🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت425
#بخش_سوم
صدایش ڪمے بلند میشود:تو آیہ نیازے زن و عشق منے یا هنوز آیہ نیازے اے ڪہ نامزد شهید هادے عسگریہ؟!
تو گذشتہ موندے! تو گذشتہ موندے آیہ!
من چے زندگے توام؟!
حس میڪنم فقط یہ زاپاسم! یہ زاپاس ڪہ گاهے حالتو خوب میڪنہ و وجودش خوبہ! همین!
هاج و واج نگاهش میڪنم،چند بار دهانم را باز و بستہ میڪنم تا حرفے بزنم اما نمے توانم!
سرش را تڪان میدهد:وقتے از حال رفتے از اتاق اومدم بیرون،اون زنو دیدم! همون خانم باردار ڪہ همسرش شهید شدہ بود!
پرستار گفت رفتے پیششون و یهو از حال رفتے!
اگہ بخاطرہ اون حالت بد نشدہ تو چشمام نگاہ ڪن بگو!
لبم را با زبان تر میڪنم و سریع مے گویم:اشتباہ برداشت ڪردے عزیزم! من فقط...
اجازہ نمیدهد حرفم تمام بشود با تحڪم مے پرسد:با دیدن اون خانم حالت بد شد یا نہ؟!
سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و لب میزنم:آرہ!
سرش را بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهد و پیشانے اش را بالا میدهد.
_انگار آدم دومیہ زندگیتم نیستم!
با قدم هاے بلند بہ سمتش مے روم،میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ مظلوم نگاهم میڪند:هنوز بهش علاقہ مندے؟!
با حرص مے گویم:این چہ سوالیہ مے پرسے؟! متوجہ حرفات هستے؟!
نفس عمیقے میڪشد:اصلاح میڪنم! هنوز فراموشش نڪردے؟!
جا میخورم،چند ثانیہ سڪوت میڪنم.
دستے بہ صورتش میڪشد:پس حق با مامانم بود!
ابروهایم را بالا مے اندازم:چے حق با مامانت بود؟!
پوزخندے میزند:شایدم آدم دومیہ زندگیتم!
بے اختیار بلند مے گویم:متوجہ حرفات هستے؟! خب منم آدم دومیہ زندگیتم!
چشمانش را بہ چشمانم مے دوزد:نہ نیستے! تو آدم دومے زندگیہ من نیستے! تو همہ ے زندگے منے اینو هنوز نفهمیدے؟!
وقتے تو اومدے دیگہ تو ذهن من آوایے نموند! گذشتہ اے نموند! علاقہ اے بہ آدم دیگہ اے نموند! دردے نموند! غمے نموند! زندگے عادے اے نموند!
همہ چے شدے تو! همہ چے شد آیہ!
پوزخندے میزند:اما تو چے؟! انگار...
مڪث میڪند،چشمانم را ریز میڪنم:انگار چے؟!
_انگار فقط از میون ناراحتیات بہ من پناہ آوردے!
سرم را بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهم:برات متاسفم! عصبے اے متوجہ نیستے چے میگے! بهترہ بحث نڪنیم!
لبخند میزند! از آن لبخند هاے بدتر از گریہ!
عمیقش میڪند! خیلے عمیق!
چشمان مشڪے اش دوبارہ برق مے زنند! برقے عجیب!
_قبل از عقد مامانم گفت همہ ے شرایط آیہ رو میدونے،تو عاشقشے و اون فقط شفیتہ ے عشقت شدہ! بہ مروز زمان متوجہ میشے!
انقدر برات ڪمم ڪہ هنوز فراموشش نڪردے؟! ڪہ هنوز با یہ تلنگر تن و قلبت براش مے لرزہ؟!
رقیبِ من یہ آدم مُردہ ست؟!
بے اختیار میگویم:هادے نَمُردہ! شهید شدہ! شهید زندہ ست!
بہ وضوح دیدم جان از چشمانش رفت...
سوره ے یازدهم نازل شد،آغازِ فاصلہ...
✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے
🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹
#آیہ_هاے_جنون
#قسمت426 /بخش اول
#سورہ_ے_یازدهم
#بخش_اول
بے اختیار میگویم:هادے نَمُردہ! شهید شدہ! شهید زندہ ست!
بہ وضوح دیدم جان از چشمانش رفت...
سورہ ے یازدهم نازل شد،آغازِ فاصلہ...
مات و مبهوت نگاهم میڪند و سرش را تڪان میدهد:پس هنوز برات زندہ س!
چشمانم را میبندم و نفس عمیقے میڪشم،چند ثانیہ بعد چشمانم را باز میڪنم و میگویم:اشتباہ برداشت ڪردے! منظورم این بود طبق اعتقادات من بین مرگ و شهادت فرق هست! همین روزبہ! همین!
تڪانے بہ گردنش میدهد ڪہ صداے شڪستن استخوان هایش بلند میشود!
سیاهے چشمانش را بہ چشمانم مے دوزد.
_امیدوارم همینطورے باشہ!
دستے بہ صورتش میڪشد و ادامہ میدهد:بهترہ برم بخوابم بعدا حرف بزنیم! نمیخوام...
حرفش را ادامہ نمیدهد و بہ سمت اتاق خواب راہ مے افتد. آب دهانم را فرو میدهم و عقب گرد میڪنم،خودم را روے مبل تڪ نفرہ اے پرت میڪنم و چشمانم را مے بندم.
ذهنم آشفتہ شدہ،از دیدن آن صحنہ در بیمارستان تا رفتار روزبہ!
خودم را روے مبل جمع میڪنم،نمیدانم این بغض لعنتے چہ از جانم میخواهد؟!
دوبارہ صداے هق هق هاے آن دخترڪ در سرم مے پیچد،با هر دو دست سرم را مے گیرم و نالہ میڪنم:اے خدا! نہ!
جوابے ڪہ مے شنوم باز صداے هق هق است!صداے هق هق هاے چهار سال و نیم قبل خودم!
با هر دو دست سرم را مے فشارم،نمیدانم چہ مرگم شدہ!
چشمانم را ڪہ از هم باز میڪنم،هادے را مقابلم مے بینم!
مات و مبهوت نگاهش میڪنم! مقابلم ایستادہ با همان لباس نظامے!
بغضم راہ پیدا میڪند و بہ چشمانم سرایت میڪند،تصویرش تار میشود،چشمانم مے سوزند.
قطرات اشڪ بارش مے گیرند،تصویرش محو میشود!
مے ترسم،از حرف هاے روزبہ مے ترسم! از این ڪہ حق با او باشد! از این ڪہ ندانستہ روحم در گذشتہ ماندگار شدہ باشد و حالا با یڪ تلنگر از هم پاشیدہ!
نفس عمیقے میڪشم و آب دهانم را فرو میدهم،از روے مبل بلند میشوم و بہ سمت سرویس بهداشتے میروم.
صداے باز و بستہ شدن در اتاق خواب مے آید،براے این ڪہ چشمان اشڪ آلودم را نبیند خودم را داخل سرویس پرت و در را قفل میڪنم!
مقابل روشویے مے ایستم و آب سرد را باز میڪنم،همانطور ڪہ بہ خودم در آینہ زل زدہ ام مشتے آب برمیدارم و روے صورتم مے پاشم.
حالم ڪمے جا مے آید،صداهاے نامفهومے از پذیرایے بہ گوش مے رسد.
بے توجہ سرم را زیر آب میبرم و چشمانم را مے بندم،قطرات سرد آب روے صورتم مے لغزند و خودشان را بہ زیر گردنم مے رسانند.
چند تقہ بہ در میخورد و سپس صداے روزبہ مے آید:آیہ!
جوابے نمیدهم،ناے حرف زدن ندارم!
سڪوتم را ڪہ مے بیند مے گوید:یڪم زیادہ روے ڪردم میدونم! معذرت میخوام عزیزم الڪے حساس شدم!
نمیدانم چرا با این جملہ اش دوبارہ بغضم پر رنگ میشود و اشڪ بہ چشمانم هجوم مے آورد!
دو تقہ بہ در میزند و مردد مے پرسد:قهرے؟!
باز جوابے نمیدهم،چند ثانیہ بعد دستگیرہ ے در را بالا و پایین میڪند.
چند بار این ڪار تڪرار میڪند،وقتے مے بیند در قفل است دوبارہ چند تقہ بہ در میزند و صدایش رنگ نگرانے مے گیرد:صدامو میشنوے؟! چرا درو قفل ڪردے؟!
سرم را از زیر آب بیرون مے آورم و نفس عمیقے میڪشم،روزبہ همچنان مشغول ڪلنجار رفتن با در و صدا زدن من است!
شیر آب را ڪہ مے بندم مڪث میڪند،حولہ ے ڪوچڪ سفید رنگے ڪہ گل هاے برجستہ ے شیرے و ڪرم رنگ دارد را برمیدارم و روے صورتم میڪشم.
آرام مے گویم:الان میام!
نفسش را بیرون میدهد:چرا درو قفل ڪردے؟!
موهایم ڪمے خیس شدہ،بے توجہ حولہ را سر جایش برمیگردانم و مقابل در مے ایستم.
مردد در را باز میڪنم،روزبہ با چهرہ اے درهم مقابلم ایستادہ.
دستے بہ صورت نم دارم میڪشم و سرفہ اے میڪنم،سیاهے چشمانش آزارم میدهند!
خبرے از آن دو جفت سیاهے سرد و ترسناڪے ڪہ روز اول دیدم نیست!
جایشان را بہ دو چشم عاشق دادہ اند!
یڪ لحظہ دلم تنگ میشود،براے آن روزبہ مغرور و سرد و نچسب!
براے روزبهے ڪہ درگیر آیہ نشدہ بود!
براے آیہ اے ڪہ از عالم و آدم بریدہ بود و ڪارے بہ ڪار ڪسے نداشت!
نفس عمیقے میڪشد:خوبے؟
✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے
🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹
#آیہ_هاے_جنون
#قسمت_426/بخش اول
#بخش_دوم
سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،در را مے بندم و مقابل روزبہ مے ایستم.
لبم را بہ دندان میگیرم و مے پرسم:نخوابیدے؟!
سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد،همانطور ڪہ دڪمہ هاے مانتویم را باز میڪنم بہ سمت اتاق خواب میروم.
صداے قدم هاے روزبہ را پشت سرم مے شنوم،بدون توجہ در را باز میڪنم و وارد اتاق میشوم.
بے حوصلہ مانتو را از تنم در مے آورم و روے تخت پرت میڪنم.
روزبہ از ڪنارم رد میشود و ابروهایش را بالا مے اندازد!
بہ سمت ڪمد قدم برمیدارم و زمزمہ وار مے گویم:امروز یڪم بے حوصلہ ام! یعنے...حالم گرفتہ س!
روے تخت مے نشیند و سعے میڪند چهرہ اش در هم نباشد!
سریع لباس هایم را تعویض میڪنم و نگاهے بہ ساعت مے اندازم،ساعت هفت شب را نشان میدهد.
بدون توجہ بہ ضعف و گرسنگے بہ سمت تخت قدم برمیدارم.
گوشہ ے ملحفہ را بلند میڪنم و بہ روزبہ چشم مے دوزم:اگہ میشہ امشبو با یہ غذاے حاضرے و سادہ سر ڪن!
بدون هیچ واڪنشے تنها عمیق بہ چشمانم خیرہ میشود!
ڪلافہ پوفے میڪنم و روے تخت مے نشینم.
لبانم را از هم باز میڪنم:یہ وقتایے سڪوتت اذیتم میڪنہ! اون لحظہ حرف بزنے و داد و بیداد ڪنے شاید زیاد ناراحت نشم ولے سڪوتت آدمو دیونہ میڪنہ!
لبخند ڪم رنگے میزند و جوابے نمیدهد،از روے تخت بلند میشود و بہ سمت در مے رود.
اخمے میڪنم و روے تخت دراز میڪشم،میخواهد دستگیرہ ے در را بفشارد ڪہ پشیمان میشود!
بہ پهلو مے چرخم و چشمانم را مے بندم،چند ثانیہ بعد تخت تڪان خفیفے میخورد!
متعجب چشم باز میڪنم،روزبہ را مے بینم ڪہ ڪنارم دراز ڪشیدہ!
میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ انگشت اشارہ اش را روے لب و بینے اش میگذارد و آرام مے گوید:هیس!
سپس خودش را نزدیڪتر میڪند و دستش را بلند میڪند و روے سرم فرود مے آورد!
چند ثانیہ بعد انگشتانش میان موهایم مے لغزند و نوازششان مے ڪنند!
بے اختیار چشمانم را مے بندم و زمزمہ وار مے گویم:میدونے روزبہ؟! هیچوقت...
حرفم را مے خورم!
_هیچوقت چے؟!
نوازش انگشتانش ڪمے آرامم میڪند،براے غرورم بد است این حرف!
جوابے نمیدهم و بہ پیراهنش چنگ میزنم،سرم را میان سینہ اش پنهان میڪنم.
بدون هیچ حرفے موهایم را نوازش میڪند!
آب دهانم را فرو میدهم و در دل مے گویم:هیچوقت طعم نوازش و آغوش پدرم را نچشیدم! هیچوقت نفهمیدم بابایے بودن یعنے چہ؟!
صداے گرمش گوشم را نوازش میدهد:لالایے دوست دارے؟!
بے اختیار سرم را بلند میڪنم و بہ چشمانش خیرہ میشوم.
پیشانے اش را بالا میدهد:حرف بدے زدم؟!
نچے میگویم و سرم را تڪان میدهم،دست آزادش را دور تنم حلقہ میڪند و لبخند پر رنگے میزند:تا هشت سالگے مامانم هرشب برام لالایے میخوند! منم شاڪے میشدم چرا بابام این ڪارو نمیڪنہ!
منم خیلے چیزا رو با بابام تجربہ نڪردم!
میدانم این حرف ها را براے دل من میزند،براے این ڪہ راحت درد و دل ڪنم!
لبانم را جمع میڪنم:فرق میڪنہ! بابا براے دختر یہ چیز دیگہ س! بین پدر و پسر شاید یہ خجالت و ملاحظاتے باشہ اما بین پدر و دختر نہ!
مے خندد:یعنے بین من و پسرمون باید یہ خجالت و ملاحظاتے باشہ؟! نمیشہ خجالت نباشہ؟!
✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے
♥️دختران حاج قاسم♥️
﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۱ آرام چشمانم را باز میڪنم،با چشم هاے خواب آلود اطرافم را دید می
برگشت به قسمت اول رمان آیه های جنون .....
♥️دختران حاج قاسم♥️
🌹بر مزار لالـــہ ها، تنہا مانده ام قافلہ رفتہ ست و من جا مانده ام... پنجشنبه ها روز دعاست روز عشــ
#شــــــہیدانہ
دلگيرڪه شدے از زمانہ
تعطیل ڪن زندگے را
برس بہ داد ِدلَت
حرم اگر راه نیافتے
شـہداهستند
گلزارشان میشود مأمنے براے دلت
#پنجشنبه_شهدایی
https://eitaa.com/dokhtaranchadorii
بوی یلدا را میشنوی؟
انتهای خیابان آذر
باز هم قرار عاشقانه پاییز و زمستان..
قراری طولانی به بلندای یک شب..
شب عشق بازی برگ و برف…
پاییز چمدان به دست ایستاده!
عزم رفتن داره
آسمان بغض کرده و میبارد
خدا هم میداند عروس فصل ها چقدر دوست داشتنیست…
کاسه ای آب میریزم پشت پای پاییز…
و… تمام میشود
پاییز، ای آبستن روزهای عاشقی،
رفتنت به خیر…
سفرت بی خطر...
در تبلیغات شوینده ها،
بچه ها با هرچیزی دستشون میرسه خونه رو کثیف میکنن و مادرا هم بعد از ناز کردن شون خونه رو تمیز میکنن
اونوقت من یادمه یه بار با مداد یه خط کوچیک روی دیوار کشیدم تا دو هفته تو انباری زندگی میکردم،
هر ۸ساعت هم میومدن تو دهنم فلفل میریختن😁😁😂😂
https://eitaa.com/dokhtaranchadorii
شنبهی هفته دیگه رو خیلی دوست دارم
هم روز اول هفتهس، هم روز اول ماه و هم روز اول فصل زمستون👍
جون میده کارهایی که قراره این هفته انجام بدی رو موکول کنی به اون شنبه موعود👌
و توی اون روز خاطره انگیز هم همشون رو کنسل کنی
https://eitaa.com/dokhtaranchadorii
بابام هر وقت کنترل رو میگیره دستش
به هر کانال 3 ثانیه فرصت میده از خودش دفاع کنه 😁😂
https://eitaa.com/dokhtaranchadorii
🌙✨💕🌷💕✨🌙
🍃🌷🍃انار خوران شب یلدا !
اصلا جبهه همه چیزش متفاوت بوده!
حتی انارخوری در شب یلدا !
در این شبهای سرد که دور کرسی ، آهان ببخشید اشتباه گفتم: دور مودم و وای فای نشستیم و هرکدام سرمان به دوستان مجازی خودمون گرمه،
یاد اونا بخیر که بدون اینکه بدونیم یا بهمون پیامک بدن، یا توی شبکه های مجازی عکس سلفی "من و ترکش یهویی" بذارن!
توی سخت ترین و سردترین و زیر آتش خمپاره، یاد ما بودند!
🌹یادشون بخیر
شادی اونایی که رفتند و سلامتی اونایی که هنوز هستند و میسوزند و میسازند، تا عاقبت بخیر بشن! صلوات
🍃🌷🍃یاد تک تک شهیدان ایران گرامی و راهشان پررهرو باد🍃🌷🍃
____🍃🌸🍃___
:
🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹
#آیہ_هاے_جنون
#قسمت_426 /بخش اول
#بخش_سوم
بے اختیار مے پرسم:پسر دوس دارے؟!
سرش را تڪان میدهد:تا حالا بهش فڪر نڪردم! بہ نظرم بچہ ها ڪلا دوست داشتنے ان!
_بهت نمیخورہ!
متعجب نگاهم میڪند:چے بهم نمیخورہ؟!
_نمیخورہ بچہ دوست باشے! بهت میخورہ از این باباهایے باشے ڪہ بچہ ش جرات ندارہ جلوش پاشو دراز ڪنہ و حسابے ازش حساب میبرہ! از این باباهاے خشڪ!
قهقهہ میزند:تو ڪلا راجع بہ من برعڪس فڪر میڪنے!
بے اختیار لبخند میزنم:ظاهرت غلط اندازہ!
میخواهد چیزے بگوید اما پشیمان میشود،ڪمے مڪث میڪند و سپس مے گوید:نگفتے لالایے دوست دارے یا نہ؟!
لبخند گرمے میزنم:آرہ!
بوسہ اے روے پیشانے ام مے ڪارد،چشمانم را میبندم و دوبارہ انگشتانش میان موهایم مے لغزد.
شروع بہ خواندن لالایے میڪند و من غرق آغوشے میشوم ڪہ تا بہ حال طعمش را نچشیدہ بودم!
آغوشے خالصانہ و پاڪ! پاڪ از هر نیاز و سودے براے طرف مقابل!
آغوشے ڪہ براے اولین بار باید از جانب پدرم مے چشیدم!
این آغوش طعم و بوے عشق هم نمیداد! تنها بوے محبت میداد و بس!
من اولین آغوش محبتانہ ے زندگے ام را در بیست و دو سالگے چشیدم! یڪ و سہ ماہ بعد از ازدواجم!
از جانب مردے ڪہ همسرم بود اما سعے میڪرد جاے همہ ے افراد جاماندہ در زندگے ام را پر ڪند!
جاے پدر،برادر،دوست،همدم و...
و چہ چیزے جز #عشق میتوانست یڪ انسان را تا این حد مهربان و فداڪار ڪند؟!
تا این حد خواستنے و دوست داشتنے؟!
اصلا خاصیت #عشق همین است! همہ چیز براے معشوق! حتے تمامِ جان و وجودِ عاشق!
دوست داشتنے بود این عشق! داشت وجود خالے ام را پر میڪرد!
اما بیشتر از ظرفیتم! بیشتر از حد تحمل روحم!
گاهے در برابر این همہ علاقہ ے روزبہ ڪم مے آوردم!
هرچہ بود حاضر نبودم قبولش بڪنم،فقط دلم میخواست از علاقہ و محبت همسرے ڪہ گاهے محبت هایش رنگ پدرانہ داشت پر بشوم!
چشمانم داشت بستہ میشد،از یڪ جایے بہ بعد ڪارهاے روزبہ شد عادت،شد وظیفہ...
مقصر هم من بودم هم خودش!
زندگے روال عادے اش را در پیش گرفتہ بود تا این ڪہ چند هفتہ بعد خبرے مرا دوبارہ بہ هم ریخت...
شاید از همان جا بود ڪہ روزبہ از علاقہ ے من بہ خودش ڪم ڪم قطع امید ڪرد...
در حالے ڪہ خودش نمے دانست،شده بود تمامِ من...
✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے