🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_362 نگاهے بہ نام تماس گیرندہ مے اندازد و موبایل را سایلنت مے ڪند و دوبارہ داخل جیبش بهر مے گرداند. دستے بہ موهایش مے ڪشد و نگاهش را بہ صورتم مے دوزد:هفت هشت سال پیش،با آوا تو دانشگاہ آشنا شدم. آدمے نبودم ڪہ بخوام دنبال رابطہ هاے موقتے باشم! از اولم اینو بہ آوا گفتہ بودم! دو سہ ماهے با هم در ارتباط بودیم،بعدش خانوادہ ها رو در جریان گذاشتیم و نامزد ڪردیم‌. آوا یہ سرے اخلاقایے داشت ڪہ درست نمے دونستم،زیاد تفاهم نداشتیم! میگفتم ازدواج‌ ڪنیم باهاش صحبت میڪنم و تغییرش میدم! اما خب سر همین اخلاقا اصلا بہ عقد نرسید چہ برسہ ازدواج! روز قبل از عقد جا زد و رفت! بهش علاقہ داشتم ولے یہ سال بعد از اون ماجرا بہ ڪل از ذهن و قلبم بیرونش ڪردم. _پس چرا تا الان ازدواج نڪردید؟! انگشت هایش را دوبارہ درهم قفل مے ڪند:نہ آمادگے روحے شو داشتم نہ مورد مناسب براے ازدواج! مردد مے پرسم:چرا دوبارہ برگشتہ؟! نفس عمیقے میڪشد:از رابطہ هاے موقتش خستہ شدہ دنبال ازدواجہ! جدے میشود:خب تو بگو! سوزش معدہ ام دوبارہ شدت میگیرد! دستم را روے معدہ ام میگذارم و آب دهانم را فرو میدهم! _خب نامزدے من اجبارے بود! یعنے نہ من نہ هادے... با آوردن نامش ساڪت میشوم،چند لحظہ بعد زمزمہ میڪنم:نامزد سابقم! هیچڪدوم نمیخواستیم ازدواج ڪنیم! بہ اصرار خانوادہ هامون صیغہ ے موقت خوندیم تا باهم آشنا بشیم! بعد از یہ مدت بہ همدیگہ علاقہ مند شدیم،متوجہ شدم مدافع حرمہ! نزدیڪ عقد رفت سوریہ و دیگہ برنگشت... بہ اینجا ڪہ میرسم بغض میڪنم،روزبہ آرام مے گوید:روحشون شاد! زمزمہ وار مے گویم:ممنون! _چند وقت از شهادتشون میگذرہ؟! _دوسال و یڪ هفتہ! لبخند تلخے میزند،چشم هایش برق عجیبے مے زنند! _بہ خانوادہ تون بگید امروز صحبت ڪردیم! باقے صحبت ها بمونہ براے بعد! سرم را تڪان میدهم و از روے صندلے بلند میشوم،نگاهش را بہ چشم هایم مے دوزد و چیزے نمے گوید! چند ثانیہ بعد از روے صندلے بلند میشوم،بہ سمت میزے ڪہ سامان پشتش نشستہ میروم. مظلوم روے ویلچرش ڪز ڪردہ و نگاهش را بہ من و روزبہ دوختہ. فقط ڪمے از شیر موز و شڪلاتش را نوشیدہ! آرام دستش را مے گیرم و مے گویم:از آشنایے باهات خیلے خوشحال شدم سامان! لبخند پهنے میزند:مَ...منم! بوسہ ے ڪوتاهے روے دستش مے نشانم:من باید برم! ببخش تنهات گذاشتیم و معطلت ڪردیم! خدافظے! آرام دستم را مے فشارد و مظلومانہ مے پرسد:بازم مے بینمت؟! سپس نگاهش را بہ روزبہ ڪہ ڪنارم ایستادہ مے دوزد،روزبہ دست هایش را داخل جیب هاے شلوارش مے برد:اذیتش نڪن سامان! سامان سرے تڪان میدهد و مظلوم مے گوید:خداحافظ! صاف مے ایستم،نگاهے بہ روزبہ مے اندازم:خدانگهدار! با قدم هاے بلند بہ سمت در مے روم،میخواهم در را باز ڪنم ڪہ روزبہ صدایم مے زند:آیہ! قلبم مے لرزد،دیگر دلم نمیخواهد بگویم خودمانے نباش! دلم میخواهد هر یڪ ثانیہ یڪ بار بگوید "آیه"! هے در گوشم بخواند آیہ! نفس عمیقے میڪشم،دست یخ ڪردہ ام را مشت مے ڪنم و بہ سمتش بر مے گردم‌. در چند قدمے ام مے ایستد،نگاہ جدے اش را بہ چشم هاے درماندہ ام مے دوزد! محڪم و سرد مے گوید:تا اینجاش اومدم چون میخواستم همہ ے تلاشمو ڪنم! ڪہ رڪ و راست بگم دوستت دارم! اگہ از اینجا بہ بعدش نخواے میڪشم ڪنار! یہ لحظہ ام اذیتت نمیڪنم! ڪاملا جدے و محڪم این را مے گوید! نمیدانم چرا مے ترسم؟! چند ثانیہ بہ چشم هایش خیرہ میشوم و بدون حرف از ڪافہ بیرون مے روم! همانطور ڪہ آرام بہ سمت خانہ قدم برمیدارم مے گویم:تا بابا مهدے نگہ هیچ جوابے بهت نمیدم! هیچ جوابے! سپس در دل دعا میڪنم مهدے،روزبہ را تایید ڪند... دیگر بہ خودم و دلم نمیتوانم دروغ بگویم! میخواهمش... میخواهمش... و باز براے خودم تڪرار میڪنم:میخواهمش! بے اختیار بر مے گردم و بہ پشت سرم نگاہ میڪنم،از پشت شیشہ ے ڪافہ با طرز عجیبے تماشایم میڪند... دلم بیشتر مے لرزد... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے گ ❤️قدرتِ عشق بِنازم ڪہ بہ یڪ تیرِ نگاہ جانِ شیرین بسپارند دوبیگانہ بہ هم❤️