🌷 امیرالمؤمنین(عليه السلام) : 🖌 هر گاه فرصتى به چنگ آوردى ، آن را غنيمت بشمار كه فرصت ‏سوزى ، مايه اندوه است. ✍️ إذا أمكَنَتِ الفُرصَةُ فَانتَهِزها؛ فَإِنّ إضاعَةَ الفُرصَةِ غُصَّةٌ 📚 غررالحكم ، حدیث ۴۱۲۴ #حدیث_روز @dokhtaranebeheshtiy

#تفسیر_قرآن 🌷 نکته تفسیری صفحه ۴۵۹ قرآن کریم 🌷 آیا کسانی که می دانند، با کسانی که نمی دانند، برابرند؟: یکی از نقاط روشن و درخشان دین اسلام، توجّه ویژه به علم و تجلیل از عالمان و دانشمندان است. قرآن کریم در اوضاعی نازل شد که در میان مردم مکّه و اطراف آن، ‏جز اندکی، بقیه حتّی توانایی خواندن و نوشتن هم نداشتند. با این همه، در هیچ یک از مکاتب آسمانی، به اندازه‏ ی اسلام، مردم به کسب علم و دانش تشویق نشده اند. این جمله از آیه یعنی «هَل یَستَوِی الَّذینَ یَعلَمونَ وَ الَّذینَ لایَعلَمون» (آیا کسانی که می دانند، با آنان که نمی دانند، برابرند؟) به شکل یک شعار اسلامی درآمده است و با صراحت بیان می کند که هرگز افراد دانا و نادان برابر نیستند؛ نه در پیشگاه خدا، نه در نزد مردم، و نه در زندگی دنیا و آخرت. در آموزه های امامان معصوم علیهم السلام نیز تعبیراتی در باره ی اهمّیّت علم و دانش دیده می شود که برتر از آن تصوّر نمی شود. در حدیثی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می خوانیم: «زندگی جز برای دو کس فایده ای ندارد؛ عالمی که از او پیروی شود و دانش‏ طلبی که به سخن دانشمندی گوش کند.» در حدیثی از امام باقر علیه السلام آمده است: «دانشمندی که از علم او استفاده شود، از هفتاد هزار عابد [که برای مردم سودی نداشته باشند] بهتر است. » البتّه از نظر اسلام، علم و دانش با داشتن دو شرط اساسی ارزشمند است: ۱ـ رنگ توحیدی داشته باشد و در راه اثبات مهم ترین واقعیّت جهان یعنی خدای بزرگ قرار گیرد. آری، اگر فیزیک، شیمی، علوم پزشکی، زیست شناسی، جانورشناسی، ستاره شناسی و ... به‏ گونه ای طرح شود که هر یک، از پدیدآورنده‏ ی دانا و توانای اشیاء سخن بگوید و علم و قدرت او را به یاد انسان بیاورد، علمی است که حق مطلب را ادا کرده، و در عین رسیدن به هدف مشخّص خود در هر رشته‏ ی علمی، با حقیقت اصلی جهان هم‏ صدایی داشته است؛ ولی اگر کسب این علوم، به شناخت خدا منتهی نشود و از پدیدآورنده‏ ی تمامی موجودات غفلت کند، به بزرگ ترین جهل و نادانی تبدیل می شود؛ درست مانند کسی که وارد باغ سرسبزی شود و از گل های رنگارنگ و میوه های خوشمزه‏ ی آن لذّت ببرد؛ ولی هیچ یادی از صاحب باغ نکند. به‏ راستی آیا می توان برای چنین شخصی ارزشی قائل شد؟ از نظر اسلام، علمی ارزش دارد که انسانیّت انسان را از جهات گوناگون رشد دهد و او را به خدا نزدیک تر کند؛ رفتار بدش را اصلاح کند و بذر گفتار و کردار پسندیده را در وجودش برویاند. اگر امّا حافظه ی شخصی پر از معلومات و اصطلاحات شود، و در عین حال، وجودش پر از صفات ناپسند باشد، نمی توان او را عالم حقیقی نامید. امیر مؤمنان حضرت علی علیه السلام چه زیبا فرموده است: «دانشی که تو را اصلاح نکند، گمراهی است.» https://eitaa.com/dokhtaranebeheshtiy

معماری رنگیِ ایرانی😍✨ #ایران_زیبا