#شهیدانه... ... والفجر هشت مجروح شده بود؛ برده بودنش یکی از بیمارستان های شیراز. حافظه اش را از دست داده بود، کسی رو نمی شناخت. حتی اسمش رو هم فراموش کرده بود. پرستارا یکی یکی اسم ها رو میگفتن، بلکه عکس العمل نشون بده. به اسم ابوالفضل که می رسیدن، شروع می‌کرد به سینه زدن...! خیال کردن اسمش ابوالفضله... رفته بودم یکی از بیمارستان های شیراز. گفتند: اینجا مجروحی بستریه که حافظه اش رو از دست داده. فقط میدونن اسمش ابوالفضله. رفتم دیدنش، تا دیدم شناختمش! عباس بود؛ عباس مجازی. به شون گفتم: این مجروح اسمش عباسه، نه ابوالفضل. گفتن: ما هر اسمی که آوردیم عکس العمل نشون نداد، اما وقتی گفتیم ابوالفضل شروع کرد به سینه زدن. فکر کردیم اسمش ابوالفضله... عباس میوندار هئیت بود. توی سينه زنی اونقدر ابوالفضل ابوالفضل میگفت که از حال می‌رفت. بس که با اسم ابوالفضل سینه زده بود، این کار شده بود ملکه ذهنش. همه چیز رو فراموش کرده بود الا سینه زدن با شنیدن اسم ابوالفضل... 💫@dokhtaran_hajghasem

خیلی وقتا بچه ها میکروفون را از مداح می‌گرفتند، می‌ترسیدند حاجی از دست برود... #سرداردلمـ ‌‌#علمدار_حرمـ🕊 @dokhtaran_hajghasem

برگرد و بگیر دستــ ما را ای دستــ تو در دستــ اباالفضل... #ما_ملت_امام_حسینیم 🌱@dokhtaran_hajghasem #شبتون_حسیـــــــــنے

. با این که غم داشتیم صاحب علم داشتیم.... @dokhtaran_hajghasem

. عمومونو کشتن همینو کم داشتیم #آهّ @dokhtaran_hajghasem

#بسم_رب_الوافی «قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ» روزی که شمر برایش امان نامه آورد فرمود «دستت بریده باد! چه بد امانی‌ست این که آوردی، ای دشمن خدا! آیا میگویی برادر و سرور خود حسین فاطمه را رها کنیم و با لعینان و لعین زادگان درآییم؟ ما را امان خدا بهتر است» اصلا وقتی حسین امن من است مرا چه به امان نامه؟ آری... «قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ». قلبش سرشار از ایمان به حسین و خدای اوست. و بعد « أَنْ شَرَطْتَ عَلَيْهِمُ الزُّهْدَ فِي دَرَجاتِ هٰذِهِ الدُّنْيَا الدَّنِيَّةِ وَزُخْرُفِها وَزِبْرِجِها» که دنیا و درجاتش او را بی رغبت کرده بود رو به حسین کرد و فرمود: «ضَاقَ صَدْرِي وَ سَئِمْتُ مِنَ الْحَيَاةِ» سینه ام سنگین شده حسین جان، از دنیا خسته‌ام. «فَشَرَطُوا لَكَ ذٰلِكَ ، وَعَلِمْتَ مِنْهُمُ الْوَفاءَ بِهِ» پس برایش شرطی نهاده شد و او نیز به شرطش وفا کرد. مولایش‌به او رو کرد و فرمود « لِهَؤُلَاءِ الْأَطْفَالِ قَلِيلًا مِنَ الْمَاءِ» با تمام جنگ‌آوری و رشادتی که داری دست به شمشیر نبر و آب بیاور . «وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ» و اوست کسی که فرمان میبرد از انچه خدا امر کرده، پیش میرود تا به سرمنزله‌ی عهد خود برسد. عباس به شریعه رسید. «الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ و إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ» آن ها که به عهدشان وفا میکنند و متذکر می‌شوند، آنها صاحبان خردند. ...♡ @dokhtaran_hajghasem

پس عباس؛ أُولُو الْأَلْبَابِ دشت کربلا دست به زیر آب برد «فذکّر عطش الحسین» و در گوش‌ آن زمزمه کرد: حسین مولایم تشنه است. آب تمنا می‌کرد و عباس «جَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ كُلَّ شَيْءٍحَيٍّ» را در سرش تفسیر میکرد؛ مولایم، آب؛ همان نعمت حقیقی، سرمنشاءحیات؛ در خیامْ ایستاده به انتظار . پس زیر لب «یا نفس من بعد الحسین هونی و بعده لا کنت أن تکونی» میگوید که ای من! تو را چه کارْ به دنیای بی حسین؟... نیست باش بدون او. او نباشد «إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَعِينٍ؟». آب بر زمین فرو رود چنانکه همه محروم باشند از حیات و نعمت. کیست که دوباره او را هویدا کند؟و قابل دسترس؟ عباس درک کرده بود نبودنِ امام چگونه دنیایی است؛ دنیایی بدون آب! بدون حیات. ما نیز بدون آبیم در غیاب مولایمان مهدی-ارواحنا فداه-  «أَ فَرَأَیْتُمُ الْماءَ الَّذی تَشْرَبُونَ؟» آیا به او فکر می‌کنیم؟ ...♡ @dokhtaran_hajghasem

من‌غُلامِ‌قمرم، غیر[قمر]، هیچ‌مَگو :) @dokhtaran_hajghasem