🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_363 خودڪار را بہ گوشہ ے لبم میچسبانم و نگاهم را بہ دیوار میدوزم. صداے خندہ ے امیرمهدے و یاسین از اتاق ڪنارے مے آید،نفس عمیقے میڪشم‌ و چشم هایم را میبندم. بہ چند ساعت پیش فڪر میڪنم،بہ روزبہ! بہ حرف هایش! بہ رفتارش! هنوز شخصیتش برایم ڪمے مجهول است اما انسان خوبے بہ نظر میرسد! انسانے ڪہ ذاتش خوب است و پتانسیل معتقد شدن را دارد!میتوان تغییرش داد! مریم مے خواندم:آیہ! نمیاے شام؟! سپس بلند ادامہ میدهد:یاسین و امیرمهدے! بازے بسہ! چشم هایم را باز میڪنم و خودڪار را از لبم جدا! ڪتاب را میبندم و خودڪار را روے میز میگذارم،یاعلے اے مے گویم و از پشت میز بلند میشوم. دستے بہ موهاے بافتہ شدہ ام میڪشم و از اتاق خارج میشوم،حسام بہ سفر رفتہ و قرار است مریم و امیرمهدے چند روزے پیش ما بمانند. مریم همانطور ڪہ ظرف اردور خورے پر از ترشے را روے میز میگذارد نگاهم میڪند:چہ عجب از اتاقت اومدے بیرون! یہ وقت ڪمڪ نڪنے! لبخند دندان نمایے میزنم:باز اومدیو قلدوریاتو شروع ڪردے خواهر بزرگ! سپس بہ سمت آشپزخانہ میروم،مادرم مشغول ڪشیدن برنج در دیس است. همین ڪہ من را میبیند ڪنجڪاو نگاهے بہ صورتم مے اندازد و دیس برنج را بہ دستم میدهد. لبخندے تحویلش میدهم و بہ سمت میز غذاخورے میروم و دیس برنج را روے میز میگذارم‌. مریم با سلیقہ بشقاب ها و قاشق و چنگال ها و لیوان ها را چیدہ. پارچ آب را هم وسط میز میگذارد و با لبخند عجیبے نگاهم میڪند. چشم هایم را گرد میڪنم:چرا تو و مامان یہ جورے نگام میڪنید؟! میخندد:چہ جورے؟! _یہ جور عجیب! ظرف خورشت را بہ دستم میدهد:من ڪہ طور عجیبے نگات نڪردم! پشت چشمے برایش نازڪ میڪنم‌. _آرہ! گوشام مخملیہ! مریم بلند میخندد و چیزے نمیگوید،پدرم جدے وارد آشپزخانہ میشود و پشت میز مینشیند‌. سریع ظرف خورشت را ڪنار دستش میگذارم و رو بہ مادرم میگویم:دیگہ چیزے نیست؟! مادرم همانطور ڪہ داخل بشقاب تہ دیگ میگذارد مے گوید:نہ عزیزم! فقط بگو یاسین و امیرمهدے ام بیانه شروع ڪنیم! سرے تڪان میدهم و از آشپزخانہ خارج میشوم،مقابل اتاق یاسین مے ایستم،اتاقے ڪہ تا مدتے پیش اتاق نورا بود! چند تقہ بہ در میزنم و سپس در را باز میڪنم،امیرمهدے و یاسین پشت ڪامپیوتر نشستہ اند و بازے میڪنند. ابروهایم را بالا میدهم:درس ڪہ نمیخونید! گرسنہ تونم نمیشہ؟! امیرمهدے سریع بلند میشود و بہ سمتم مے دود:من گشنہ م شد خالہ! یاسین بدون توجہ میگوید:این مرحلہ رم رد ڪنم میام! دست امیرمهدے را میگیرم و همراہ هم بہ سمت آشپزخانہ راہ مے افتیم‌. امیرمهدے دستم را رها میڪند و بہ سمت میز مے دود،پدرم میپرسد:پس یاسین ڪو؟! همانطور ڪہ صندلے ڪنار مادرم را عقب مے ڪشم جواب میدهم:دارہ بازے میڪنہ! گفت میاد! روے صندلے مے نشینم،مادرم دیس برنج را مقابلم میگذارد. تشڪر میڪنم و مشغول برنج ڪشیدن میشوم،ڪمے از خورشت روے برنجم مے ریزم‌. میخواهم قاشقم را پر ڪنم ڪہ مادرم‌ نگاهے بہ من و سپس بہ پدرم مے اندازد:امروز دوبارہ خانم ساجدے تماس گرفت! دستم خشڪ میشود،بدون اینڪہ سر بلند ڪنم گوش هایم را بہ مادرم مے سپارم! پدرم میگوید:اے بابا! میگفتے چندبار باید بگیم نہ؟! _میگہ پسرش اصرار دارہ یہ وقت خواستگارے بهشون بدیم! منم گفتم دوبارہ با شوهرم و دخترم حرف میزنم فردا بهتون خبر میدم! پدرم همانطور ڪہ غذایش را مے جود میگوید:بازم میگم نہ! لازم هم نیست زنگ بزنے خبر بدے! هروقت خودش زنگ زد بگو ما جوابمون قطعے منفیہ! آب دهانم را فرو میدهم و سر بلند میڪنم،نگاهے بہ مریم ڪہ مثلا مشغول غذا خوردن است مے اندازم و سپس بہ پدرم! بیخیال غذایش را مے خورد! مادرم نگاهش را بہ من مے دوزد:نظر تو چیہ؟! هول میشوم،لبم را بہ دندان مے گیرم و مے پرسم:من؟! همہ ے نگاہ ها روے من میخڪوب میشود،مادرم جدے سرش را تڪان میدهد:آرہ تو! پسرہ ڪہ منو نمیخواد! تو رو میخواد! لبم را رها میڪنم:چے بگم خب؟! _میخواے فردا خودت با مادرش حرف بزنے بگے نظر خودت منفیہ؟! تنم یخ مے زند،نگاهم را بہ بشقابم مے دوزم و زمزمہ وار میگویم:یہ بار وقت دادن براے خواستگارے ڪہ ایرادے ندارہ! پدرم متعجب میگوید:چے؟! دوبارہ آب دهانم را فرو میدهم:میشہ ازشون بخواید یڪم صبر ڪنن! الان قطعے نمیتونم بگم! پدرم با حرص میگوید:یعنے چے نمے تونے قطعے بگے؟! مگہ نمیگفتے نہ؟! چیزے نمے گویم،مریم مودبانہ میگوید:خب بابا جان! یہ بار بیان خواستگارے ڪہ اتفاقے نمے افتہ! اصلا چرا شما مخالفے؟! پدرم بلند میگوید:میدونے پسرہ چند سالشہ؟! سرم را بلند میڪنم،مریم نگاهے بہ من مے اندازد:بلہ! مگہ جارے خودم ملیحہ نیست؟! ملیحہ بیست و پنج شیش سالشہ،حمید داداش حسام سے و هشت نہ سالشہ! بہ خدا ڪہ خوشبختن! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے