🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_442/بخش اول #بخش_اول بے میل نگاهم را از چهارچوب در میگیرم،امید در آغوشم آرام گرفتہ. با احتیاط لب هایم را روے گونہ اش میگذارم و مے بوسمش. تڪان خفیفے مے خورد،با ذوق نگاهش میڪنم. _جانم عزیزم! پرستار ابروهایش را بالا مے اندازد و مے گوید:خیلے وقت دارے ڪہ نگاهش ڪنے و قربون صدقہ ش برے! الان گرسنہ ست! با ڪمڪ پرستار بہ امید شیر میدهم و محو حرڪاتش میشوم ڪہ با چشمان بستہ تقلا میڪند شیر بخورد! ڪمے خودم را خم میڪنم و پیشانے ام را بہ سرش مے چسبانم. بے توجہ بہ من،مشغول شیر خوردنش است. چشمانم را مے بندم و نفس راحتے میڪشم!آرام مے فشارمش و در گوشش زمزمہ میڪنم:میدونستے دوست داشتنے ترین موجود دنیایے؟! ضربان قلبم آرام میشود،محڪمتر بہ خودم مے فشارمش. با لذت غرق عطر پاڪ تنش میشوم و صورت ڪوچڪش را غرق بوسہ میڪنم. ڪمے بعد پرستار امید را از آغوشم جدا میڪند و روے تخت ڪوچڪش میگذارد و مے رود. سرم را بہ سمتش خم میڪنم و بہ صورتش زل میزنم. چند دقیقہ بعد با صداے باز و بستہ شدن در،سر بلند میڪنم. مادرم همانطور ڪہ بہ سمتم مے آید با لبخند مے پرسد:خوبے؟! بہ نشانہ ے "نمیدانم" شانہ اے بالا مے اندازم،تازہ متوجہ محیط اطرافم میشوم. در اتاق ڪوچڪ دو تختہ اے ساڪن هستم،تخت ڪنارے خالیست. همان بیمارستانے هستم ڪہ براے فردا وقت زایمان داشتم. مادرم ڪنار تخت امید مے ایستد و مے گوید:زنگ زدم بابات با یاسین بیان! بابات از ذوق آروم و قرار نداشت! بے حال مے گویم:نمیخوام دور و ورم زیاد شلوغ بشہ! بہ بقیہ خبر ندہ! اخم ریزے میڪند:وا! مگہ میشہ؟! مریم و نساء از صبح دہ بار زنگ زدن حالتو پرسیدن یڪم پیش باهاشون تلفنے حرف زدم خبر دادم! نفس عمیقے میڪشم و مے پرسم:بابا محسن و سمانہ جون نیومدن؟! گلویش را صاف میڪند:نہ! یعنے... یعنے خبر ندارن! متعجب مے پرسم:چرا؟! _فرزاد گفت میترسہ آقا محسن،روزبہ رو ببینہ حالش بد بشہ؛باید آروم آروم بهشون بگہ هول نشن! اتفاقا سمانہ یڪم پیش بهم زنگ زد گفت نگران آیہ ام هرچے زنگ میزنم جواب نمیدہ! خدا منو ببخشہ بهش دروغ گفتم ڪہ حالت خوبہ با مریم و نساء رفتے پیادہ روے! سپس با احتیاط مے پرسد:با روزبہ صحبت نڪردے؟! دوبارہ نگاهم را بہ امید مے دوزم‌. _نچ! با جدیت مے گوید:نچ چیہ؟! درست حرف بزن! مثلا تو دیگہ مادر شدے! آرام‌ مے خندم:نچ چہ ربطے بہ مادر شدن دارہ؟! میخواهد دهان باز ڪند ڪہ در با شدت باز میشود! متعجب نگاهم را بہ سمت در مے ڪشانم،نورا را مے بینم ڪہ نفس نفس زنان وارد اتاق میشود. با ذوق مے گوید:الهے من دورت بگردم فسقل! مادرم سریع بہ خودش مے آید و تشر میزند:آروم! اینجا بیمارستانہ! نورا سریع در را مے بندد و بہ سمت مادرم مے دود،همانطور ڪہ در آغوشش مے ڪشد مے گوید:سلام مامان قشنگم! دلم براے غر زدنات هم تنگ شدہ بود! اشڪ در چشمان مادرم حلقہ میزند،دست هایش چند مرتبہ بالا و‌ پایین مے شوند اما نورا را در آغوش نمے ڪشد! نورا عمیق گونہ اش را مے بوسد و سرش را روے شانہ اش میگذارد. بغض در صدایش نشستہ! _داشتم از دورے تون مے مردم! مادرم اخم میڪند و رو بر میگرداند:آرہ! توے این چندسال مشخص بود! نورا با ذوق سرش را بلند میڪند و دوبارہ گونہ اش را مے بوسد. _هر چقدر دوست دارے غر بزن،فحش بدہ و دعوام ڪن! من دیگہ بیخ ریشتم! با لبخند نگاهشان مے ڪنم،مادرم ڪمے خودش را عقب میڪشد. _بسہ دیگہ تف مالیم ڪردے! نورا چشمڪے نثارش میڪند و با شیطنت مے گوید:فعلا دارم مراعات میڪنم! بذار بریم خونہ دیگہ نمیذارم نفس بڪشے انقدر میخوام بشینم نگات ڪنم و ببوسمت ڪہ سیر بشم! سپس بہ سمت من سر بر مے گرداند:تو چطورے فسقلے؟! بہ شوخے مے گویم:اگہ صداے تو بذارہ خوبم! پشت چشمے برایم نازڪ میڪند و بہ سمت تخت امید مے رود. چشمانش پر از اشڪ مے شوند،دستش را روے قلبش مے گذارد. _جیگر خالہ رو نگاہ! چقدر آروم و نازہ! مادرم ڪنارش مے ایستد و مے گوید:بوسش نڪن! از بیرون اومدے بچہ حساسہ! نورا سریع مے گوید:چشم! نگاهش را از امید مے گیرد و مے گوید:فڪر ڪنم نیمہ ے گمشدہ ے دخترم رو پیدا ڪردم! لبخند ڪم رنگے روے لب مادرم جا خوش میڪند اما چیزے نمے گوید!ابرو هایم را بالا مے اندازم. _بہ ڪس ڪسونش نمیدم! نورا پر انرژے مے گوید:حیف فعلا حالت خوب نیست وگرنہ حالتو جا مے آوردم! از امید دل مے ڪند و ڪنارم مے آید،بعد از این ڪہ ڪمڪ میڪند دراز بڪشم،روے تخت ڪنار پایم مے نشیند. نگاہ مهربانش را بہ صورتم مے دوزد:خودت خوبے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و مے گویم:الان خوبم! آرام انگشتانش را میان انگشتانم قفل میڪند و با محبت مے فشارد. ڪنجڪاو مے پرسم:تو از ڪجا خبر دار شدے؟! چشمڪ میزند:آقاتون بهم خبر داد! چشمانم را ریز میڪنم:چے؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_442 /بخش اول #بخش_دوم فشار خفیفے بہ انگشتانم وارد میڪند:قضیہ ش مفصلہ! سر حوصلہ برات تعریف میڪنم! پوفے میڪنم و با حرص مے گویم:دیگہ دارم ڪلافہ میشم! نورا بدون توجہ بہ جملہ ے من،رو بہ مادرم مے پرسد:بابا و یاسین ڪجان؟! مادرم بدون این ڪہ نگاهش ڪند زمزمہ وار جواب میدهد:تو راہ! سپس نگاہ درماندہ اش را میان من و نورا مے گرداند و دست هایش را در هوا تڪان میدهد. _دارم دیوونہ میشم! اول داماد مردہ م جلوم ظاهر میشہ بعد دخترم ڪہ چند سالہ ول ڪردہ رفتہ!‌ اونم میگہ ڪہ دامادم بهش خبر دادہ! بہ من اشارہ میڪند و ادامہ میدهد:این دختر حق دارہ از دست شماها دیوونہ بشہ! اصلا ڪے و ڪجا روزبہ رو دیدہ بودے ڪہ بشناسے؟! نورا لبخند ملایمے روے لب هایش مے آورد. _حرص و جوش نخور عزیزم! روزبہ گفت تو رو آروم ڪردہ ڪہ آیہ رو آروم ڪنے اما انگار بندہ خدا اشتباہ فڪر ڪردہ! گفتم ڪہ قضیہ ش مفصلہ،بذار آیہ سر حال بیاد همہ چیز رو خودش تعریف میڪنہ! مادرم نفسش را با شدت بیرون میدهد و نگاهش را بہ من مے دوزد. _بہ زور خودم رو سر پا نگہ داشتم! تو رو بردن اتاق عمل،یهو روزبہ اومد داشتم سڪتہ میڪردم! نورا سریع مے گوید:دور از جون! دوبارہ پلڪ هایم براے بستہ شدن تقلا مے ڪند،بے حال مے گویم:امروز بہ اندازہ ے ڪافے شوڪہ شدم،اگہ نورا هم چیزے نگہ فڪر ڪنم مغزم از شدت فڪر و خیال منفجر بشہ! نورا همانطور ڪہ آرام انگشت هایش را از میان انگشت هایم بیرون مے ڪشد مے گوید:چشمات دارہ میرہ دختر خوب! بخواب صحبت میڪنیم! سپس از روے تخت بلند میشود و بہ سمت مادرم مے رود. با چشم هاے نیمہ باز نگاهشان میڪنم. زمزمہ هایشان را خوب نمے شنوم،چند ثانیہ بعد چشمانم بستہ مے شود. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ با احساس نوازش موهایم آرام پلڪ میزنم،نمے توانم چشمانم را ڪامل باز ڪنم. گویے ڪسے بہ پلڪ هایم وزنہ بستہ،بعد از ڪمے تقلا پلڪ هایم را از هم باز میڪنم. همہ چیز تار است،دوبارہ چشمانم را مے بندم و باز میڪنم. تصویر روزبہ را مے بینم ڪہ صورتش در چند سانتے مترے صورتم قرار گرفتہ! چشمان مشڪے رنگش مے خندند! با دست آزادش آرام تہ ریشش را نوازش میڪند و مے گوید:بیدارت ڪردم؟! متعجب بہ چشمانش خیرہ میشوم،شرم در چشمانش مے نشیند و‌ نگاهش را بہ سمت پایین خم میڪند! سرم درد میڪند،بے اختیار نالہ میڪنم. سریع انگشت هایش را از میان موهایم بیرون مے ڪشد. با‌ نگرانے مے پرسد:چے شد؟! دستم را بے حال بلند میڪنم و روے پیشانے ام میگذارم:سرم و ڪمرم درد میڪنہ! نفس راحتے میڪشد:اثر داروے بیهوشیہ! خیلے درد دارے؟! بے اختیار سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،لبخند مهربانے میزند:میخواے بگم پرستار بهت مسڪن بدہ؟! زمزمہ وار جواب میدهم:فعلا نہ! سرد نگاهم را از صورتش مے گیرم و سرم را بہ سمت تخت امید مے چرخانم. دوبارہ گرماے انگشت هایش را میان موهایم احساس میڪنم،جانم آرام مے گیرد در عین آشوبے! صدایش مے پیچد:مامان پروانہ خستہ شدہ بود گفتم برہ یہ چیزے بخورہ و تو نمازخونہ استراحت ڪنہ. دوست ندارے ڪنارت باشم؟! آب دهانم را با شدت فرو میدهم،ضربان قلبم بالا و پایین مے شود! بغض دوبارہ در گلو جا خوش میڪند و صدایم را مے لرزاند! _میدونے من توے این مدت چے ڪشیدم؟! دستش را از میان موهایم بہ سمت چانہ ام سوق میدهد. با فشار خفیفے صورتم را بہ سمت خودش برمے گرداند. اشڪ مردمڪ چشمانش را محاصرہ ڪردہ! _بہ خدا نمیدوستم باردارے! دو ماہ پیش فهمیدم! قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر میخورد. _اگہ امید نبود بر نمے گشتے؟! _اگہ امید نبود زودتر بر مے گشتم! متعجب نگاهش میڪنم،با انگشت شصتش آرام گونہ ام را نوازش میڪند. _سوال زیاد دارے،بہ همون اندازہ برات جواب و حرف دارم! رفتیم خونہ هر چے دوست دارے بپرس! لبخندش جان مے گیرد:خونہ ے خودمون! جدے مے گویم:فڪر نڪنم دیگہ اونجا برگردم! سرش را مثل پسربچہ ها خم میڪند:چشم! هر چے شما بگے! میریم یہ خونہ ے بهتر! ریزش اشڪ هایم شدت مے گیرد،سریع پیشانے اش را روے پیشانے ام میگذارد و مے گوید:وقتے گریہ میڪنے اذیت میشم و بیشتر از خودم بدم‌ میاد! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے پ.ن:میخواستم براتون یہ قسمت طولانے بنویسم اما سرماخوردگے تا این جا بیشتر اجازہ نداد😷🤒 حداقل فاصلہ ها یڪم ڪم بشه🌸🍃