Short and sweet مختصر و مفید 🤝🤝🤝🤝🤝 📌 Shake hands دست دادن 📌 Sins گناهان 📌 Leaves برگ ها 📌 As long as مادامی که 👨‍💻 کانال آموزش زبان انگلیسی با استفاده از فیلم سریال و انیمیشن 🌹اگر از این پست خوشتون اومد برا دوستاتون بفرستید❤️‍🔥             🌹🌹🌹🌹            👇 Join👇         @drmostafavi

چند تا اصطلاح بسیار کاربردی در زبان انگلیسی ✅ اگر از این ویدئو خوشتون اومد برا دوستانتان فوروارد کنید 🙏 ━━⊰❀🦋❀⊱═━ آموزش زبان انگلیسی با دکتر مصطفوی عضو شوید👇 @drmostafavi

📢 ویدئوی فوق العاده عالی برای تقویت مهارت #شنیداری و آشنایی با #لهجه #امریکن با #زیرنویس_انگلیسی مناسب برای زبان آموزان سطح B1 🗣 Going to the beach 👨‍💻 آموزش زبان انگلیسی با فیلم سریال و انیمیشن ⚡️سطح B1⚡️ #movie_listening #listening 🌹اگر از این ویدئو خوشتون اومد برا دوستاتون بفرستید❤️‍🔥 🌹🌹🌹🌹 👇 Join👇 @drmostafavi

❇️ امام زین العابدین علیه السلام❤️ 📕هنگامى كه طالب علم از منزلش خارج می‌شود پايش را روى هيچ تر و خشكى از زمين نمی‌گذارد، مگر اينكه زمين تا طبقه هفتم بر او تسبيح می‌گويد. ❇️ When the seeker of knowledge leaves his home, he does not set foot upon any dry or wet part of the earth unless the earth, down to its seventh layer, singing praises for him. 📚 Bihar al-Anwar, vol. 1, p. 168, hadith 16. #حدیث_روز 🌹اگر از این ویدئو خوشتون اومد برا دوستاتون بفرستید❤️‍🔥 🌹🌹🌹🌹 👇 Join👇 @drmostafavi

✅ خبر انگلیسی More than 24,000 people have been evacuated from their homes. بیش از ۲۴۰۰۰ نفر از خانه هایشان تخلیه شدند. At least 39 people have drowned or been killed in landslides in the two nations, as heavy rainfall submerged towns in water. حداقل ۳۹ نفر در اثر رانش زمین در دو کشور غرق شده و یا کشته شده اند، زیرا بارندگی شدید شهرها را زیر آب برد. Rescue teams and humanitarian aid have arrived from Russia and several European Union states to help the country. گروه های نجات و کمک های بشردوستانه از روسیه و کشورهای اتحادیه اروپا برای کمک به این کشور رسیده اند. 🟡 evacuate: تخلیه کردن 🟡 at least: حداقل 🟡 drown: غرق کردن 🟡 landslide: رانش زمین 🟡 rainfall: بارش 🟡 submerge: زیر آب بردن 🟡 rescue team: گروه نجات 🟡 humanitarian aid: کمک بشردوستانه 🌹اگر از این پست خوشتون اومد برا دوستاتون بفرستید❤️‍🔥♥️ 🌹🌹🌹🌹 👇 Join👇 @drmostafavi

ویدئوی عالی #انگیزشی 🌹اگر از این ویدئو خوشتون اومد برا دوستاتون بفرستید❤️‍🔥 🌹🌹🌹🌹 👇 Join👇 @drmostafavi

سری داستان های جذاب: کرجی زباله می آید! این #داستان زیبل در مورد تاثیرات تولید بیش از حد زباله است و به ما هشدار می دهد که نسبت به این مشکل مسئولیت پذیر باشیم. ماجراهای ناخدا دافی در این داستان به ما یادآوری می کند که باید مراقب محیط زیست خودمان باشیم. ✍متن و ترجمه در پست های بعدی 📔#داستان 🤔 سطح #متوسط به بالا #پیشرفته ✅ بسیار عالی برای آشنایی با ساختارهای جملات #انگلیسی گسترش دایرۀ لغات و همچنین طرز صحیح #تلفظ کلمات به هیچ وجه از دست ندید👌 اگر از این ویدئو خوشتون اومد برا دوستانتان فوروارد کنید 🙏 ━━⊰❀🦋❀⊱═━ آموزش زبان انگلیسی با دکتر مصطفوی عضو شوید👇 @drmostafavi

Here Comes the Garbage Barge! Garbage. Big, heaping, stinking mounds of garbage. Big bags of garbage on the sidewalk. Garbage trucks overflowing with garbage. Landfills reaching up to the heavens with more and more garbage, garbage, garbage! Did you know that the average American makes about four pounds of garbage every day? Well, a while back, in the town of Islip, the average person made seven pounds of garbage every day. Islip is a little town on Long Island, right near New York City, and Islip had a problem: garbage! To be exact: 3,168 tons of garbage. And nowhere to put it. Enter the Garbage Barge! See, this guy in the garbage business named Gino Stroffolino came up with a brilliant plan: A garbage barge would carry the Long Island garbage down to North Carolina. Mr. Stroffolino had a friend there, Joey LaMotta. “Everything is arranged,” Joey told him. “You bring me that garbage– I’ll take care of it.” Some poor farmers would be paid to take the garbage and bury it on their farms. Clever, huh? So on March 22, 1987, all 3,168 tons of garbage was loaded up. Then a little tugboat named the Break of Dawn began its long journey south, tugging the rusty old Garbage Barge behind it. The Break of Dawn was a happy little tugboat. Her captain and crew was Cap’m Duffy St. Pierre, a crusty old sailor. Together they tugged the Garbage Barge down the East Coast of America. “Toot toot,” said the tugboat as it entered the harbor at Morehead City, North Carolina. North Carolina. Land of sand dunes and pine trees, of Bar-B-Que and mountains and basketball… Smelling something strange, two old sisters who lived on the beach ran out and got their binoculars. “Look!” said Miss Alma McTiver. “It’s garbage!” “In our beautiful harbor?” said Miss Ida McTiver. “What the hairy heck? That ain’t right! Call the law!” So a police boat went out to greet the Garbage Barge. It wasn’t a friendly greeting. “You can’t park that garbage in our harbor!” “I’ve got orders to dock here and I’m gonna follow ‘em!” cried Cap’m Duffy. “I’m afraid you can’t do that,” said the policeman. “Well, blow me down…” said Cap’m Duffy, scratching his whiskers. And he radioed his boss. “They don’t want our garbage,” Cap’m Duffy said to Gino Stroffolino. “Where’s that fella who was supposed to meet me?” “Joey had a little accident,” said Mr. Stroffolino. “Just stay put while I make a couple of calls.” But the minutes turned into hours turned into days– just Cap’m Duffy with a barge full of garbage. It wasn’t much company. Finally, Mr. Stroffolino’s voice came through on the radio. “Bring that garbage down to New Orleans,” he said. “I know dis guy– Tony Cafone. He’ll take it.” “Well, let those saints go marchin’ in!” shouted Cap’m Duffy. See, New Orleans was his hometown. Surely folks back home would be happy to see him and his big load of garbage. “Ahoy!” he called as they came within view of the city. “Hard a-starboard! Thar she blows!” New Orleans. Birthplace of jazz, home of blackened redfish and streets filled with music, friendly faces, streetcars, garbage… The mayor could see the Garbage Barge way off on the horizon. News of the wandering garbage had already reached him. “We’ve got enough of our own trash,” he told his staff. “Call the coast guard!” The coast guard arrived just in time to stop the Garbage Barge from making its way up the mighty Mississippi. “Shiver me timbers,” moaned Cap’m Duffy. “You can’t do this to a hometown boy!” “Oh, yes we can,” cried the coast guard. What could Cap’m Duffy say? “All righty then. Full speed backwards!” he ordered himself. “Aye-aye, Cap’m,” he answered. And, at dusk, the Break of Dawn and the tired old Garbage Barge began their sad journey back out to sea. There they were– floating out in the middle of the Gulf of Mexico. This was getting ridiculous. Would no one take this garbage (which, by the way, was really starting to stink)? Cap’m Duffy radioed his boss.

“Okay,” said Gino Stroffolino. “There’s this guy down in Mexico– he owes me a favor. Goes by the name of John Smith. I’ll tell him you’re coming.” “All righty, then,” Cap’m Duffy grumbled. “Southward ho.” Mexico. Land of enchantment, of enchiladas and folk art, of swaying palm trees and moonlit beaches… News of the floating garbage barge had arrived before Cap’m Duffy. As the Garbage Barge approached Telchac Puerto, it was surrounded by the Mexican Navy. “Váyase!” came a voice through a loudspeaker. “Rápido!” (That means “Get moving fast!” in Spanish.) These guys had guns. Cap’m Duffy had no choice. He turned his little tugboat around and, schlumped across the wheel, he headed back out to sea. “Where next?” the captain asked Mr. Stroffolino. “Belize,” said Mr. Stroffolino. “It’s a country. Next to Mexico. I know this guy– Rico D’Amico.” Belize. Land of bananas, of beautiful coral reefs, tropical flowers, and colorful birds… Pictures of the garbage barge had been on the local news. Cap’m Duffy had almost reached the dock when he saw a line of soldiers waving their arms. “Kungo!” they shouted. (Roughly translated, that means “Fuhgeddaboudit!”) Six weeks had passed since the Garbage Barge had set out, and the garbage was getting really funky. Nobody wanted it. And of course they didn’t! It was somebody else’s six-week-old garbage! Cap’m Duffy radioed Mr. Stroffolino once again. “I can’t take it anymore! I quit!” “Okay, okay,” said Mr. Stroffolino. “Take da garbage back to Long Island. But I gotta couple of places you could try along the way.” Texas. The Lone Star State, home of cowboys, cacti, cadillacs, and oil– black gold, they call it… The Garbage Barge arrived in the harbor near Houston only to find some Texas Rangers in speedboats shaking their heads “No!” Next stop, Florida. The Sunshine State. Home of alligators, beautiful beaches, oranges, and grandparents… The Garbage Barge was not welcome. By now, the Garbage Barge was famous. It had been on TV and in the headlines of all the papers. Comedians even told jokes about it. But as Cap’m Duffy and the Break of Dawn tugged it into New York Harbor, they were a sad sight. Cap’m Duffy’s mouth hung open. The little tugboat forgot to toot. And the Garbage Barge looked the saddest– and smelled the smelliest– of all. “Well, me mateys, here we are, back where we began,” Cap’m Duffy sighed as his two boats finally pulled into Islip’s harbor. But guess what? Islip had seen this coming. They refused to take the garbage. And the garbage was not welcome anywhere on Long Island or in New Jersey or in New York City, either. For a whole summer, Cap’m Duffy and his little tugboat tugged the garbage around New York. What else could they do? “Look mom!” kids would say. “Here comes the Garbage Barge!” As the summer days got hotter, the garbage grew beyond stinky. Someone had to take it– they just had to. Then, at last… “Good news!” said Gino Stroffolino when he radioed the tired old captain. “Here’s the deal: Brooklyn’s gonna take that garbage and burn it. A judge told ‘em they had to. See, they got dis ‘incinerator.’” “Aye-aye,” mumbled Cap’m Duffy. And on September 1, 1987, 162 days after the Garbage Barge had first set out, it reached its final harbor. Brooklyn. Former home of the Dodgers, current home of synagogues and mosques and greasy diners with breakfast specials… 3,168 tons of garbage was unloaded by cranes, put onto trucks, and hauled to the incinerator. It burned for hours, and when it was done, it only weighed 430 tons. Then it was hauled off and buried in a landfill in Islip. The town had been forced by the judge to take back what was left of its stinking garbage. Justice! The Break of Dawn and Cap’m Duffy were free to go back to New Orleans. As they steered out to sea, people waved and took pictures. “It’s a fair wind and open sea, me hearties!” the crusty old captain shouted, and he patted the tugboat on its wheel. Together they had traveled over 6,000 miles, tugging the unloved Garbage Barge. It was time to go home.

ترجمه‌ی درس کرجی زباله می آید! زباله. پشته های بزرگ و روی هم و بدبوی زباله. کیسه های بزرگ زباله در پیاده رو. کامیون های زباله لبریز از زباله. محل های جمع آوری زباله ای که با زباله، زباله و زباله های بیشتر به آسمان می رسند. آیا می دانستید که آمریکایی ها بصورت روزانه در حدود چهار پوند زباله تولید می کنند؟ خب، چندی پیش، در شهر آیسلیپ ، هر فرد بصورت روزانه هفت پوند زباله تولید می کرد. آیسلیپ شهری کوچک در لانگ آیلند، درست در نزدیکی شهر نیویورک است، و آیسلیپ با مشکلی مواجه بود: زباله! به شکلی دقیقتر: 3168 تن زباله. و جای برای گذاشتنشان نبود. به کرجی زباله وارد شوید! ببینید، این فردی که در کسب و کار زباله مشغول است و اسمش جینو استروفولینو است، نقشه فوق العاده ای کشید : یک کرجی زباله، زباله های لانگ آیلند را به کارولینای شمالی می برد. آقای استروفولینو دوستی به نام جوئی لاموتا در آنجا داشت. جوئی به او گفت “همه چیز آماده است،” “تو آن زباله ها را برایم بیاور – بقیه کار با من.” چند کشاورز فقیر پول می گیرند تا زباله ها را در مزارعشان دفن کنند. زیرکانه است، مگر نه؟ بنابراین در 22 مارس 1987، همه 3168 تن زباله بارگیری شد. بعد یک قایق یدک کش کوچک به نام سپیده دم، سفر طولانی اش را به جنوب و با یدک کشیدن کرجی زباله فرسوده در پشتش شروع کرد. سپیده دم یک قایق یدک کش کوچک سرحال بود. ناخدا و خدمه اش ناخدا دافی سنت پیر بود که ملوانی بدخلق و پیر بود. آنها با هم کرجی زباله را به سمت ساحل شرقی آمریکا یدک کشیدند. قایق یدک کش با وارد شدن به بندر گاه شهر مورهد کالیفرنیای شمالی “توت توت،” کرد. کالیفرنیای شمالی. سرزمین تپه های شنی و درخت های کاج، باربیکیو و کوه ها و بسکتبال . . . دو خواهر پیر که در ساحل زندگی می کردند با استشمام بویی عجیب به بیرون دویدند و دوربین هایشان را برداشتند. خانم آلما مک تیور گفت “نگاه کن!” .”زباله است!” خانم آیدا مک تیور گفت “در بندرگاه زیبای ما؟”. “چه فاجعه ای؟ این درست نیست! پلیس را خبر کن!” بنابراین یک قایق پلیس به ملاقات کرجی زباله رفت. این یک ملاقات دوستانه نبود. “نمی توانی زباله را در بندرگاه ما قرار بدهی!” ناخدا دافی با فریاد گفت “به من دستور داده شده است که اینجا پهلو بگیرم و من دستور را رعایت می کنم!” پلیس گفت “متاسفانه نمی توانی این کار را انجام بدهی،” ناخدا دافی در حالی که سیبیلش را می خاراند گفت “خب، باور کردنی نیست . . .”. و با رئیسش تماس رادیویی گرفت. ناخدا دافی به جینو استروفولینو گفت “ آنها زباله های ما را نمی خواهند،” “آن رفیقی که قرار بود ببینمش کجاست؟” آقای استروفولینو گفت “ یک تصادف کوچک برای جوئی پیش آمد،” “همان جا بمان تا من چند تماس بگیرم.” ولی دقایق به ساعات و به روزها تبدیل شدند – ناخدا دلفی همانجا با یک کرجی پر از زباله ماند. کسی به سراغش نیامد. سرانجام، صدای آقای استروفولینو از تلفن رادیویی آمد. او گفت “زباله ها را به نیواورلئان بیاور” من این مرد را می شناسم – تونی کفون. او زباله ها را می گیرد.” ناخدا دافی فریاد زد “خب، بگذار آن قدیسین به راهپیمایی بروند!”. می دانید، نیواورلئان زادگاه او بود. مردم حتماً در در زادگاهش از دیدن او و بار بزرگ زباله خوشحال می شوند. همین که شهر دیده شد او گفت”هی سلام!”. “چرخش به راست! می بینمش!” نیو اورلئان . زادگاه جاز، ماهی قرمز برشته شده و خیابان های مملو از موسیقی، چهره های صمیمی، تراموا، زباله … شهردار می توانست کرجی زباله را از دور در افق ببیند. خبر زباله سرگردان به او رسیده بود. او به کارمندانش گفت “ما خودمان به اندازه کافی زباله داریم”. “با گارد ساحلی تماس بگیرید!” گارد ساحلی به موقع رسید تا جلوی رفتن کرجی زباله به می سی سی پی بزرگ را بگیرد. ناخدا دافی فریاد زد “وای خدای من”. “شما نمی توانید با یک فرد محلی همچین کاری بکنید!” مامور گارد ساحلی گفت”اوه، بله می توانیم”. ناخدا دافی چه می توانست بگوید؟ او به خودش دستور داد “خیلی خب. با تمام سرعت به عقب!” او جواب داد “اطاعت می شود ، ناخدا” و در تاریکی گرگ و میش ، سپیده دم و کرجی خسته و قدیمی زباله سفر غم انگیز خود برای بازگشت به دریا را آغاز کردند. آنجا بودند – شناور در وسط خلیج مکزیک. اوضاع در حال خنده دار شدن بود. ممکن است هیچکس این زباله ها را نگیرد (که داشت بوی بدی هم می گرفت )؟ ناخدا دافی با رئیسش تماس رادیویی بر قرار کرد. جینو استروفولیتو گفت “خیلی خب،” فردی در مکزیکو سراغ دارم – او چیزی به من بدهکار است. اسمش جان اسمیت است. به او خبر می دهم که می آیی.” ناخدا دافی با غرغر گفت “خیلی خب،”پیش به سوی جنوب.” مکزیکو سرزمین افسونگری، انچیلادا و هنر محلی، درختهای نخلی که پیچ و تاب می خورند و سواحل مهتابی . . . خبر کرجی زباله شناور قبل از ناخدا دافی رسیده بود.

همین که کرجی زباله به تلچک پوئرتو رسید، بوسیله نیروی دریایی مکزیک محاصره شد. صدایی از بلندگو به گوش رسید وایاسه. “رپیدو” (در زبان اسپانیایی یعنی “سریع راه بیفت!”) این افراد تفنگ داشتند. ناخدا دافی هیچ انتخاب دیگری نداشت. قایق یدک کش کوچکش را برگرداند ، سکان قایق را به آرامی چرخاند و به دریا برگست. ناخدا از آقای استروفولیو پرسید “حالا به کجا بروم؟” آقای استروفولینو گفت “بلیز”. “یک کشور است. بعد از مکزیک. من این آدم را می شناسم —ریکو دامیکو.” بلیز، سرزمین موز، صخره های مرجانی، گلهای استوایی، و پرندگان رنگارنگ . . . تصاویر کرجی زباله در اخبار محلی بود. ناخدا دافی تقریباً به اسکله رسیده بود که صفی از سربازان را دید که دست هایشان را تکان می دادند. آنها فریاد زدند “کنگو!”. (که معنی اش تقریباً می شود “فکرش را هم نکن!” شش هفته از شروع سفر کرجی زباله گذشته بود، و زباله ها واقعاً در حال بد بو شدن بودند. هیچکس نمی خواستش. و معلوم است که نمی خواستند. این زباله شش هفته مانده کس دیگری بود. ناخدا دافی یک بار دیگر با آقای استروفولینو تماس رادیویی گرفت.” دیگر نمی توانم این کار را انجام بدهم! من از این کار کنار می کشم!” آقای استروفولینو گفت “خب، خب”. زباله ها را به لانگ آیلند برگردان. ولی چند جا را سراغ دارم که در مسیرت باید به آنها سر بزنی.” تگزاس. ایالت تک ستاره، سرزمین کابوی ها، کاکتوس ها، کادیلاک ها، و نفت – طلای سیاه، آنها اینطور صدایش می کنند . . . کرجی زباله به بندرگاه کنارهیوستون رسید و پلیس های سوار بر قایق های تندرو را دید که سرشان را به نشان “نه!” تکان می دادند. ایستگاه بعدی، فلوریدا. ایالت نور خورشید. سرزمین تمساح ها، سواحل زیبا، پرتقال ها ، و پدربزرگ و مادربزرگ ها . . . از کرجی زباله استقبال نشد. حالا دیگر، کرجی زباله مشهور شده بود. خبرش در تلویزیون و سرتیتر روزنامه ها پیچیده بود. حتی کمدین ها نیز درباره آن لطیفه می گفتند. ولی وقتی که ناخدا دافی و سپیده دم آنرا به بندرگاه نیویورک یدک کشیدند، صحنه ناراحت کننده ای را ایجاد کرده بودند. دهان ناخدا دافی باز مانده بود. کشتی یدک کش کوچک توت توت کردن را فراموش کرد. و کرجی زباله از همه غمگین تر به نظر می رسید – و بیشترین بوی ممکن را داشت– بیشتر از همیشه. ناخدا دافی در حالی که دو قایقش به بندرگاه آیسلیپ وارد شدند با آه کشیدن گفت “خب، رفقا، ما اینجاییم، جایی که از آن سفرمان را شروع کردیم،” ولی حدس بزنید چه شد؟ آیسلیپ دیده بود که کرجی زباله می آید. آنها از گرفتن زباله ها سر باز زدند. و از زباله ها در هیچ کجا در لانگ آیلند یا در نیوجرسی یا در نیویورک هم استقبال نشد. در کل تابستان، ناخدا دافی و قایق یدک کش کوچکش زباله ها را دور تا دور نیویورک یدک کشیدند. چه کار دیگری می توانستند انجام بدهند ؟ بچه ها می گفتتد “نگاه کن مامان!” . “کرجی زباله در حال آمدن است!” همین که روزهای تابستان گرم تر شدند، زباله ها بیش از حد بدبو شدند. کسی باید تحویلش می گرفت - باید این کار را می کردند. بعد، سرانجام . . . وقتی جینو استروفولینو با ناخدای پیر خسته تماس گرفت گفت “خبر خوب!” “معامله به این شکل است: بروکلینی ها زباله ها را می گیرند و می سوزانند. یک قاضی گفت که مجبورند این کار را بکنند. می دانید، یک دستگاه زباله سوز دارند. ناخدا زیر لب گفت “اطاعت می شود” و در 1 سپتامبر سال 1987، 162 روز پس از آغاز سفر کرجی زباله، این کرجی به بندرگاه نهایی رسید. بروکلین. خانه سابق تیم داجرز، سرزمین فعلی کنیسه ها و مساجد و شام های چرب و صبحانه های ویژه . . . 3168 تن زباله بوسیله جرثقیل ها تخلیه شد، در کامیون ها قرار گرفت ، و به دستگاه زباله سوز انتقال یافت. زباله ها چهار ساعت سوزانده شدند و وقتی کار به پایان رسید، فقط 430 تن وزن داشتند . سپس زباله ها به محل دفن زباله در آیسلیپ انتقال پیدا کردند و در زمین دفن شدند. شهر توسط دستور قاضی مجبور شده بود که زباله های بوگرفته اش را برگرداند. عدالت! حالا سپیده دم و ناخدا دافی می توانستند آزادانه به نیو اورلئان برگردند. در حالی که به سمت دریا می رفتند، مردم دست تکان دادند و عکس گرفتند. ناخدای پیر بدخلق فریاد زد “باد در جهت موافق است و در دریای آزاد هستیم رفقا!” و سکان یدک کش را نوازش کرد. آنها با هم بیش از 6000 مایل مسافرت کرده و کرجی زباله ناخوشایند را یدک کشیده بودند. وقت رفتن به خانه شده بود اگر از این پست خوشتون اومد برا دوستانتان فوروارد کنید 🙏 ━━⊰❀🦋❀⊱═━ آموزش زبان انگلیسی با دکتر مصطفوی عضو شوید👇 @drmostafavi

#ویس_ادمین 📢 قرائت متن

👌سری #داستان های جذاب ✍ مارسنیا یه دختر کوچیکه که عاشق بیسبال بازی کردنه ولی پدرش موافق نیست چون توانایی مالی ندارن دختربچه قصه ما تسلیم نمیشه تا خودش را به دیگران ثابت کنه 📢 هرچند ورزش بیسبال خیلی برا ما شناخته شده نیست و مسلما برخی از مفاهیم مطرح شده تو برخی داستان ها با مذاق ما سازگار نیست اما به اینش اصلا کاری نداشته باشید هدف ما یادگیری زبان انگلیسی است؛ جملات، کلمات و ساختارها دراین سری داستان ها اصل جنسه، خوراک یادگیری زبان practical انگلیسی است 🔴سطح #پیشرفته ❇️ متن و ترجمه در پست های بعدی 1⃣ بسیار عالی برای آشنایی با ساختارهای جملات #انگلیسی 2⃣ گسترش دایرۀ لغات 3⃣ همچنین طرز صحیح #تلفظ کلمات ✅ به هیچ وجه از دست ندید، با کار کردن روی این داستان ها هرچه بیشتر زبان انگلیسی تون رو به نیتیوها (natives) نزدیک کنید👌👌👌 اگر از این ویدئو خوشتون اومد برا دوستانتان فوروارد کنید 🙏 ━━⊰❀🦋❀⊱═━ آموزش زبان انگلیسی با دکتر مصطفوی عضو شوید👇 @drmostafavi

Catching the moon Marcenia Lyle loved baseball. She loved the powdery taste of dust clouds as she slid through them. She loved the way the sun heated her hair as she crouched in the outfield, waiting for fly balls. And she loved the sting in her palm as a baseball slammed into it, right before tagging a runner out. If there was anything in the world better than baseball, Marcenia didn’t know what it was. She dreamed of growing up to be a professional ballplayer, so she could play ball all the time. “I wish I knew why you liked baseball so much.” Mama sighed as she gently washed Marcenia’s hair. Marcenia shrugged. Mama often questioned Marcenia’s interest in baseball, particularly when washing field dirt from her hair. “It’s just fun,” Marcenia said, giving her mother the same response she always did. “Playing dolls is fun,” Mama said. Marcenia blew a puff of lather from her palm. “Not as much fun as baseball.” After Marcenia crawled into bed, Papa appeared in the doorway. “What did you learn in school today?” he asked. “Ummm…” Marcenia thought for a moment. “Some history?” “hmmm”, Papa crossed his arms. “And how did your team do in the game after school?” “Harold got a triple in his first at bat, and Clarence tagged out two runners,” Marcenia said eagerly. “I struck out my first time at the bat, but then I caught a deep fly ball that would have scored the tying run for the other team if I’d missed it. We won, 11-10.” Marcenia’s smile gleamed like the noonday sun as she shared the details of her victory. “We won the game,” Marcenia said once more. “And you also ripped another dress,” Papa said, dismayed. Then he kissed Marcenia’s cheek and turned off the light, leaving her alone with the moonlight and shadows and her dream of becoming a baseball player. The tiny house was still. Marcenia could almost hear her mother’s needle and thread moving through the fabric as she sat at the kitchen table mending Marcenia’s dress. After a while Marcenia heard Papa’s voice. “I wish she would think about school as much as she thinks on baseball.” “She wants to be a ballplayer when she grows up,” Mama said with a sad chuckle. “I just want her to be happy.” “She’ll be what every other girl in this neighborhood will be,” Papa grumbled. “A teacher, a nurse, or …” “A maid,” Mama said softly. “I’m going to score three runs tomorrow,” Marcenia promised the darkness as she clapped her hands over her ears. “I’m going to hit a home run too.” Then next day after school, Marcenia went to the playground. The other girls stayed on the hardtop to play hopscotch, jump rope, or jacks. The boys were huddled at the mound, talking quietly. They cast excited glances at the man who was watching the field from the bleachers. “Do you know who he is?” Harold asked Marcenia as she joined the group. He tipped his head toward the man. “That there is Mr. Gabby Street. He’s running a baseball day camp this summer.” Marcenia knew about Gabby Street. He was the manager for the St. Louis Cardinals. He had led the Cardinals to the National League pennant in 1930, and the Cardinals had topped that the next year by winning the 1931 World Series. “What does he want?” Marcenia asked. “Kids for his baseball camp,” Harold said. “It’s going to be right here on this field every day except Sunday. Sundays are game days.” “What is the cost?” Marcenia asked. “It’s free! It’s free!” said Clarence. “All you need is your own glove and baseball cleats,” Harold added. Marcenia could hardly contain her excitement. She would do anything to be one of the players in Mr. Street’s camp! That afternoon Marcenia played with purpose. She scooped the grounders, them into her body to make sure they didn’t bounce away. She slid into second, keeping so low she wouldn’t be tagged. She kept her eyes on each pitch, waiting for a good one to send over the fence. She scored three runs just like she wanted and hit a homer. When Mr. Street approached the players after the game, Marcenia crowded in close so he could see her.

“I just saw some good ball,” Mr. Street said, smiling. “Who wants to come to my baseball camp and really learn to play this game?” Every hand went up. Mr. Street shook them all. He shook Marcenia’s hand last. “You’ve got a good arm, little miss, and you run fast,” he said. “But I don’t take girls in my camp.” Marcenia looked down so no one would see her disappointment. She began striking dust from her dress. “Hey, Marcenia’s been playing ball with us since we were little kids,” Harold told Mr. Street. “She’s the only player we got who ever steals bases,” Clarence said. Marcenia was pleased that her friends had come to her defense, but Mr. Street didn’t change his mind. As she walked home, she thought about how those very same boys had teased her when she first started playing baseball with them. Then when they saw that she could run, hit, and throw as well as they could, the teasing stopped. They had let her play. Marcenia decided to give Mr. Street a reason to change his mind. Every day Marcenia played baseball, and everyday Mr. Street refused to invite her to his camp. Then came a day when Marcenia got tired of hearing him say, “I don’t take girls in my camp.” That day, when she was on third base in the ninth inning of a tie game, Marcenia decided to take the biggest chance in all baseball. She decided to steal home. When the pitcher drew back his arm to throw the ball to Harold, Marcenia launched into motion. The catcher snared the pitch in his glove and ran toward Marcenia to tag her out. Marcenia doubled back toward third. When the catcher threw the ball back to the third baseman, Marcenia turned and bolted toward home plate. As the ball sailed above her head, Marcenia pumped her arms and knees harder. With the ball speeding toward home, Marcenia dropped her weight and slid into home plate. She had stolen home and scored the winning run! While her teammates celebrated their victory, Marcenia planted her hands on her hips and faced Mr. Street. “I am a baseball player,” she said. “I want to learn to play this game as well as I can. May I come to your camp?” “Well, little miss, if you can steal home, you can probably do anything you set your mind to,” Mr. Street said. “You can come to my camp as long as you have your own equipment.” When Marcenia told her parents the good news about the camp that evening, her father was not pleased. “I don’t like you acting like such a tomboy,” he said with a snap of his evening paper. “Besides, you know we don’t have money to spend on …“ “The camp’s free!” Marcenia said excitedly. “Equipment isn’t free,” Papa said. “I have a glove,” Marcenia said. “Harold gave me his old one.” “You’ll need cleats, and we don’t have money for those,” Papa added. “So unless you’re prepared to get them yourself, I think you’ll have to forget about that camp.” With another snap of Papa’s newspaper, Marcenia felt her dream move out of reach. Mr. Street was at the field the next time Marcenia played. Before the game, she mustered all her strength to keep from crying. “Mr. Street,” she said, “I can’t come to your camp. I don’t have cleats and my father says we can’t afford them. But thank you for inviting me.” Although she was sad, Marcenia played as well as she always had. She loved baseball too much not to play with all her heart. Unable to sleep, Marcenia gazed through her window at the full moon glowing in the sky. It was so round and bright, like a brand new baseball. She reached to the floor and took up her baseball glove. She put it on and punched the pocket, as if the moon would drop into it like so many fly balls had before. Marcenia wondered sadly if Papa was right. Maybe girls didn’t grow up to be ballplayers after all. But playing baseball was her dream, and Marcenia couldn’t imagine doing anything else.

The next day after school Marcenia was the first one at the playing field. Mr. Street was already there, and he waved Marcenia over. “You’re a good ballplayer, Marcenia,” he said. “I want good ballplayers for my camp.” He handed Marcenia a box, and he watched as she opened it. Her eyes widened as she pulled out a shoe with each hand. These weren’t just any shoes. These were real baseball cleats! “Thank you, Mr. Street!” Marcenia was so excited she could barely squeeze out the words. She hugged the shoes to her chest. They were even better than stealing home! “Don’t you have a game to play?” Mr. Street said, nodding toward the field. “Yes, I do!” Marcenia replied happily. Her fingers flew as she unbuckled her street shoes and laced on her new cleats. They fit perfectly. She ran in them. She jumped in them. She caught and slid in them. And she hit a home run in them. After the game they boy rushed to Mr. Street, talking over one another about the game. Marcenia lingered at home plate. She stared at her feet, proud of the new scuffs and smudges on her shoes. They had been a little stiff at first. But now that she had played a good game of baseball in them, the cleats were exactly the way she wanted them to be. Mr. Street excused himself from the crowd of boys. “I look forward to seeing you in camp,” he said to Marcenia. She gave him a hopeful smile, but Marcenia knew she still had one more person to convince before she could officially accept Mr. Street’s invitation. She ran home and waited anxiously for her father to return from work. As soon as her father arrived, Marcenia showed him her new cleats. “Now, Marcenia, where… where did you get those…where did you get those shoes?” Papa asked sternly. “Mr. Street gave them to me,” Marcenia said. “He wants me to come to his baseball camp.” Papa looked down at Marcenia’s baseball cleats, which were already scuffed and dusted with field dirt. “You must be a pretty good ballplayer for an important man like Mr. Street to buy you those shoes,” he admitted. Then he smiled. “You know I don’t like charity, but I reckon we can’t give those shoes back in this state. I’ll have to thank Mr. Street for his generosity when I take you down to that baseball camp.” Marcenia could hardly believe her ears. Papa had agreed! Her chest filled with joy and she threw her arms around her father, hugging him hard. “You’ll see how good I am!” she cried. Marcenia felt as proud and happy as if she reached right up in the sky and caught the moon in her glove. She was on her way to becoming a real baseball player. She would make her dream come true. ترجمه‌ی درس ماه رو گرفتن مارسینیا لایل عاشق بیسبال بود. اون عاشق طعم پودریِ ابرهای گرد و خاک بود وقتی که از میون شان سُر می خورد. اون عاشق این بود که آفتاب موهاش رو در حالی که بیرون محوطه ی بازی دولا شده و منتظر توپ هاییِ که میان، گرم کنه. و اون عاشق سوزش کف دستش بود وقتی که توپ بیسبال درست قبل از اینکه دونده به بیرون بره، بهش می خورد. اگه چیزی بهتر از بیسبال تو دنیا وجود داشت، مارسنیا ازش بی خبر بود. اون آرزو می کرد وقتی که بزرگ شد یه بازیکن توپ حرفه ای باشه تا هر وقت که دلش خواست توپ بازی بکنه. مامان که به آرومی موهای مارسینیا رو می شست، آهی کشید و گفت: “ای کاش میدونستم چرا انقدر بیسبال رو دوست داری؟” مارسنیا شونه هاش رو بالا انداخت. مامان همیشه علاقه ی مارسنیا به بیسبال رو زیر سوال می برد، مخصوصا وقت هایی که گرد و غبارِ زمینِ بازی رو از روی موهاش می شست. مارسینیا دلیلی رو که همیشه می آورد رو دوباره آورد و گفت: “باحاله!” مامان گفت: “بازی کردن با عروسک ها هم باحاله.” مارسینیا کف صابون رو از کف دستش فوت کرد. “نه به اندازه بیسبال.” بعد از این که مارسنیا به رختخواب رفت، پدر تو چارچوب در پیدا شد. اون پرسید: “ امروز تو مدرسه چی یاد گرفتی؟” مارسینیا برای یه لحظه فکر کرد و گفت: “اممم … کمی تاریخ؟” بابا بازوهاش رو گرفت: “هممم… و تیمتون بعد از مدرسه چیکار کرد؟” مارسینیا مشتاقانه گفت: “ هرالد، سه امتیاز در ضربه اول گرفت و کلارس دو تا دونده رو بیرون کرد. من اولین ضربه ام رو به بیرون زدم ولی بعد یه توپ خیلی بلند رو گرفتم که اگه نمی گرفتمش برای تیم مقابل امتیاز تایینگ ران رو به همراه داشت.

ما 11 به 10 بردیم.” لبخندِ مارسنیا وقتی داشت جزئیات پیروزی شون رو توصیف می‌کرد، مثل آفتاب ظهر درخشید. مارسنیا یه بار دیگه گفت: “ما بازی را بردیم.” بابا با ناامیدی گفت: “و یه لباس دیگه هم پاره کردی.” و بعد گونه مارسینیا رو بوسید و چراغ اتاقش رو خاموش کرد، و اون رو زیر نور مهتاب و سایه ها و آرزوی بازیکن بیسبال شدن، تنها گذاشت. خونه ی کوچیک ساکت بود. مارسنیا صدای نخ و سوزن مادرش رو بین پارچه که کنار میز آشپزخانه نشسته بود و لباس مارسنیا رو ترمیم می کرد، می شنید. بعد از مدتی مارسنیا صدای پدرش رو شنید. “ای کاش به اندازه ای که به بیسبال فکر میکنه به مدرسه هم فکر می کرد.” مامان با یه خنده ی تلخ گفت: “می خواد وقتی بزرگ شد بازیکن بیسبال بشه.” “من فقط می خوام که خوشحال باشه.” بابا با غر غر گفت: “اون، اون چیزی میشه که هر دختر دیگه ای تو این محله میشه.” “یه معلم، یه پرستار، …” مامان آروم گفت: “یا یه خدمتکار.” مارسینیا تو تاریکی در حالی که دستاش را روی گوشاش گذاشت قسم خورد: “فردا ۳ امتیاز ران میگیرم. یه هوم ران هم میزنم.” روز بعد، بعد از مدرسه، مارسنیا به زمین بازی رفت. دخترا روی جای سخت ایستاده بودن تا لی لی، طناب بازی، یا یه قل دو قل بازی کنن. پسرا روی خاکریز جمع شده بودن، و به آرومی صحبت می‌کردن. جمعیت هیجان زده شون به مردی که روی نیمکت نشسته بود و زمین بازی رو تماشا می کرد، نگاه می کردن. هرالد از مارسنیا که داشت به گروه ملحق می شد پرسید: “میدونی کیه؟” اون با سرش به مرد شاره کرد. “آقای گبی استریته، که امسال تابستون، اردوی روزانه ی تیم بیسبال رو اداره می‌کنه.” مارسینیا درباره آقای گبی استریت می دونست. اون مدیر کاردینال سنت لوئیس بود. اون کاردینال رو برای لیگ ملی پرچم سال ۱۹۳۰ رهبری کرده بود و کاردینال سال بعد در سری‌های جهانی سال ۱۹۳۱ اول شده بود. مارسنیا پرسید: “چی میخواد؟” هرالد گفت: “بچه هایی برای اردوی بیسبالش. قراره درست همینجا، تو این زمین باشه، به غیر از یکشنبه ها. یکشنبه ها روز بازیه.” مارسنیا پرسید: “هزینش چقدره؟” کلارنس گفت: “رایگانه! رایگانه!” هرالد اضافه کرد: “تمام چیزی که لازم داری دستکش و کفش ورزشیه.” مارسنیا به سختی می تونست هیجانش رو مخفی نگه داره. اون حاضر بود هر کاری انجام بده تا یکی از کسایی باشه که تو اردوئه. اون روز عصر، مارسنیا با هدف بازی کرد. اون همه ی توپ ها را بیرون آورد و توی بدنش گذاشت تا مطمئن بشه که نمیپرن برن. اون سُر خورد تو زمین دوم، اینقدر آروم رفت تا گرفته نشه. چشمش به همه پرتاب ها بود و منتظر یکی از خوب هاش بود تا به اون طرف حصار بفرسته. همون طور که می خواست سه امتیاز ران گرفت و همچنین یک هومر. وقتی آقای استریت بعد از بازی به بازیکن ها نزدیک شد، مارسینیا همه رو کنار زد تا نزدیک بایسته که دیده بشه. آقای استریت با لبخند گفت: “من یه بازی خیلی خوب دیدم. کی میخواد به اردوی من بیاد و واقعاً یاد بگیره که این بازی چطور بازی میشه؟” همه ی دستا بالا رفتن. آقای استریت همشون رو فشرد. دست به مارسنیا رو آخر از همه گرفت. اون گفت: “بازوهای خوبی داری و سریع می دوی، خانم کوچولو. ولی من دختر ها رو به اردوم نمی برم.” مارسنیا پایین رو نگاه کرد تا کسی ناامیدیش را نبینه. شروع به تکون دادن گرد و خاک از لباسش کرد. هرالد به آقای استریت گفت: “مارسینیا از وقتی که بچه بودیم با ما بازی میکنه.” کلارنس گفت: “اون تنها بازیکنیه که ما داریم و میتونه به بیس دوم بدوه.” مارسنیا از این که دوستاش ازش طرفداری می کردن خرسند بود، ولی آقای استریت نظرش رو عوض نکرد. وقتی داشت به خونه می رفت به این فکر کرد که چطور همون پسرها وقتی برای بار اول شروع به بازی با اونها کرد، مسخرش می کردن. ولی بعد وقتی دیدن که اون می تونه به خوبی اون ها بدوه، بزنه و پرت کنه، مسخره کردن ها، متوقف شد. بهش اجازه دادن که بازی کنه. مارسینیا تصمیم گرفت به آقای استریت دلیلی برای عوض کردن نظرش بده. مارسینیا هر روز بیسبال بازی می‌کرد، و آقای استریت هر روز از اینکه اون رو به اردوش قبول کنه، امتناع می کرد. و بعد روزی رسید که مارسینیا از شنیدن این جمله که، “من دخترها را به اردوم راه نمیدم،” خسته شد. اون روز، وقتی اون تو بیس سومِ ورودی نهم از بازی نهایی بود، مارسنیا تصمیم گرفت بزرگترین شانسش تو کل بیسبال رو امتحان کنه. اون تصمیم گرفت بیس غافلگیرانه بازی کنه. وقتی پرتاب کننده ی توپ بازوش رو برای پرتاب کردن توپ به هورالد عقب برد، مارسینیا به حرکت در اومد. گیرنده، پرتاب رو توی دستکش به دام انداخت و به طرف مارسنیا دوید تا به بیرون بندازتش. مارسینیا به طرف زمین سوم به عقب برگشت. وقتی گیرنده توپ را به سمت بازیکن شماره ۳ انداخت، برگشت و به سمت زمین خونه پیچید. وقتی که توپ از بالای سرش می گذشت، مارسینیا به شدت به بازوها و زانو هاش فشار آورد.

وقتی توپ با سرعت به طرف خونه میرفت، مارسنیا وزنش رو کم کرد و به سمت خونه سُر خورد. اون بازی غافلگیرانه انجام داده بود و امتیاز این دور رو برده بود! وقتی هم تیمی هاش پیروزی شون رو جشن گرفته بودن، مارسنیا دستش را به کمرش زد و به سمت آقای استریت برگشت. اون گفت: “من بازیکن بیسبالم. من می خوام این بازی رو به خوبی ای که میتونم یاد بگیرم. میتونم به اردوتون بیام؟” آقای استریت گفت: “خب خانوم کوچولو، تو که میتونی بازی غافلگیرانه انجام بدی پس حتما میتونی هر چیزی رو که تو ذهنت داشته باشی رو عملی کنی. اگه تجهیزات خودت رو داشته باشی میتونی به اردوم بیای.” وقتی اون روز عصر، مارسینیا خبر خوب در مورد اردو رو به پدر و مادرش داد، پدرش زیاد خوشحال نشد. اون در حالی که به روزنامه عصرش می‌زد گفت: “دوست ندارم مثل یه پسر بچه ی شیطون عمل کنی. بعلاوه تو میدونی که ما پول برای خرج … نداریم.” مارسینیا با هیجان گفت: “اردو رایگانه!” بابا گفت: “تجهیزات که رایگان نیست.” مارسنیا گفت: “من دستکش دارم. هرالد، دستکش های قدیمیش رو به من داده.” بابا اضافه کرد: “تو به کفش ورزشی نیاز داری و ما پول برای خریدش نداریم. مگر اینکه خودت تهیه شون کنی و گرنه باید اردو رو فراموش کنی.” با یک ضربه دیگه به روزنامه پدر، مارسینیا احساس کرد آرزوهاش داره به باد میره. دفعه بعدی که مارسنیا بازی می‌کرد، آقای استریت تو زمین بود. قبل از بازی، همه قدرتش رو جمع کرد تا گریه نکنه. اون گفت: “آقای استریت، من نمیتونم به اردوتون بیام. کفش ورزشی ندارم و پدرم میگه نمی تونیم تهیه کنیم. ولی بابت دعوت تون ممنونم.” با اینکه ناراحت بود، ولی به خوبی همیشه بازی کرد. بیسبال رو به قدری دوست داشت که با تمام قلبش بازی میکرد. قادر به خواب نبود و به ماه کامل درخشانِ توی آسمون خیره شده بود. مثل یه توپ بیسبال نویِ نو، گرد و درخشان بود. دستکش هاش را از روی کف زمین برداشت و جیبش رو باز کرد مثل این که ماه می خواست توش بیفته مثل توپ های زیادی که قبلا توش افتاده بودن. مارسنیا با ناراحتی به این فکر می‌کرد که شاید حق با باباشه. شاید دخترا برای بازیکن بیسبال شدن بزرگ نمیشن. ولی بازی کردن بیسبال آرزوش بود، و مارسنیا نمی تونست تصور کنه که کار دیگه ای میکنه. روز بعد، بعد از مدرسه، مارسینیا اولین نفر تو زمین بازی بود. آقای استریت از قبل اونجا بود و به مارسینیا اشاره کرد که بره پیشش. اون گفت: “مارسینیا تو بازیکن خوبی هستی. من بازیکن های خوبی برای اردو می خوام.” اون یه جعبه به مارسنیا داد و وقتی داشت بازش می کرد تماشاش کرد. وقتی با هر کدوم از دستاش کفش ها را بیرون می کشید چشماش گرد شده بود. اونها هر کفشی نبودن. اونها کفش های واقعی بیسبال بودن! “ممنونم آقای استریت.” مارسینیا به قدری هیجان زده بود که به سختی می تونست حرف بزنه. کفشها رو به سینه اش فشار داد. حتی بهتر از بازی غافلگیرانه بودن! آقای استریت که به سمت زمین اشاره می کرد گفت: “نمیخوای بازی کنی؟” مارسنیا با خوشحالی جواب داد: “چرا می خوام!” انگشتاش در حالی که کفش های خیابونیش رو در می آوردن و بند کفش های ورزشیش رو می‌بستن، پرواز می کردن. باهاشون دوید. باهاشون پرید. باهاش گرفت و سُر خورد. و باهاشون یه ضربه ی هوم ران زد. بعد از بازی همه به طرف آقای استریت دویدن و درباره بازی با هم حرف زدن. مارسنیا یه کم تو زمین بازی معطل شد. به کفشهاش زل زد و از لکه ها و خراش های جدیدِ رویِ کفش احساس غرور کرد. اوایل کمی سفت بودن، ولی حالا که یه بازی قشنگ بیسبال باهاشون بازی کرده بود، کفش های ورزشی درست جوری بودن که همیشه دلش میخواست باشن. آقای استریت، از جمع پسرها عذرخواهی کرد و به مارسنیا گفت: “دوست دارم تو اردوم ببینمت.” اون یک لبخند گرم به مارسنیا زد، ولی مارسینیا می دونست قبل از اینکه به طور رسمی دعوت آقای استریت را قبول کنه یک شخصی رو باید راضی بکنه. اون به خونه دوید و با دلهره منتظر رسیدن پدرش از سر کار شد. همین که پدرش رسید، مارسنیا کفش‌های جدید ورزشیش را نشونش داد. پدر به صورت جدی پرسید: “حالا، مارسنیا، از کجا … از کجا آوردیشون؟”مارسنیا گفت: “ آقای استریت بهم دادشون. ازم میخواد به اردوی بیسبالش برم.” بابا به پایین به کفش های ورزشی مارسنیا که لکه دار و از خاک زمین ورزشی خاکی شده بودن، نگاه کرد. اون تصدیق کرد: “حتما باید بازیکن بیسبال خیلی خوبی باشی که شخص مهمی مثل آقای استریت این کفش های ورزشی رو برات خریده.” و بعد لبخند زد: “میدونی از صدقه خوشم نمیاد، ولی فکر کنم نمیتونم این کفشا رو پس بدیم. وقتی تو رو به اردو می برم، باید از آقای استریت به خاطر بخشندگیش تشکر کنم.”

مارسینیا به سختی می تونست چیزی رو که شنیده رو باور کنه. بابا موافقت کرده بود! قلبش از شادی پر شد و بازوهاش را دور پدرش انداخت و محکم بغلش کرد. اون با گریه گفت: “میبینی که چقدر خوبم!” مارسینیا به قدری خوشحال بود و احساس غرور میکرد، که انگار به آسمون رسیده و ماه رو تو دستکشش گرفته بود. اون تو مسیر بازیکن واقعی بیسبال شدن، قرار گرفته بود. و داشت به رویاهاش تحقق می-بخشید. 🌺اگر از این پست خوشتون اومد برا دوستانتان فوروارد کنید 🙏 ━━⊰❀🦋❀⊱═━ آموزش زبان انگلیسی با دکتر مصطفوی عضو شوید👇 @drmostafavi

برخی از عباراتی که تـوی موقعیت هـای حسـاس به کار میرن 😱 🟣 I'm in trouble 👉🏽 توی دردسر افتادم ⚪ Please hurry 👉🏽 لطفاً عجله کن 🟡 I need directions 👉🏽 به راهنمایی نیاز دارم 🟢 My phone's dead 👉🏽 گوشیم خاموش ‌شده 🟤 Someone's following me 👉🏽 یکی داره تعقیبم میکنه 🔴 I can't find my way👉🏽 نمیتونم راهمو پیدا کنم ⚫ I've been injured 👉🏽 زخمی شدم ری اکشـن 🟩 Are you kidding me? 👉🏽 شوخیت گرفته؟ 🟨 I can't believe it 👉🏽 نمیتونم باور کنم 🟥 That's cool 👉🏽 عالیه 🟧 That makes sense 👉🏽 منطقیه ⬜ I'm done 👉🏽 کارم تموم شد ⬛ I'm all ears 👉🏽 سراپا گوشم 🟫 You bet 👉🏽 حتماً 📢 اگر از این پست خوشتون اومد برا دوستانتان فوروارد کنید 🙏 ━━⊰❀🦋❀⊱═━ آموزش زبان انگلیسی با دکتر مصطفوی عضو شوید👇 @drmostafavi

🟡 آموزش اصطلاحات زبان انگلیسی 🔺I’m beat = خیلی خسته ام 📢 اگر از این پست خوشتون اومد برا دوستانتان فوروارد کنید 🙏 ━━⊰❀🦋❀⊱═━ آموزش زبان انگلیسی با دکتر مصطفوی عضو شوید👇 @drmostafavi

🟠 اگر خواستید به انگلیسی بگویید «گربه زبونت رو خورده؟» از این عبارت استفاده کنید👇 ✅ CAT GOT YOUR TONGUE? گربه زبونت را خورده؟! 📢 اگر از این پست خوشتون اومد برا دوستانتان فوروارد کنید 🙏 ━━⊰❀🦋❀⊱═━ آموزش زبان انگلیسی با دکتر مصطفوی عضو شوید👇 @drmostafavi