🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_359 نگاهے بہ صندلے عقب مے اندازم،پسر بچہ اے پنج شش سالہ با اندامے بسیار لاغر روے صندلے دراز ڪشیدہ و با دهان باز خوابش بردہ! یڪے از دست هایش را ڪمے بالا آوردہ و از مچ دستش بہ سمت پایین خم شدہ و انگشت هایش بہ هم چسبیدہ اند! معلول است! روزبہ آرام مے گوید:پسرمہ! خون در رگ هایم یخ مے زند،بے اختیار با صداے بلند مے گویم:پسرتون؟! لبخندش پر رنگ تر میشود:بلہ! مردمڪ چشم هایم بے تاب مے چرخند:یعنے چے؟! سیاهے چشم هایش را بہ چشم هایم مے دوزد و با شیطنت مے خنددیعنے سرپرستے شو بہ عهدہ دارم! اسمش سامانہ دہ سالشہ! دوبارہ نگاهم را از پشت شیشہ بہ سامان مے دوزم،روزبہ مے گوید:این مدت نمیتونستم بهش سر بزنم،امروز اجازہ شو گرفتم بیارمش گردش. متعجب نگاهش میڪنم،لبخندش عمیق تر میشود و با نگاهش مستقیم چشم هایم را نشانہ مے گیرد. _چے شد؟! اگہ سامان باشہ راحت نیستے؟! سریع مے گویم:نہ! نہ! یعنے...اصلا این ڪارا بهتون نمیاد! چیزے نمے گوید و بہ سمت صندوق عقب ماشینش مے رود،صندوق عقب را باز مے ڪند و ویلچرے بیرون مے ڪشد. ویلچر را نزدیڪ من مے گذارد و در صندلے عقب را باز مے ڪند. آرام دستے بہ گونہ ے نحیف سامان مے ڪشد و مے گوید:سامان! بابا جان! بیدارشو! سپس چندبار آرام تڪانش میدهد،متعجب نگاهش میڪنم! اصلا توقع این نوع ڪارها را از روزبہ نداشتم! چند ثانیہ بعد سامان چشم هایش را باز مے ڪند و خمیازہ اے مے ڪشد. روزبہ مے خندد و مے گوید:پاشو تنبل! جلوے یہ خانم اینطورے دراز میڪشن؟! سامان سریع سرش را بلند مے ڪند و نگاهے بہ من مے اندازد،گونہ هایش گل مے اندازند،سریع سرش را خم مے ڪند و آرام و ڪشیدہ مے خندد. روزبہ با لبخند نگاهم میڪند،همانطور ڪہ دستش را دور ڪمر سامان حلقہ مے ڪند مے گوید:این پسر ما یڪم خجالتیہ! بے اختیار لبخند میزنم،روزبہ سامان را در آغوش مے ڪشد و از ماشین بیرون مے آوردش. با احتیاط سامان را روے ویلچر مے گذارد و ڪمڪ مے ڪند راحت بنشیند. در ماشین را قفل مے ڪند و بہ سمت من بر مے گردد،همانطور ڪہ پیراهنش را مرتب مے ڪند با چشم بہ ڪافہ اشارہ مے ڪند و مے گوید:میشہ چند دقیقہ بریم اینجا؟! مردد نگاهش مے ڪنم،سامان با لبخند دندان نمایے سرش را بلند مے ڪند و رو بہ من با ذوق مے گوید:سلام! سپس دوبارہ سرش را پایین مے اندازد و مے خندد،دست نحیف و لرزانش را بہ سمتم بالا مے آورد. آرام انگشت هاے نحیفش را میان انگشت هایم میگیرم و مے گویم:سلام! روزبہ با دقت نگاهم مے ڪند،سامان زیر چشمے نگاهم میڪند:من...من... سامانم! شُ...شمام باید آیہ خانم باشید! لبخند پر رنگے میزنم:خوشوقتم! از سر ذوق با انگشت هاے نحیفش فشار ضعیفے بہ دستم وارد مے ڪند و سریع مے گوید:منم خوشوقتم! نگاهے بہ روزبہ مے اندازم و مے گویم:آدمو تو عمل انجام شدہ قرار دادن ڪار خوبے نیست! سامان ڪنجڪاو نگاهم مے ڪند،روزبہ لبخند پیروزمندانہ اے مے زند و رو بہ سامان مے گوید:بریم همین جا یہ چیز خنڪ بزنیم؟! همانطور ڪہ دستہ هاے ویلچر را مے گیرد بہ من چشم مے دوزد. سامان با ذوق نگاهم مے ڪند و سرش را بہ سمت روزبہ مے گیرد:بابا! ایشون نمیان؟! نمیدانم چرا دلم غنج مے رود براے اینڪہ روزبہ را اینطور با محبت "بابا" صدا میزند! سامان نگاهش را بہ من مے دوزد،نفسے مے ڪشم و مے گویم:فقط چند دقیقہ! روزبہ ویلچر را با سرعت بہ سمت در ڪافہ مے راند و مے گوید:مثل اینڪہ میاد! با لبخند دنبالشان مے روم... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🌸ڪاش پیدا بشوے سخت تو را محتاجم🌸