🎙جلسه ۵۵. اصول۲،کفایةالأصول؛ المقصد الأول: في الأوامر...فصل: في مقدّمة الواجب... ج۱، ص ۱۶۰؛ الأمر الرابع: تبعیة وجوب المقدمة لوجوب ذیها 📆 شنبه؛ ۱۹ خرداد ۱۴۰۳ #کفایة_الأصول #اصول۲

🌺 حدیث جلسه ۵۵: «سه راه مقابله با دشمن و شیطان» 📜 روایت ابتدای درس خارج مقام معظّم رهبری (حفظه الله) 🌕 في الفقیه [وَ رَوَى مُحَمَّدُ بْنُ سِنَانٍ عَنِ اَلْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ:] قَالَ اَلصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ (عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ): «مَنْ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَاعِظٌ مِنْ قَلْبِهِ، وَ زَاجِرٌ مِنْ نَفْسِهِ، وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ قَرِينٌ مُرْشِدٌ اِسْتَمْكَنَ عَدُوُّهُ مِنْ عُنُقِهِ». 🖊 شرح حدیث: 1⃣ واعظ من قلبه. 🌱 اوّلین چیزی که موجب می‌شود انسان بتواند در مقابل دشمنش (مراد، شیطان است) ایستادگی کند، و از تصرّف و تسلط دشمن مانع بشود، این است که از قلب خود واعظی برای خود داشته باشد. 🍃 قلب متذکّر بیدار، انسان را نصیحت می‌کند، موعظه می‌کند. یکی از بهترین وسایل مؤثّر در وادار کردن قلب به موعظه‌ی خود، همین دعاهاست؛ دعاهای مأثور، صحیفۀ سجادیه و سایر دعاها، و سحرخیزی. این‌ها دل انسان را به عنوان یک ناصح برای انسان قرار می‌دهد. 2⃣ و زاجر من نفسه، 🌱 از درون خود زجرکننده‌ای، منع‌کننده‌ای، هشدار دهنده‌ای داشته باشد. 3⃣ و لم‌یکن له قرین مرشد 🌱 یک دوستی، همراهی که او را ارشاد و راهنمایی کند، این، سوّمی است. 🍃 اگر انسان از درون نتوانست خودش را هدایت کند و مهار نفس خودش را در دست بگیرد، دوستی، همراهی داشته باشد، همین که فرمودند: «من یذکّرکم اللهَ رؤیتُه»؛ دوستی که دیدار او شما را به یاد خدا بیندازد. ❌ اگر این هم نبود، خود را در مقابل دشمن خود بی‌دفاع کرده است. دشمن خود را بر خود مسلّط کرده است که سوار بشود. که دشمن، همان شیطان است. 🍃 پس اینها لازم است. ✅ از درون خود، انسان، خود را نصیحت کند. بهترین نصیحت کننده‌ی انسان، خود انسان است؛ چون از خودش انسان گله‌مند نمی‌شود. هر کسی انسان را نصیحت کند، اگر قدری لحن او تند باشد، انسان از او گله‌مند می‌شود. اما خود انسان، خودش را نصیحت کند. دشنام بدهد به خودش. ملامت کند، خودش را سرزنش کند. خیلی مؤثّر است. موعظه کند، زجر کند. در کنار این‌ها دوست، رفیق خوب که انسان را دستگیری کند. 📚 الشّافی (تلخیص کتب اربعه)؛ صفحه ۶۵۲؛ فیض کاشانی 📆 ۲۶ دی ۱۳۸۹ (جلسه ۳۹۳ مکاسب محرّمه)

جلسه ۵۷. فقه۶، الکلام في شروط المتعاقدین؛ في ولایة الفقیه المکاسب، ج۳، ص ۵۵۵؛ فإنّ المراد ب‌‌«الحوادث» ظاهراً 📆 یکشنبه؛ ۲۰ خرداد ۱۴۰۳ #المکاسب #فقه۶

🌺 حدیث جلسه ۵۷: «نیاز به مردم، و بی‌نیازی از مردم» 📜 روایت ابتدای درس خارج مقام معظّم رهبری (حفظه الله) 🌕 في الكافي، [مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ عَمَّارٍ اَلسَّابَاطِيِّ] عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ (عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ) قَالَ: كَانَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ (صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهِ) يَقُولُ: «لِيَجْتَمِعْ فِي قَلْبِكَ اَلاِفْتِقَارُ إِلَى اَلنَّاسِ، وَ اَلاِسْتِغْنَاءُ عَنْهُمْ؛ فَيَكُونَ اِفْتِقَارُكَ إِلَيْهِمْ فِي لِينِ كَلاَمِكَ وَ حُسْنِ بِشْرِكَ، وَ يَكُونَ اِسْتِغْنَاؤُكَ عَنْهُمْ فِي نَزَاهَةِ عِرْضِكَ وَ بَقَاءِ عِزِّكَ.» [عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَعْبَدٍ قَالَ حَدَّثَنِي عَلِيُّ بْنُ عُمَرَ عَنْ يَحْيَى بْنِ عِمْرَانَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ (عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ) قَالَ كَانَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ (صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهِ) يَقُولُ: ثُمَّ ذَكَرَ مِثْلَهُ.] 🖊 شرح حدیث: 🍃 روایات زیادی در باب «استغناء عن الناس یا عمّا فی أیدی الناس» هست که همه‌ی اين‌ها دلالت دارد بر این که مؤمن بایستی استغناء داشته باشد. 🌱 استغنا یعنی چه؟ این روایت که از امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) نقل شده است، حدود مسأله را روشن می‌کند، تا انسان در مفهوم این امر مهم دچار اشتباه نشود. 🍃 حضرت طبق این روایت می‌فرمایند: در دلت این دو حالت باید با هم مجتمع شود: 🌱 یکی افتقار الی الناس، نیاز به مردم، 🌱 دیگری استغنا عن الناس، احساس بی‌نیازی از مردم، مستغنی‌کردن خود از مردم. 1⃣ احتیاج مردم به آحاد ناس معلوم است. چه کسی می‌تواند بدون کمک آحاد مردم زندگی بکند؟ خدای متعال می‌فرماید: "لِیتخذ بعضُهم بعضاً سُخریاً". بعضی از آحاد مردم، بعض دیگر را به تسخیر خود می‌گیرند، مسخّر می‌کنند. شما بیمار می‌شوید، طبیب را مسخّر می‌کنید، استخدام می‌کنید که برای شما کار کند، بیماری شما را علاج کند. آن طبیب احتیاج به خانه پیدا می‌کند، افرادی از قبیل بنّا و مهندس و کارگر و عمله را استخدام می‌کند و تسخیر می‌کند که برایش خانه درست کنند. کسی که احتیاج به دین دارد، به کارشناس دین مراجعه می‌کند. 🍃 نیاز مردم به یکدیگر، یک امر واقعی است که خدای متعال طبیعت انسان را این‌طور قرار داده. همه به هم محتاجیم، همه از یکدیگر باید استفاده کنیم. پس احتیاج به مردم وجود دارد و زندگی بدون کمک آحاد مردم نخواهد گذشت. 2⃣ در عین حال، از آن‌ها احساس بی‌نیازی هم بکند؛ 🌱 یعنی خودش را در مقابل مردم برای به دست آوردن چیزی که به آن نیاز دارد، ذلیل نکند. ذلت را نخرد، خود را برده ی دیگران نکند، تحمیل دیگران را قبول نکند! 🍃 این دو باید در دل انسان جمع بشود، آن وقت هر کدام از این دو حالت، یک مظهری در رفتار انسان پیدا می‌کند. 1⃣ فَيَكُونَ اِفْتِقَارُكَ إِلَيْهِمْ فِي لِينِ كَلاَمِكَ وَ حُسْنِ بِشْرِكَ 🍃 نیاز تو به مردم در این بروز و ظهور پیدا کند که با آن‌ها با نرمی حرف بزنی، حسن بِشر داشته باشی، با روی خوش با آن‌ها صحبت کنی. این طور نباشد که انسان خود را بی‌نیاز از مردم بداند، اخمش را در هم کند، به کسی اعتنا نکند، بگوید من به شماها احتیاجی ندارم. 🍃 می‌گفتند: یکی از بزرگان یک وقتی در دوران مبارزات می‌گفت من به شما احتیاجی ندارم. شهید سیدمحمدرضا سعیدی در آن جلسه حاضر بود، به ایشان گفت: آقا! شما از پیغمبر بالاترید! خدای متعال به پیغمبرش می‌گوید: "هو الذی أیّدک بنصره و بالمؤمنین". شما چطور می‌گویید من به شماها احتیاجی ندارم؟! انسان‌ها به هم احتیاج دارند. این احساس احتیاج، بروزش در تو این باشد که زبانت نرم باشد، روی خوش با مردم داشته باشی، اخم نکنی، بی‌اعتنایی نکنی، تکبر نکنی! این‌طور نباشد که بگویی من به شماها احتیاجی ندارم. 2⃣ وَ يَكُونَ اِسْتِغْنَاؤُكَ عَنْهُمْ فِي نَزَاهَةِ عِرْضِكَ وَ بَقَاءِ عِزِّكَ 🍃 امّا استغناء تو از آن‌ها، مظهرش و بروزش در کجاست؟ عِرض خود را، آبروی خود را پاکیزه نگه‌داری، آبرویت را پیش مردم نریزی. آبروی مؤمن مثل جان او اهمیت و ارزش دارد. مگر می‌شود آبروی کسی را ریخت؟! خود انسان هم حق ندارد آبروی خودش را بریزد. 🍃 و بقاء عزّک، عزّت خودت را حفظ کن! عزّت مؤمن جزو اشعۀ عزت الله تعالی است، و نباید انسان این عزت را از بین ببرد. عزت خودش را باید حفظ کند. 📚 الشّافی (تلخیص کتب اربعه)؛ جلد ۱، صفحه ۵۴۰؛ فیض کاشانی 📆 ۲۷ آبان ۱۳۸۷ (جلسه ۲۴۷ مکاسب محرّمه).

🎙جلسه ۵۶. اصول۲،کفایةالأصول؛ المقصد الأول: في الأوامر...فصل: في مقدّمة الواجب... الأمر الرابع: تبعیة وجوب المقدمة لوجوب ذیها ج۱، ص ۱۶۱؛ الأمر الرابع... أمّا عدم اعتبار قصد التوصّل 📆 یکشنبه؛ ۲۰ خرداد ۱۴۰۳ #کفایة_الأصول #اصول۲

🌺 حدیث جلسه ۵۶: «حفاظت از دوست» 📜 روایت ابتدای درس خارج مقام معظّم رهبری (حفظه الله) 🌕 في الکافي [سَهْلُ بْنُ زِيَادٍ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ اَلْعَبَّاسِ عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ عُبَيْدِ بْنِ زُرَارَةَ[ عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ (عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ) قَالَ: «إِنَّ اَللَّهَ جَلَّ ذِكْرُهُ (تَعَالَى) لَيَحْفَظُ مَنْ يَحْفَظُ صَدِيقَهُ». 🖊 شرح حدیث: 🍃 خدای متعال حفظ می‌کند آن کسی را که رفیق خود را حفظ کند. 🌱 مراد، فقط حفظِ جسمانی نیست، آن هم ممکن است یکی از مصادیقش باشد؛ یعنی آبروی او را حفظ کند، شخصیت او را حفظ کند. خدا یک چنین کسی را حفظ می‌کند. ✅ این پیوندهای برادری و رفاقت و انس و اخوت در اسلام این‌قدر اهمیت دارد. شما ملاحظه‌ی رفیقتان را می‌کنید، او را حفظ می‌کنید، خدای متعال در پاداش این عمل، شما را حفظ می‌کند. 🛑 البته حفظ‌کردن رفیق، معنایش این نیست که انسان از گناه او و از خطای او دفاع کند. ❌ چنان‌چه کارهای حزبی و جناحی و خطّی معمول است، که اگر خطایی هم از کسی سر بزند، چون با آن‌ها هم‌جبهه، هم‌خط و هم‌حزب است، باید بایستند و از او دفاع کند. این حفظ او نیست، این، در واقع مخذول‌کردن او و بدبخت‌کردن خود اوست. ✅ بلکه مراد حفظ آبروی مؤمنی است که برادری ایمانی با انسان دارد. 🍃 روایت دیگر نیز از کافی است، از امام صادق (علیه‌الصلاةوالسلام)، می‌فرماید: [مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ اَلْحَكَمِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ (عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ)]: «لاَتُفَتِّشِ اَلنَّاسَ فَتَبْقَى بِلاَ صَدِيقٍ». 🍃 در کارهای مردم ریز نشو! تفتیش نکن! جزئیات را دنبال نکن! دنبال پیدا کردن عیوب ریز و درشت افراد نباش! اگر این‌طور باشی، بدون رفیق خواهی ماند؛ یعنی بالأخره هر کسی یک عیبی دارد، اگر بخواهی تفتیش کنی، دنبال کنی، کسی برایت باقی نمی‌ماند. 📚 الشّافی (تلخیص کتب اربعه)؛ صفحه ۶۵۲؛ فیض کاشانی 📆 ۲۷ دی ۱۳۸۹ (جلسه ۳۹۴ مکاسب محرّمه)

جلسه ۵۸. فقه۶، الکلام في شروط المتعاقدین؛ في ولایة الفقیه المکاسب، ج۳، ص ۵۵۸؛ ثمّ إنّه قد اشتهر 📆 دوشنبه؛ ۲۱ خرداد ۱۴۰۳ #المکاسب #فقه۶

🌺 حدیث جلسه ۵۸: «درخواست بی‌نیازی از مردم فرومایه و پست» 📜 روایت ابتدای درس خارج مقام معظّم رهبری (حفظه الله) 🌕 في الكافي، [مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبَانِ بْنِ عَبْدِ اَلْمَلِكِ قَالَ حَدَّثَنِي بَكْرٌ اَلْأَرْقَطُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ أَوْ عَنْ شُعَيْبٍ] عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ (عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ): [أَنَّهُ دَخَلَ عَلَيْهِ وَاحِدٌ، فَقَالَ: "أَصْلَحَكَ اَللَّهُ إِنِّي رَجُلٌ مُنْقَطِعٌ إِلَيْكُمْ بِمَوَدَّتِي، وَ قَدْ أَصَابَتْنِي حَاجَةٌ شَدِيدَةٌ، وَ قَدْ تَقَرَّبْتُ بِذَلِكَ إِلَى أَهْلِ بَيْتِي وَ قَوْمِي، فَلَمْ يَزِدْنِي بِذَلِكَ مِنْهُمْ إِلاَّ بُعْداً" قَالَ: «فَمَا آتَاكَ اَللَّهُ خَيْرٌ مِمَّا أَخَذَ مِنْكَ»] قَالَ: جُعِلْتُ فِدَاكَ! "اُدْعُ اَللَّهَ لِي أَنْ يُغْنِيَنِي عَنْ خَلْقِهِ" قَالَ: «إِنَّ اَللَّهَ قَسَّمَ رِزْقَ مَنْ شَاءَ عَلَى يَدَيْ مَنْ شَاءَ، وَ لَكِنْ سَلِ اَللَّهَ أَنْ يُغْنِيَكَ عَنِ اَلْحَاجَةِ اَلَّتِي تَضْطَرُّكَ إِلَى لِئَامِ خَلْقِهِ.» 🖊 شرح حدیث: 🍂 کسی به حضرت عرض کرد: دعا بفرمایید خدا من را از خلق خودش بی‌نیاز کند. 🍃 حضرت در جواب او این‌طور فرمودند: "خدای متعال ارزاق بندگان را به دست یکدیگر تقسیم کرده است." 🌱 رزق پزشک به دست بیمارانش است، رزق معمار و مهندس به دست مراجعانش است، و همین‌طور همه‌ی اصناف و فِرَق و اشخاص گوناگون. ارزاق مردم دست یکدیگر است. ❌ بنابراین، معنی ندارد که انسان از خلق بی‌نیاز باشد. اگر طبیب در مطب خودش بنشیند، و هیچ کس به او مراجعه نکند، گرسنه می‌ماند. پس او احتیاج دارد به این‌که به او مراجعه کنند. و همین‌طور در مورد همه‌ی مردم دیگر. ❌ حضرت تلویحاً بیان کردند که این دعا، دعای درستی نیست. 🍃 فرمودند: از خدای متعال بخواه که تو را از آن حاجتی که مجبور می‌کند و مضطرّ می‌کند که به بندگان فرومایه و لئیم او رجوع کنی، از چنین نیازی خدای متعال تو را معاف بدارد. 🍃 این را از خدا بخواه که: خدایا! ما را محتاج لئام خلق مکن. 🛑 نشانه‌ی انسان‌های پست و فرومایه این است که اگر احساس کردند کسی زیر دست آن‌هاست، زورشان به او می‌رسد، به او زور می‌گویند. همین آدم‌ها اگر در مقابل کسی قرار بگیرند که قوی پنجه است، و از آن‌ها زورش بیشتر است، در مقابل او به خاک می‌افتند. همین سران خیلی از این کشورها را ملاحظه کنید، اين‌ها لئام خلق الله هستند. در مقابل آمریکا بندگی می‌کنند، به خاک می‌افتند، به خاک افتادن قلبی و روحی. اگر او بگوید به خاک جسمی هم بیفتید، حاضرند بیفتند! برای این‌که او قوی‌تر از آن‌هاست. امّا در مقابل زیردستان خودشان فرعونند، فرعون واقعی. (اسدٌ علیّ و فی الحروب نعامۀٌ.) در مقابل ضعیف‌تر از خودشان شیرند، اما در مقابل قوی‌تر از خودشان از روباه هم پست‌تر و ضعیف‌ترند. اين‌ها لئامند. نیاز پیدا نکردن به انسان‌های لئیم را از خدای متعال بخواهید. 📚 الشّافی (تلخیص کتب اربعه)؛ جلد ۱، صفحه ۵۴۰؛ فیض کاشانی 📆 ۲۸ آبان ۱۳۸۷ (جلسه ۲۴۸ مکاسب محرّمه).

3⃣4⃣ جلسه چهل‌وسوّم 📚 رساله نماز و روزه (مقام معظّم رهبری (حفظه‌الله)) ❇️ مسأله ۷۱۱ تا ۷۲۵ (نماز جماعت؛ شرایط امام جماعت و نماز جماعت)

🔈 استاد:حجت الاسلام #اصغری #احکام_نماز 📆 جلسه چهل‌وسوّم 🔹حوزه مجازی اخلاق آیت الله حق شناس ره 🔹 @hhaghshenasmajazi 👇👇👇👇👇👇👇👇

🌕 قَالَ أَبُوذَرٍّ (رَضِيَ اَلله عَنْهُ): وَ دَخَلْتُ يَوْماً عَلَى رَسُولِ اَلله (صَلَّى اَلله عَلَيْهِ وَ آلِهِ) وَ هُوَ فِي اَلْمَسْجِدِ جَالِسٌ وَحْدَهُ، فَاغْتَنَمْتُ خَلْوَتَهُ؛ 1⃣ فَقَالَ (صَلَّى الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ): يَا أَبَاذَرٍّ؛ إِنَّ لِلْمَسْجِدِ تَحِيَّةً، قُلْتُ: وَ مَا تَحِيَّتُهُ، يَا رَسُولَ اَلله! قَالَ: «رَكْعَتَانِ تَرْكَعُهُمَا»، ثُمَّ اِلْتَفَتُّ إِلَيْهِ فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اَلله؛ أَمَرْتَنِي بِالصَّلاَةِ، فَمَا اَلصَّلاَةُ؟ قَالَ (صَلَّى الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ): اَلصَّلاَةُ خَيْرُ مَوْضُوعٍ، فَمَنْ شَاءَ أَقَلَّ، وَ مَنْ شَاءَ أَكْثَرَ 2⃣ قُلْتُ: يَا رَسُولَ اَلله! أَيُّ اَلْأَعْمَالِ أَحَبُّ إِلَى اَلله عَزَّ وَ جَلَّ؟ قَالَ (صَلَّى الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ): «اَلْإِيمَانُ بِاللَّهِ، ثُمَّ اَلْجِهَادُ فِي سَبِيلِهِ» 3⃣ قُلْتُ: يَا رَسُولَ اَلله! أَيُّ اَلْمُؤْمِنِينَ أَكْمَلُ إِيمَاناً؟ قَالَ (صَلَّى الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ): «أَحْسَنُهُمْ خُلُقاً» 4⃣ قُلْتُ: وَ أَيُّ اَلْمُؤْمِنِينَ أَفْضَلُ؟ قَالَ (صَلَّى الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ): «مَنْ سَلِمَ اَلْمُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَ يَدِهِ». 5⃣ قُلْتُ: يَا رَسُولَ الله! أَيُّ اَلْهِجْرَةِ أَفْضَلُ؟ قَالَ (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ و سلّم): «مَنْ هَجَرَ اَلسُّوءَ» 6⃣ قُلْتُ: وَ أَيُّ اَللَّيْلِ أَفْضَلُ؟ قَالَ (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ و سلّم): «جَوْفُ اَللَّيْلِ اَلْغَابِرِ» 7⃣ قُلْتُ: فَأَيُّ اَلصَّلاَةِ أَفْضَلُ؟ قَالَ (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ): «طُولُ اَلْقُنُوتِ» 8⃣ قُلْتُ: فَأَيُّ اَلصَّدَقَةِ أَفْضَلُ؟ قَالَ (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ): «جُهْدٌ مِنْ مُقِلٍّ إِلَى فَقِيرٍ فِي سِرٍّ» 9⃣ قُلْتُ: فَأَيُّ اَلصَّوْمِ أَفْضَلُ؟ قَالَ (صَلَّى الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ): «فَرْضٌ مُجْزِئٌ وَ عِنْدَ اَللهِ أَضْعَافُ ذَلِكَ» 🔟 قُلْتُ: وَ أَيُّ اَلزَّكَاةِ أَفْضَلُ؟ قَالَ (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ): «أَغْلاَهَا ثَمَناً وَ أَنْفَسُهَا عِنْدَ أَهْلِهَا»

🌺 حدیث جلسه ۴۳: «برترین روزه و زکات» 📜 روایت ابتدای درس خارج مقام معظّم رهبری (حفظه الله) 🌕 قَالَ أَبُوذَرٍّ (رَضِيَ اَللهُ عَنْهُ): وَ دَخَلْتُ يَوْماً عَلَى رَسُولِ اَللهِ (صَلَّى اَللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) وَ هُوَ فِي اَلْمَسْجِدِ جَالِسٌ وَحْدَهُ، فَاغْتَنَمْتُ خَلْوَتَهُ... قُلْتُ: فَأَيُّ اَلصَّوْمِ أَفْضَلُ؟ قَالَ (صَلَّى الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ): «فَرْضٌ مُجْزِئٌ وَ عِنْدَ اَللهِ أَضْعَافُ ذَلِكَ» قُلْتُ: وَ أَيُّ اَلزَّكَاةِ أَفْضَلُ؟ قَالَ (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ): «أَغْلاَهَا ثَمَناً وَ أَنْفَسُهَا عِنْدَ أَهْلِهَا» 🖊 شرح حدیث: ✳️ جناب ابوذر در ادامه سؤالات قبلی می‌پرسد: 9⃣ چه روزه‌ای با فضيلت‌تر است؟ 🍃 حضرت (صلّی الله عليه‌وآله) می‌فرمایند: از همه روزه‌هاى ايام سال، با فضيلت‌تر آن روزه فرضی است كه به نحو مجزئ يعنى به درستى انجام دهيم، اين از همه روزه‌ها بالاتر است، روزه ماه مبارك رمضان. پاداش بزرگ روزه همين است كه خداى متعال قبول كند و مجزی باشد، اما خداى متعال چندين برابر اين روزه واجب ثواب خواهد داد. ❇️ سپس جناب ابوذر می‌پرسد: 🔟 كدام زكات با فضيلت‌تر است؟ 🍃 حضرت پاسخ می‌دهند: زكاتی كه از گران‌ترين و نفيس‌ترين اموال متعلّق زكات پرداخت شود. 🌱 انسان زكات گندم را مى‌تواند از آن صُبرة گندم كه غير مرغوب است بدهد، و مى‌تواند از آن صُبرة مرغوب‌تر و تميزتر بدهد. 🍃 می‌فرمایند: اگر زكات را از اين نوع نفيس دادى اين، با فضيلت‌تر است، «لن‌تنالوا البرّ حتّي تنفقوا ممّا تُحبّون» ✅ در صدقه دو بخش وجود دارد: 1⃣ يک بخش عبارت است از «كندن مال از خود» 2⃣ بخش ديگر عبارت است از «رفع نياز مستحق». 🍃 آن كندن مال از خود، اهميتش بيشتر است. «و من يوقَ شُحّ نفسه فاولئك هم المفلحون» انسان بتواند آن دل‌بستگی را كه به اين شیء دارد، قيچی كند، بخش مهمّ صدقه اين است، البته آن رسيدن مال به مستحقّ و فقير و رفع فقر، اين هم به جای خود محفوظ، امّا اصل قضيه اين است كه انسان بتواند از خودش يک چيزى را جدا كند. 📚 مكارم الأخلاق؛ صفحه ۴۷۲؛ حسن بن فضل طبرسی 📆 ۸ اسفند ۱۳۸۵ (جلسه ۱۵۴ مکاسب محرّمه)