توانم جلوے خودم را بگیرم و مے خندم،جدے مے گوید:نخند! نگاہ ڪن! پرہ هاش تڪون نمیخورہ! خندہ ام شدت مے گیرد،سارہ سعے دارد دماغش را بالا بڪشد و خیلے جدے هم مشغول این ڪار است! از دانشگاہ خارج مے شویم،با انگشت بہ سر خیابان اشارہ مے ڪند:بریم یہ دربست بگیریم! بیخیال ملاحظہ گرے هاے اقتصادے! دارم یخ میزنم! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ صداے مطهرہ مے خواندم:آیہ! همراہ سارہ بہ عقب سر بر مے گردانیم،مطهرہ با عجلہ از سمند سفید رنگ پدرش پیادہ میشود و بہ سمت ما مے آید. لبخند پر رنگے لب هایش را از هم باز ڪردہ،چادرش را ڪمے جلو مے ڪشد و مقابل ما مے ایستد. پر انرژے مے گوید:سلام! دستم را مقابلش دراز میڪنم:سلام! تو اینجا چے ڪار میڪنے؟! سارہ هم آرام سلامے میدهد،مطهرہ نگاهے بہ ماشین پدرش مے اندازد و با خندہ مے گوید:چند روز پیش گواهینامہ مو گرفتم! گفتم با رخش بابا بیام دنبالت! لبخند میزنم:پس وقتش رسید! متعجب مے پرسد:وقت چے؟! _دیدار با حضرت عزرائیل! سارہ آرام مے خندد،مطهرہ اخم مے ڪند:بیا و خوبے ڪن! دست فرمونم عالیہ!ه سارہ با خندہ مے گوید:تو برو بہ سمت دیار باقے منم تا قندیل نبستم میرم خونہ! مطهرہ سریع مے گوید:میخواید با ما بیاید! سارہ بہ شوخے مے گوید:یہ ڪشتہ ڪافیہ! مطهرہ مے خندد:اے بابا! اگہ نمیاید من برم؟! سارہ معذب نگاهے بہ من مے اندازد،مے گویم:مطهرہ از دوستاے صمیمیِ منہ! بیا بریم! سارہ سرے تڪان مے دهد و از مطهرہ مے پرسد:مزاحم نیستم؟! مطهرہ لبخند میزند:این چہ حرفیہ؟! هر سہ بہ سمت ماشین پدرش مے رویم و سوار میشویم. سر راہ،سارہ را بہ خانہ شان مے رسانیم؛مطهرہ با احتیاط و سرعت ڪم مے راند. با دیدنش یاد حرف هاے روزبہ افتادم! پشت چراغ قرمز ترمز مے ڪند. میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ مطهرہ پیش دستے مے ڪند:راستش میخواستم حرف بزنیم! _راجع بہ چے؟! گونہ هایش گل مے اندازند:قرارہ آخر هفتہ برام خواستگار بیاد! سریع مے پرسم:محمدرضا؟! _نچ! اون ڪہ رفت ڪہ رفت البتہ منم حوصلہ جنگ و دعواے عروس و مادرشوهرے نداشتم! بہ خودشم هیچ علاقہ اے نداشتم! با شیطنت مے پرسم:یعنے بہ این خواستگار جدید علاقہ دارے؟! چراغ سبز میشود،حرڪت مے ڪند. _علاقہ ڪہ نہ! ولے ازش بدم هم نمیاد! _این دفعہ شازدہ دامادمون ڪیہ؟! مے خندد:از اقوام مادرمہ! یعنے پسرداییمہ! _خب! _هیچے دیگہ! میخوان آخر هفتہ بیان خواستگارے! با خندہ مے گویم:این پسردایے تا حالا ڪجا بود؟! _شیراز! سربازیش تازہ تموم شدہ! مهربان نگاهش مے ڪنم:پس این دفعہ شیرینے رو افتادیم؟! خونسرد شانہ اے بالا مے اندازد:نمیدونم! تا چے پیش بیاد! ولے من لبخندِ ڪنج لب ها و عمق چشم هایش را مے بینم. چند دقیقہ بعد مقابل ڪافہ شاپے مے ایستد و با چشم و ابرو بہ تابلوے سر در ڪافے شاپ اشارہ مے ڪند:بریم یہ چیز گرم بخوریم؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے