#شب_جمعه_شب_زیارتی_ارباب شبهای جمعه مثل گدا پشت این درم دستی بکش به خاطرزهرا تو بر سرم امشب که اولیا همـه جمعند کربلا بازی نکن تو با من جامانده از حرم @dokhtaranchadorii

🌸: آقا جان ❣تمام این سالها که درس📚📖 خواندیم; ""دبیر ریاضی📝"" به ما نگفت که حد غربت😞 تو وقتی شیعیانت به گناه⛔️ نزدیک می شوند بی نهایت است⁉️ . ""دبیر شیمی📝"" نگفت که اگر عشق و ایمان ❣و معرفت با هم ترکیب شوند ،شرایط😍 ظهور تو مهیا می شود⁉️ "دبیر زیست📝" نگفت که این صدای تپش قلب نیست💔صدای بی قراری دل برای مهدیست😥..! . "دبیر فیزیک📝" نگفت که جاذبه زمین اشک💦 های غریبانه ی توست😭..نگفت که جاذبه ی زمین🌎 به همان سمتیست که تو☺️ هستی⁉️ . "دبیر ادبیات📝" از عشق مجنون به لیلی,از غیرت فرهاد گفت😐 ، اما از عشق شیعه به مهدی, از غیرتش به زهرا(س) ❣نگفت⁉️ . "دبیر تاریخ📝" نگفت که اماممان 🌹امسال سال چندم غربتش😢 است و اینکه ☹️نگفت غربت اهل بیت علی(ع) ❣از کی شروع شد و تا کی ادامه دارد⁉️ . "دبیر دینی📝" فقط گفت که انتظار فرج😍 از بهترین اعمال👌 است اما نگفت که انتظار فرج یعنی گناه❌ نکنیم و یعنی گناه نکردن از بهترین ❤️اعمال است⁉️ . "دبیر عربی📝" به ما یاد داد که مهدی اسم خاصی است که تنوین پذیر است! اما نگفت که مهدی خاص ترین 🌺اسم خاص است که تمام غربت و😭 تنهایی را پذیرا شده است⁉️ فدای غربتت آقای‌من❣😔 کاش روزی بنویسند🖌 به دیواربقیع : کارگران مشغولند👥👥،کار احداث ضریح کاش روزی بنویسند🖌 به دیوار بقیع : چند روزی مانده به اتمام ضریح کاش روزی بنویسند 🖌به دیواربقیع : مهدی فاطمه ❣آید، به تماشای ضریح کاش روزی بنویسند🖌 به دیواربقیع : عید امسال، نماز❣، صحن بقیع کاش روزی بنویسند🖌 به دیواربقیع : فلش راهنما ⬅️،مرقد زهرای😍 شفیع 🙏اللهم عجل لولیک الفرج🙏 〰〰〰〰〰〰〰〰 @dokhtaranchadorii

👈مردم شهری که همه در آن میلنگند به کسی که راست راه می رود میخندند.......! 🍃از طعنه ها غمگین مشو بانوی محجبه... @dokhtaranchadorii

با افتخار چادرم را برسر میکنم و با غرور در خیابان های شهرم راه میروم و به همه نشان میدهم من کم کسی نیستم من دختر حضرت فاطمه (س) هستم✌️✌️✌️ @dokhtaranchadorii

مسیحی گفت؛ ولنتاین روز عشق است 😏 بگفتم عشـ❤️ـق ، بانوی دمشق است 😍 ولادت حضرت زینب (س) مبارک🌸🍃 @dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_440 #بخش_دوم داشتم میگفتم ڪہ بعد از رفتن هادے خیلے بے قرار شدہ بود انقدرے ڪہ مادرش میگفت محسن ڪم ڪم دق میڪنہ! چند روز بعد دوبارہ اعزام شد و یڪ ماہ بعد خبر مفقودالاثر شدنش رو برامون آوردن! بہ اینجا ڪہ مے رسد بغض میڪند! _خجالت ڪشیدم! از پسرم خجالت ڪشیدم ڪہ مایہ ے سرافڪندگیم میدونستمش و اینطور سر بلندم ڪرد! محسن بہ مرتبہ اے رسید ڪہ مثل مادرمون بے نشون موند و جسمش مثل روحش پیش عمہ ے سادات! تنم یخ مے بندد از شنیدن این جملات! از سرنوشت انسانے ڪہ سال ها پیش دیدمش و از نگاهم رنجید و حالا بہ اندازہ ے آسمان ها از من بالاتر بود! دستانم را مشت میڪنم تا تنم ڪمے گر بگیرد! نفس عمیقے میڪشم و زیر لب زمزمہ میڪنم:نمیدونم چے بگم؟! واقعا نمے دونم! حاجے با زبان لبش را تر میڪند و مے گوید:این موسسہ رو هم بہ یاد محسن تاسیس ڪردم! اگہ توے این دنیا بود همہ ے اموالم بہ محسن مے رسید،نمیخوام دست خالے باشیم! تا جایے ڪہ تونستم از سهم محسن براے اینجا خرج ڪردم! چون تعریف گل یاس دمشق رو زیاد میڪرد و این گل بہ اسم مادرمون فاطمہ ے زهراست اسم موسسہ رو یاس گذاشتم! الان اینجا حدود چهل تا بچہ زندگے مے ڪنن و شدن صفا و برڪت زندگیم! بے اختیار لبخند میزنم:ان شاء اللہ یہ عمر سایہ تون بالاے سرشون باشہ! سرفہ اے میڪنم و ڪنجڪاو مے پرسم:من چرا اینجام و چے باید بدونم؟! گیج شدم! ارتباط شما با آقا فرزاد و خودم رو نمے فهمم و هرچے فڪر میڪنم چیزے بہ ذهنم نمے رسہ! حاجے من من ڪنان مے گوید:خب...خب...هنوز یہ سرے مسائل هست ڪہ گفتہ نشدہ! آب دهانش را با شدت فرو میدهد و دستے بہ ریش پر پشتش مے ڪشد! چند ثانیہ بعد میخواهد دهان باز ڪند ڪہ چند تقہ بہ در میخورد. نفس آسودہ اے میڪشد و سریع مے گوید:بفرمایید! در با صداے محڪمے باز میشود و دخترے جوان با چهرہ اے رنگ پریدہ و نفس نفس زنان در چهارچوب در پیدا! بریدہ بریدہ مے گوید:آقاے فروغے! یڪے...یڪے... حاجے سریع از پشت میزش بلند میشود و مے گوید:آروم باش بابا جان! یہ نفس عمیق بڪش! چند ثانیہ مڪث ڪن! دختر نفس عمیقے میڪشد،حاجے مے پرسد:بهتر شدے؟! دختر سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد. _حالا حرفتو بزن! دختر با تشویش زبان باز میڪند:یڪے از بچہ ها از پلہ هاے طبقہ دوم افتاد زمین! نمے تونہ دستشو تڪون بدہ! حاجے سریع بہ سمتش مے رود و مے پرسد:ڪے؟! دختر جواب میدهد:سهیل! خیلے شر و شیطونہ این بچہ! دور از چشم من،از نردہ هاے پلہ آویزون شدہ بود و سُر میخورد! حاجے چینے عمیق بہ پیشانے اش مے اندازد و مے گوید:بریم ببینم چے شدہ! بہ آمبولانس زنگ زدے؟ دختر هراسان مے گوید:نہ! راستش... بہ اینجا ڪہ مے رسد،همراہ حاجے از اتاق خارج مے شوند و صدایشان دیگر نمے آید! گیج و منگ بہ فرزاد چشم مے دوزم،لبش را بہ دندان مے گیرد و مے ایستد. همانطور ڪہ بہ سمت در مے رود مے گوید:منم برم ببینم چے شدہ! با نگاهم تعقیبش میڪنم،مقابل در ڪہ مے رسد بہ سختے از روے مبل بلند میشوم. نفس عمیقے میڪشم و دستم را روے شڪمم میگذارم،همانطور ڪہ آرام قدم برمیدارم مے گویم:میشہ خودتون برید سر اصل مطلب و بگید ما چرا اینجاییم؟! تڪانے بہ گردنش میدهد و لبانش را از هم باز میڪند:بهترہ از زبون خود حاجے بشنوید! گفتم ڪہ توضیح دادنش یڪم سختہ! بہ چند قدمے اش مے رسم،بہ چشمانش ڪہ زل میزنم سریع سرش را بر مے گرداند و دستش را بہ دستگیرہ ے در مے گیرد. همین ڪہ در را باز میڪند،صداے همهمہ بہ گوشم میخورد. نگاہ فرزاد ڪہ بہ سالن مے افتد شوڪہ میشود،بہ ثانیہ نرسیدہ عقب گرد میڪند! میخواهد در را ببند ڪہ متعجب مے پرسم:چے شد؟! سریع جواب میدهد:هیچے! سریع چند قدم نزدیڪ تر مے شوم و در چهارچوب در مے ایستم. قصد میڪنم از اتاق خارج بشوم ڪہ در جا خشڪم میزند! دیگر صدایے نمے شنوم! دیگر چیزے نمے بینم! دیگر چیزے حس نمے ڪنم! مردمڪ چشمانم فقط یڪ نقطہ را مے بینند و گوش هایم تنها قادر بہ شنیدن صداے ضربان تند قلبم هستند! گلویم خشڪ میشود و تمام تنم سِر! چرا همہ فقط لب مے زنند؟! چرا دیدگانم تار مے شوند؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_440 #بخش_سوم نہ الان وقت اشڪ ریختن نیست! الان نہ! دستم را بہ دیوار مے گیرم،لبانم مثل پاهایم مے لرزند! بہ زور لبانم را تڪان میدهم:آقا...فَر...فرزاد! شُ...شمام...مے...مے بیندش؟! نفس در سینہ ام حبس میشود،قدرت دم و باز دم را از دست دادہ ام! چشمانم را با ترس مے بندم ڪہ شاید این رویا و خیالِ خوش از مقابل دیدگانم ڪنار برود! سورہ ے جنون ڪہ نازل شده‌ و من هم شدہ ام آیہ ی جنون،پس چرا باید بیشتر از این مجنون بشوم؟! آنقدر مجنون ڪہ روزبہ را در بیدارے هم ببینم؟! چرا این مردے ڪہ روے پلہ نشستہ و با ڪودڪ مجروح صحبت میڪند،انقدر شبیہ روزبہ من است؟! چرا این صورت مهتابے و چشمان پر از آرامش در بیدارے بہ سراغم آمدہ اند؟! محڪم تر چشمانم را روے هم مے فشارم و بے اختیار مے گویم:نہ! نہ! دیوونگے حقم نیست! صداے فرزاد را از دور مے شنوم از میان همهمہ! _آیہ خانم! لطفا آروم باشید! حالتون خوبہ؟! صداے متاصلش را مے شنوم:یا خدا! عجب غلطے ڪردم! چشمانم را باز نمے ڪنم،بہ زور پاهایم را تڪان میدهم و عقب گرد میڪنم. لرزش تنم بیشتر میشود،قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر میخورد. صداے بستہ شدن در مے آید،حضور ڪسے را مقابلم احساس میڪنم. صداے نگران فرزاد را مے شنوم:زن داداش! تو رو خدا چشماتونو باز ڪنید! تا بہ حال من را اینطور خطاب نڪردہ بود! قلبم مے لرزد،احساس میڪنم با هر لرزش خفیف؛تڪہ اے از قلبم از دست مے رود! نفسم تنگ میشود،تنگ تر و تنگ تر... صدایش رعشہ مے اندازد بہ تنم! _درست دیدے! روزبہ بود! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_440 #بخش_اول بیشتر گیج میشوم،ڪہ چرا بعد از هفت سال مقابل پدرش نشستہ ام؟! فرزاد،پدر محسن را از ڪجا مے شناسد و چہ ارتباطے با آن ها دارد؟! حیران‌ نگاهم را میان فرزاد و حاجے مے گردانم. من من ڪنان مے گویم:مُ...متوجہ نمیشم! پوزخند عصبے اے میزنم و ادامہ میدهم:گیج شدم! فرزاد گلویش را صاف میڪند و نگاهش را بہ حاجے مے دوزد. حاجے ڪلافہ نفسش را بیرون میدهد و مهربان بہ چشمانم زل میزند. _حوصلہ دارے برات تعریف ڪنم؟ سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:بلہ! سر تا پا گوشم! نفس عمیقے میڪشد و نگاهے بہ فرزاد مے اندازد،سپس دوبارہ نگاهش را بہ من مے دوزد. _آقا محسن ما رو ڪہ دیدہ بودے؟! _بلہ! یہ بار دیدمشون! لبخند محزونے لبانش را از هم باز میڪند:یڪ ماہ و نیم بعد از شهادت هادے،شهید شد! متعجب نگاهش میڪنم:اطلاع نداشتم! چشمانش را مے بندد و باز میڪند:مفقودالاثرہ! هنوز جنازہ ش برنگشتہ! متاثر مے گویم:خوش بہ سعادتشون! جملات هادے عمیق در گوشم زنگ میخورد،جملاتے ڪہ بہ خوبے محسن را توصیف ڪردہ بودند و من غافل بودم! میان جمع دوستان هادے،ظاهرا محسن بیشتر اوج گرفتہ! بے نشان ماندہ و غریب،مانند مادر سادات! با صداے حاجے بہ خودم مے آیم،آب دهانش را با شدت فرو میدهد. _اگہ از پدرت و آقا مهدے بپرسے منو دورا دور میشناسن! نہ اینڪہ آشنا باشیم! خدا بهم انقدر اسم و رسم دادہ ڪہ هرڪے تو بازار رفت و‌ آمد دارہ حتما اسممو شنیدہ! از دارِ دنیا منو مهین خانم،همسرم رو میگم؛فقط آقا محسن رو داریم! تنها ثمرہ ے عمر و زندگے مونہ. از نوع فعل هایے ڪہ استفادہ میڪند لبخند میزنم،مے داند ڪہ محسن نَمُردہ و حیات جاودانہ دارد! _محسن بچہ ے پر شر و شورے بود،شبیہ بہ اصطلاح من و مادر مذهبیش نبود! هرچے تو گوشش مے خوندیم توے جمع و خط ما نمے اومد! نہ اهل نماز خوندن بود،نہ روزہ و هیات و صدقہ و خمس و زڪات! همہ ے بازار و فامیل با چشم بد بهش‌ نگاہ میڪردن،ڪسے باور نمیڪرد پسر حاج حسنِ معروف باشہ! منو مهین،زیاد بهش سخت نمے گرفتیم. نمیخواستیم بہ زور و ضرب ما مثلا معتقد بشہ! هر روز پر شر و شور تر از روز قبل میشد! با دوستایے میگشت ڪہ شبیہ ما نبودن! بدنشو تتو میڪرد! لحن راہ رفتن و حرف زدنش تغییر ڪردہ بود! دود و دمے شدہ بود! تنها حُسنے ڪہ براش موندہ بود ادبش بود و احترامے ڪہ بہ منو مادرش میذاشت! محسن انقدر از راہ و رسم زندگے ما دور شدہ بود ڪہ ڪلے حرف از این و اون مے شنیدم! اوایل برام اهمیتے نداشت اما ڪم ڪم دلم گرفت! انقدر دلم گرفت ڪہ یہ روز سر نماز زدم زیر گریہ و از خدا گلہ ڪردم! گفتم من چہ گناهے بہ درگاهت ڪردم ڪہ اولادم انقدر ناخلفہ؟! ڪجاے راهو اشتباہ رفتم؟! دیگہ محسن رو مایہ ے سرافکندگیم مے دونستم! گذشت و گذشت،آقا محسن ما با آسد علیرضا آشنا شد. یہ بار علیرضا بہ زور راضیش ڪرد ڪہ باهاش برہ هیات. بعد از اون شب محسن یڪم تغییر ڪرد! نہ این ڪہ رفتار و تیپ و ظاهرش تغییر ڪنہ نہ! انگار رفتہ بود توے فڪر! ڪم ڪم پاش بہ هیات باز شد. بہ این جا ڪہ مے رسد لبخند شیرینے میزند و هم زمان ادامہ میدهد:دقیقا سہ ماہ بعد گفت میخواد برہ سوریہ! منو مادرش خیلے جا خوردیم! فڪر مے ڪردیم دارہ شوخے میڪنہ،ڪم ڪم دیدیم نہ واقعا دارہ جدے میگہ! اقدام ڪردہ بود ڪہ بہ عنوان نیروے مردمے برہ سوریہ،اون زمان اوضاع سوریہ خیلے آشفتہ شدہ بود و از نیروهاے مردمے هم ڪمڪ خواستہ بودن. این حرڪتش ناراحتم نڪرد ڪہ هیچ،خیلے هم خوشحالم ڪرد! بہ محسن امیدوار شدم! چند وقت بعد همراہ علیرضا راهے سوریہ شد. اونجا با هادے و آرش آشنا شد و از اون بہ بعد تنها دوستاش این سہ نفر شدن! اوایل فڪر میڪردم بعد از یہ مدت ڪوتاہ خستہ میشہ برمیگردہ اما دفعہ ے اول ڪہ براے مرخصے اومد،آروم و قرار نداشت برگردہ سوریہ! ڪم ڪم محسن تغییر ڪرد،طرز لباس پوشیدنش عوض شدہ بود! نماز مے خوند! موقع شهادت هادے خیلے بہ هم ریخت!خیلے! مدام مے نشست یہ گوشہ اشڪ مے ریخت! آخہ تو جمع چهار نفرہ شون قرار گذاشتہ بودن همدیگہ رو تنها نذارن! یا تا تهش باهم بمونن یا باهم پر بڪشن! هادے رو خیلے دوست داشت،شبے ڪہ شما رو ڪنار هادے دیدہ بود از شما براے من و مادرش تعریف ڪرد. انقدر ذوق داشت ڪہ انگار خودش داماد شدہ بود! یہ جملہ هم گفت ڪه: آیہ خانم با تعجب نگاهم میڪرد! یہ جورے ڪہ منو در حد هادے و بچہ ها نمے دونست! خودمو ثابت میڪنم! شرم باعث میشود نگاهم را از چشمان حاجے بگیرم و بہ زمین بدوزم،حتم دارم گونہ هایم هم سرخ شدہ اند! حاجے با محبت مے گوید:خجالت نڪش باباجان! ما آدم ها عادت ڪردیم بہ این نگاہ ها و قضاوت ها! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

هر دخترے ڪہ دختر زهـ🌸ـرا نمے شود هر بانویے ڪہ زینب ڪبرے نمے شـ😍ـود دار و ندار حضرٺ حیـ💚ـدر ، مجلّله جز تو ڪسے ڪہ زینت بابا نمے شـ😊ـود ❣میلاد حضرٺ زینب سلام الله علیها مبارڪ باد❣ @dokhtaranchadorii