🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_357 با تردید و استرس قدم بر مے دارم،نگاهے بہ اطراف مے اندازم. برعڪس چند ساعت پیش،خلوت و آرام است! مے ترسم چیزهایے ڪہ در ذهنم جا خوش ڪردہ اند را برایش بہ زبان بیاورم! شرم دارم! نفس عمیقے میڪشم و سرعتم را بیشتر میڪنم،اگر ڪمے دیگر معطل ڪنم پشیمان میشوم و برمے گردم! چند ثانیہ بعد بہ مزارش مے رسم،درست رو بہ روے عڪس خندانش! بے تاب نگاهم را از عڪسش مے گیرم و چشم بہ زمین مے دوزم‌. صداے خوش پیرمردے ڪہ قرآن مے خواند،موسیقے صحنہ شدہ! اولین قدم را برمیدارم،باید بگویم و سبڪ بشوم! تڪانے بہ گردن خشڪ شدہ ام مے دهم،انگشت هاے یخ ڪردہ ام را در هم قفل میڪنم و ڪنار سنگ قبرش زانو میزنم. روے سنگ،پر از گل است و بوے خوش گلاب زیر بینے ام مے پیچد،امروز دقیقا دوسال از آسمانے شدنش گذشت! مراسم سالگردش‌ با شور بیشترے از سال قبل برگزاره شد! چند ساعت پیش ڪہ اینجا بودم،دور از جمعیت سر خم ڪردہ ڪز ڪردہ بودم! شرم مے ڪردم از هادے! از اینڪہ... خوب میدانم ڪہ از حالم با خبر است! از اتفاقاتے ڪہ افتادہ! از ذهن و قلبم! انگشت هاے ظریفم را روے سنگش‌ مے گذارم،راحت مے نشینم و بہ نوشتہ هاے سنگ خیرہ میشوم. زبانم‌ نمے چرخد! صداے قدم هایے نزدیڪم میشود،سر بلند نمے ڪنم. صداے ظریف دخترانہ اے با خندہ مے گوید:هالہ! عڪس این شهیدو ببین! چہ خوشگلہ! متعجب سر بلند مے ڪنم،دو دختر چادرے موبایل بہ دست در چند مترے ام مقابل مزار هادے ایستادہ اند. دخترے ڪہ قدش بلند تر است همانطور ڪہ عڪس مے اندازد مے گوید:خانم! لطفا یڪم برید اون ور تر تو عڪس مے افتیدا! نفس بلندے میڪشم و بلند میشوم،ڪمے از مزار هادے فاصلہ مے گیرم. بہ مزار هادے نزدیڪتر میشوند و پشت بہ قبر هادے مے ایستند،دخترے ڪہ هالہ نام داشت موبایلش را بالا مے گیرد و لبخند میزند. ابروهایم را بالا میدهم و دست بہ سینہ مے ایستم،سلفے اے مے گیرند و دوبارہ نگاهشان را بہ عڪس هادے مے دوزند. هالہ مے گوید:چرا عڪسشو تو نت ندیدہ بودم؟! دوستش شانہ اے بالا مے اندازد:نمے دونم! من ڪہ عڪسشو میزارم تو صفحہ م و مینویسم دوست شهیدمو انتخاب ڪردم! پوزخندے میزنم و چیزے نمے گویم،ڪمے مے ایستند و سپس مے روند. نفس راحتے میڪشم و دوبارہ بہ مزار هادے نزدیڪ میشوم و سر جاے قبلے ام مے نشینم. گلویم را صاف مے ڪنم و آرام مے گویم:سلام! بغض ڪم رنگے در گلویم جا خوش مے ڪند،صدایم ڪمے مے لرزد:دوسال گذشت! لبم را بہ دندان مے گیرم:هادے! خوب نیستم! خوب نیستم! همہ چے آروم و خوبہ ها ولے من خوب نیستم! با دست صورتم را مے پوشانم و با شرم زمزمہ میڪنم:دلم یہ جوریہ! آدم بدے ام نہ؟! بے وفام نہ؟! بہ خدا دست خودم نیست! قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر میخورد:ببخشید! صدایے جز صداے قرآن خواندن پیرمرد و جیڪ جیڪ گنجشڪے بہ گوش نمے رسد. نمے توانم بہ عڪسش نگاہ ڪنم و حرف بزنم! شدت اشڪ هایم بیشتر میشود! _میدونم مثل تو نیست! میدونم ڪہ عاقلانہ نیست و اصلا شبیہ من و توقعاتم نیست ولے... هق هق میڪنم و با عجز ادامہ میدهم:میخوام ڪہ باشہ! سرم را روے سنگ مزارش میگذارم و دستم را مشت میڪنم،قطرہ هاے اشڪم روے نام خانوادگے اش مے بارند! _چے ڪار ڪنم؟! دارم دیونہ میشوم! لبم را مے گزم:از یہ طرف عذاب وجدان تو! از یہ طرف اختلافاتے ڪہ باهاش دارم و ازدواج باهاش عاقلانہ نیست! از یہ طرف مخالفت خانوادہ هامون! ولے... ادامہ نمیدهم و دوبارہ هق هق میڪنم،صداے خندانش مے پیچد:از یہ طرف دوستش دارے! با ترس سربلند مے ڪنم،با دیدن مهدے ڪہ با لبخند بہ صورتم خیرہ شدہ فشارم مے افتد! خون بہ صورتم مے دود،سریع بلند میشوم و چادرم را مے تڪانم. دلم میخواهد زمین دهان باز ڪند و من را ببلعد! مهدے ڪنار مزار هادے زانو مے زند و مهربان مے گوید:بشین بابا جان! سرفہ اے مے ڪنم و ڪنارش مے نشینم،فاتحہ اے زیر لب مے خواند و نگاهش را بہ صورتم مے دوزد. خجالت زدہ سرم را خم میڪنم و انگشت هایم را در هم قفل میڪنم،تنم یخ زدہ! صداے مهربانش مے گوید:منو محرمت میدونے؟! نہ بہ اندازہ ے پدرت ولے بہ اندازہ ے انگشت ڪوچیڪش قبولم دارے؟! سریع مے گویم:این چہ حرفیہ؟! شما مثل پدرمے بابامهدے! دست محڪم‌ و مردانہ اش را روے شانہ ام میگذارد:پس چرا حرف دلتو بهم نمیگے؟! سڪوت میڪنم و لبم را مے گزم،نفس عمیقے میڪشد:بہ فرزانہ گفتم بہ مادرت بگہ یہ خواستگار خوب هست،مثل اینڪہ مادرت بد برداشت ڪردہ بود و ناراحت شدہ بود! آیہ جان! اگہ این خواستگارو معرفے ڪردم فقط براے همچین روزے بود! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے