💠 #شخصیت_ابراهیم 💠
#گذشت
🌸از بزرگان محل و مسجد ماست. كنارش نشستم و گفتم از ابراهيم برايم بگو. سكوت كرد، چشمانش خيس شد و گفت: جوان بودم در محيط فاسد قبل از انقلاب مي خواستم كار را رها كنم. مي خواستم به دنبال هرزگي بروم و...
آن روز سركار نرفتم. ابراهيم هم سر كار نرفت. چون تا ظهر با من در خيابان راه رفت و حرف زد تا مرا هدايت كند.
🌸صاحب کار من كه از بستگانم بود، دنبالم آمده بود. يكباره مرا ديد. جلو آمد و يك كشيده محكم در صورت ابراهيم زد!
فكر كرده بود او باعث گمراهي من است! اما ابراهيم ... براي خدا صبر كرد. صبر كرد تا توانست مرا آدم كند. مرد صورتش خيس خيس شده بود و با سكوتش اين آيه را فرياد مي زد:
وَلِرَبِّكَ فَاصْبِرْ
و بخاطر پروردگارت صبر کن (مدثر/7)
📙برگرفته از کتاب خدای خوب ابراهیم (در دست انتشار)
🆔 @Ebrahimhadi
••••••••••••••••••••••••
💛 یاامام رضا مددی اقا 💛
حرفِ دل من حرف دلای بی کَسه
یه امام رضا دارم واسم بَسه
میدونم صدام به آقام میرسه
یه امام رضا دارم واسم بسه
من همون کبوترم که جا نداشت
لونه حتی رویِ شاخه ها نداشت
هیچ نگاهی آب و دونم نمی داد
مثل هر غریبه آشنا نداشت
حالا اما عمریه رو گنبدام
بچه ی محله ی امام رضام
دنیا بی صحن و رواقش قفسه
یه امام رضا دارم برام بسه
حرف دل من حرف دلای بی کسه
یه امام رضا دارم برام بسه
#السلام_علیک_یاعلی_بن_موسی_الرضا
🆔 @Ebrahimhadi
••••••••••••••••••••••••
شهید ابراهیم هادی
🍁✨🍁✨🍁✨🍁✨🍁 #سرزمین_زیبای_من 🇮🇷 برگشتم سر کلاس، در حالی که تمام بدنم بوی بدی می داد ،یکی از بچه ها ب
🍁✨🍁✨🍁✨🍁✨🍁
#سرزمین_زیبای_من 🇮🇷
چند نفر با تردید و مکث، سینی شون رو بهم دادن ! بقیه هم از قسمت من صرف نظر کردن، دلشون نمی خواست حتی با دستکش به ظرف هاشون دست بزنم،هنوز دلهره داشتم که اون پسرها وارد غذاخوری شدن...
- هی سیاه ! کی به تو اجازه داده دست های کثیفت رو به غذای ما بزنی؟
- من بهش گفتم! اگر غذا می خواید توی صف بایستید و الا از سالن برید بیرون، ما خیلی کار داریم، سرمون شلوغه ...
زیر چشمی یه نگاه به سارا انداختم، یه نگاه به اونها،خیلی محکم و جدی توی صورت اونها زل زده بود ؛ یکی شون با خنده طعنه آمیزی سمت من اومد و یقه ام رو کشید، مثل اینکه دوباره کتک می خوای سیاه؟ هر چند با این رنگ پوستت، جای کتک ها استتار میشه و مشتش رو آورد بالا که یهو سارا هلش داد ...
- کیسه بکس می خوای برو سالن ورزشی، اینجا غذاخوریه ...
- همه اش تقصیر توئه ،تو وسط سالن غذا خوری کثافت ریختی ، حالا هم خودت رو قاطی نکن و هلش داد ...
از ضرب دست اون، سارا تعادلش رو از دست داد و محکم خورد به میز فلزی غذا ، ساعدش پاره شد، چشمم که به خون دستش افتاد دیگه نفهمیدم چی شد! به خودم که اومدم ، ناظم و معلم ها داشتن ماها رو از هم جدا می کردن ...
سارا رو بردن اتاق پرستاری دبیرستان ، ماها رو دفتر؛ از در که رفتیم تو، مدیر محکم زد توی گوشم ، _می دونستم بالاخره یه شری درست می کنی ؛ تا اومدم یه چیزی بگم، سرم داد زد _ دهن کثیفت رو ببند، و اونها شروع کردن به دروغ گفتن ،هر چی دلشون می خواست گفتن و کسی بهم اجازه دفاع کردن از خودم رو نمی داد ؛ حرف شون که تموم شد ، مدیر با عصبانیت به منشیش نگاه کرد، زود باش! سریع زنگ بزن پلیس بیاد...
با گفتن این جمله صورت اونها غرق شادی شد و نفس من بند اومد، پلیس همیشه با بومی ها رفتار خشنی داشت، مغزم دیگه کار نمی کرد، گریه ام گرفته بود ...
- غلط کردم آقای مدیر،خواهش می کنم من رو ببخشید؛ قسم می خورم دیگه با کسی درگیر نشم هر اتفاقی هم که بیوفته دیگه با کسی درگیر نمیشم، التماس های من و پا در میانی منشی مدیر فایده ای نداشت، یه عده از بچه ها، دم دفتر جمع شده بودن،با اومدن پلیس، تعدادشون بیشتر شد ، سارا هم تا اون موقع خودش رو رسوند ، اما توضیحات اون و دفاعش از من، هیچ فایده ای نداشت ؛ علی رغم اصرارهای اون بر بی گناهی من ، پلیس به جرم خشونت دبیرستانی و صدمه زدن به بقیه دانش آموزها ، من رو بازداشت کرد و به دست هام دستبتد زد ...
با تمام وجود گریه می کردم ، قدرتی برای کنترل اشک هام نداشتم ، 9 سال تمام، با وجود فشارها و دریایی از مشکلات به درسم ادامه داده بودم؛ چهره پدرم و زجرهاش جلوی چشم هام بود، درد و غم و تحقیر رو تا مغز استخوانم حس می کردم ...
دو تا از پلیس ها دستم رو گرفتن و با خشونت از دفتر، دنبال خودشون بیرون کشیدن، من هم با صورتی خیس از اشک فقط التماس می کردم ؛دیگه نمی گفتم بی گناهم ، فقط التماس می کردم همین یه بار، من رو ببخشن و بهم رحم کنن ؛بچه ها توی راهرو جمع شده بودن ، با دیدن این صحنه، جو دبیرستان بهم ریخت ، یه عده از بچه ها رفتن سمت در خروجی و جلوی در ایستادن و دست هاشون رو توی هم گره کردن ؛ یه عده دیگه هم در حالی که با ریتم خاصی دست می زدن ، همزمان پاشون رو با همون ضرب، می کوبیدن کف سالن ...
همه تعجب کرده بودن، چنان جا خورده بودم که اشک توی چشم هام خشک شد ؛ اول، تعدادشون زیاد نبود اما با اصرار پلیس برای خارج کردنم از دبیرستان یه عده دیگه هم اومدن جلو حالا دیگه حدود 50 نفر می شدن ، صدای محکم ضرب دست و پاشون کل فضا رو پر کرده بود ، هر چند پلیس بالاخره من رو با خودش برد اما احساس عجیبی در من شکل گرفته بود، احساسی که تا اون لحظه برام ناشناخته بود .
توی اداره پلیس به شدت با من برخورد می شد اما کسی برای شکایت نیومد و چون شاکی خصوصی نداشتم چند روز بعد ولم کردن؛پدرم جلوی در منتظرم بود، بدون اینکه چیزی ازم بپرسه با هم برگشتیم؛مادرم با دیدن من، گریه اش گرفت،من رو در آغوش گرفته بود، هر چند لحظات و زمان سختی رو پشت سر گذاشته بودم اما سعی می کردم قوی و محکم باشم .
شب، بالاخره مهر سکوت هم شکست، مادرم خیلی محکم توی چشم هام نگاه کرد ! - کوین، دیگه حق نداری برگردی مدرسه، آخر این همه زجر کشیدن و درس خوندن چیه؟ محاله بتونی بری دانشگاه محاله جایی بتونی یه شغل درست و حسابی پیدا کنی،برگرد کوین ، الان بچه های هم سن تو دارن دنبال کار می گردن،حتی اگر نخوای توی مزرعه کار کنی،با این استعدادت حتما می تونی توی یه کارخونه، کار پیدا کنی .
مادرم بی وقفه نصیحتم می کرد و پدرم ساکت بود هیچی نمی گفت،چشم ازش برنداشتم، اونقدر بهش نگاه کردم تا بالاخره حرف زد، تو دیگه شانزده سالت شده ، من می خواستم زندگی خوبی داشته باشی اما انتخاب با توئه اینکه ادامه بدی یا ولش کنی ...
✍🏻 نویسنده: شهید طاها ایمانی
♻️ #ادامه_دارد....
🆔 @Ebrahimhadi
🍁✨🍁✨🍁✨🍁✨🍁
💠 امام رضا(ع):
🌴 کسی که با وجود بعد مسافت، به زیارت من بیاید، من در روز قیامت در سه جا به دیدار او میآیم و از هراس نجاتش میدهم:
۱. هنگامی که نامهی اعمال داده میشود.
۲. نزد صراط،
۳. نزد میزان (هنگام سنجش اعمال).
الخصال؛ ۱: ۱۶۸
✅ ذکر روز سهشنبه
۱۰۰ مرتبه
🌴 یا ارحم الراحمین🌴
🏴 شهادت امام مهربان و رئوف، حضرت امام رضا(ع) تسلیت باد
🆔 @Ebrahimhadi
••••••••••••••••••••••••
💠 #شخصیت_ابراهیم 💠
#انفاقبهمردم
🌸غروب ماه رمضان بود. ابراهیم در خانه ما آمد و یک قابلمه بزرگ گرفت و به کله پزی رفت. گفتم داش ابرام افطاری کله پاچه خیلی میچسبه. گفت آره ولی برا من نیست. رفتیم پشت پارک چهل تن انتهای کوچه در زدیم و کله پاچه ها را به خانواده مستحقی تحویل دادیم. آن ها ابراهیم را به خوبی می شناختند ...
🆔 @Ebrahimhadi
••••••••••••••••••••••••
💠 باز هم نجاتم دادی...💠
❤️ #دلنوشته ❤️
سلام...
اسفند ۹۶ به لطف خدا،و مادرم حضرت زهرا چادری شدم
دو سال عاشقانه چادر سر کردم..
آبان ۹۷ بود که با شهید هادیِ نازنین آشنا شدم و شده بود همدم غم و شادی و خوب و بَدَم..
کمکم میکرد،و دیگه همه تو گلزار شهدا و توی جمع دوستان(خواهر ابراهیم هادی) صدام میکردن
چند روز پیش،یهو دلم هوای اون زمانو کرد که چادری نبودم
شیطان طوری نفوذ کرده بود تو جونم که اصلا یادم نمیومد چرا چادری شدم
فقط میخواستم زودتر بذارمش کنار
چند روزی با خودم کلنجار رفتم...
تا اینکه حدودا سه شب پیش،تصمیمم قطعی شد
و با خودم گفتم:
چادر بی چادر!!!!
و من این مسئله رو به هیچکس نگفتم،جز خودم و خدا و بعضی اوقات هم به عکس آقا ابراهیم که تو اتاقمه
همون شب،مادر بزرگم که حتی اسم ابراهیم رو نمیدونست و فقط به وسیله ی عکسی که توی اتاق منه،شناخت داشت
اومد خونهی ما و بی مقدمه گفت،این شهیدی که دوسش داری اسمش چیه!؟
گفتم ابراهیم هادی...
گفت ازت ناراحته....
گفتم چطور؟!
گفت:
دم صبح خواب دیدم تو یه جایی مثل مسجد،این شهیدی که دوسش داری ،ابراهیم
نشسته و کلی دخترچادری و پسر مومن دورشو گرفتن و با ذوق اینکه بالاخره دیدنش،نگاهش میکنن
اما تو که از در اومدی،چادر سرت نبود!!!
این شهید تا تورو دید لبخندش جمع شد و سرشو برگردوند...
اصلا نگاهت نمیکرد
و من فقط تونستم اشک بریزم..
فقط تونستم به عکسش بگم:
عزیزِ ما!خیلی مردی که حتی تو اوج بیخیالی و بی معرفتیم
بازهم نجاتم دادی..
بازهم...❤️
#ارسالی
🆔 @Ebrahimhadi
••••••••••••••••••••••••
شهید ابراهیم هادی
🍁✨🍁✨🍁✨🍁✨🍁 #سرزمین_زیبای_من 🇮🇷 چند نفر با تردید و مکث، سینی شون رو بهم دادن ! بقیه هم از قسمت من صر
🍁✨🍁✨🍁✨🍁✨🍁
#سرزمین_زیبای_من 🇮🇷
اون شب تا صبح خوابم نبرد؛ غم، ترس، زجر و اندوهی رو که توی تمام این سال ها تحمل کرده بودم،جلوی چشم هام رژه می رفت ؛ بی عدالتی و یاسی رو که بارها تا مغز استخوانم حس کرده بودم؛فردا صبح، با بقیه رفتم سر زمین،مادرم خیلی خوشحال شده بود، چند روز به همین منوال گذشت تا روز یکشنبه از راه رسید؛ توی زمین، حسابی مشغول کار بودم که یهو سارا از پشت سر، صدام کرد ...
سارا با چند تا از بچه ها اومده بودن ، با خوشحالی اومدن سمتم ؛ - وای کوین،بالاخره پیدات کردیم ، باورت نمیشه چقدر گشتیم ، یه نگاهی به اطراف کرد، عجب مزرعه زیبائیه!
کم کم حواس همه به ماها جمع شده بود ، بچه ها دورم رو گرفتن ، یه نگاهی به سارا کردم،
- دستت چطوره؟! خندید ، _از حال و روز تو خیلی بهتره ! چرا دیگه برنگشتی مدرسه؟ سرم رو انداختم پایین ، اگر برای این اومدید،وقتتون رو تلف کردید، برگردید ...
- درسهای این چند روز رو بین خودمون تقسیم کردیم؛ هر کدوم جزوه یه درس رو برات نوشتیم که عقب نمونی ، مکث کوتاهی کرد و کیفم رو داد دستم ، فکر نمی کردم اهل جا زدن باشی ، فکر می کردم محکم تر از این حرف هایی و رفت ...
چند قدمی از ما دور نشده بود که یکی شون گفت:ما همه پشتت ایستادیم ، اینقدر تهدیدشون کردیم که نزاشتیم ازت شکایت کنن، سارا هم همین طور ، تهدیدشون کرد اگر ازت شکایت کنن ازشون شکایت می کنه ، دستش 3 تا بخیه خورده اما بی خیالش شد ، خیلی به خاطر اتفاقی که افتاد احساس گناه می کنه حس می کنه تقصیر اونه که این بلا سرت اومد ، برگرد پسر تو تا اینجا اومدی به این راحتی جا نزن ...
بچه ها که رفتن هنوز کیفم توی دستم بود توی همون حالت ایستاده بودم و فکر می کردم ، حرف هاشون درست بود، من با این همه سختی، هر جور بود تا اونجا اومده بودم اما اونها نمی تونستن شرایط من رو درک کنن حقیقت این بود که هیچ آینده ای برای من وجود نداشت، در حالی که اونها به راحتی می تونستن برن دانشگاه و آینده شون رو رقم بزنن ، فقط کافی بود واسش تلاش کنن ولی من باید برای هر قدم از زندگیم می جنگیدم ، جنگی که تا مغز استخوانم درد و زجرش رو حس می کردم ...
هر چند آینده ای مقابل چشم هام نبود اما با خودم گفتم ، اون روز که پات رو توی مدرسه گذاشتی حتی خودت هم فکر نمی کردی بتونی تا اینجا بیای حالا، امروز خیلی ها این امید رو پیدا کردن که بچه هاشون رو بفرستن مدرسه اگر اینجا عقب بکشی امید توی قلب های همه شون میمیره ، به خاطر نسل آینده و آدم هایی که امروز چشم هاشون به تو دوخته شده ، باید هر طور شده، حداقل از دبیرستان فارغ التحصیل بشی ، امروز تو تا دبیرستان رفتی نسل بعد، شاید تا دانشگاه هم پیش برن و بعد از اون، شاید روزی برسه که بتونن برن سر کار اما اگر این امید بمیره چی؟
وسایلم رو جمع کردم و فردا صبح رفتم مدرسه، تصمیمم رو گرفته بودم به هر طریقی شده و هر چقدر هم سخت، باید درسم رو تموم می کردم ؛
وارد مدرسه که شدم از روی نگاه های بچه ها و واکنش هاشون می شد فهمید کدوم طرف من بودن ؟ کدوم بی طرف بودن بعضی ها با لبخند بهم نگاه می کردن ، بعضی ها با تایید سری تکان می دادن ، بعضی ها برام دست بلند می کردن ، یه عده هم بی تفاوت، حتی بهم نگاه نمی کردن ، یه گروه هم برای اعتراض به برگشتم تف می انداختن ...
به همین منوال، زمان می گذشت و من به آخرین سال تحصیلی نزدیک می شدم ، همزمان تحصیل دنبال کار می گشتم ، من اولین کسی بودم که توی اون منطقه فرصت درس خوندن رو داشتم دلم نمی خواست برگردم توی همون زمین و کارگری کنم ، حالا که تا اونجا پیش رفته بودم باید به نسل بعد از خودم تفاوت و تغییر رو نشون می دادم تا انگیزه ای برای رشد و تغییر اونها ایجاد کنم ...
ولی حقیقت این بود که هیچ چیز تغییر نکرده بود، یه بومی سیاه، هنوز یه بومی سیاه بود ؛ شاید تنها جایی که حاضر می شد امثال ما رو قبول کنه، ارتش بود،من دنبال ایجاد تغییر در نسل آینده بودم اما هرگز فکر نمی کردم یه اتفاق باعث تغییر خودم بشه ...
✍🏻نویسنده: شهید طاها ایمانی
♻️ #ادامه_دارد....
🆔 @Ebrahimhadi
🍁✨🍁✨🍁✨🍁✨🍁
💠 #شخصیت_ابراهیم 💠
#اهمیت_به_کودکان
🌸اهمیت دادن به مردم یکی از شاخصه های ابراهیم هست. مقابل درب خانه نشسته بود. بچه ای به همراه دوچرخه رو به رویش می نشیند و از مشکلاتش می گوید، ابراهیم به صحبت های آن بچه گوش می کند و پاسخش را می دهد. چه مقدار شبیه ابراهیم هستیم؟..
🆔 @Ebrahimhadi
••••••••••••••••••••••••
شهید ابراهیم هادی
🍁✨🍁✨🍁✨🍁✨🍁 #سرزمین_زیبای_من 🇮🇷 اون شب تا صبح خوابم نبرد؛ غم، ترس، زجر و اندوهی رو که توی تمام این س
🍁✨🍁✨🍁✨🍁✨🍁
#سرزمین_زیبای_من 🇮🇷
نزدیک سال نو بود ، هر چند برای یه بومی سیاه، مفهومی به نام سال نو وجود نداشت،اما مادرم همیشه به چشم فرصتی برای شاد بودن بهش نگاه می کرد، خونه رو تمییز می کردیم و سعی می کردیم هر چند یه تغییر خیلی ساده اما بین هر سال مون یه تفاوت کوچیک ایجاد کنیم...
خیلی ها به این خصلت ما می خندیدن اونها منتظر دلیلی برای شاد شدن بودن اما ما حتی در بدترین شرایط سعی می کردیم دلیلی برای شاد شدن بسازیم ؛ ما توی خونه، نه پولی برای وسایل کریسمس داشتیم ، نه پولی برای خریدن هدیه و جشن گرفتن ، نه اعتقادی به مسیح ، مسیح هم از دید ما یه جوان سفید پوست بود و یکی از اهرم های فشار افرادی که سرزمین ما رو اشغال کرده بودن و ما رو به بند کشیده بودن ...
مادرم و سیندی برای خرید از خونه خارج شدن ، ساعت به نیمه شب نزدیک می شد اما خبری از اونها نبود ، کم کم می شد نگرانی رو توی چشم ها و صورت همه مون دید ، پدرم دیگه طاقت نیاورد ، منم همین طور؛ زدیم بیرون، در روز که باز کردیم، کیم پشت در بود ایستاده بود پشت در و برای در زدن دل دل می کرد، پدرم با دیدن چهره آشفته اون، رنگ از صورتش پرید ...
سخت ترین لحظات پیش روی ما بود،زمانی که سفیدها مشغول جشن و شادی بودن ، ما توی قبرستان بومی ها خواهر کوچکم رو دفن می کردیم ، از خاک به خاک ، از خاکستر به خاکستر ...
مادرم خیلی آشفته بود و مدام گریه می کرد، خیلی ها اون شب، جوان مستی که سیندی رو زیر کرده بود؛ دیده بودن ، می دونستن کیه اما برای پلیس چه اهمیتی داشت؟اونها حتی حاضر به شنیدن حرف ها و اعتراض پدرم نشدن و با بدرفتاری تمام، ما رو از اداره پلیس بیرون کردن ...
به همین راحتی، یه بومی سیاه دیگه ، به دست یه سفید پوست کشته شد ، هیچ کسی صدای ما رو نشنید ، هیچ کسی از حق ما دفاع نکرد اما اون شب، یه چیز توی من فرق کرد، چیزی که سرنوشت رو جور دیگه ای رقم می زد ...
روح از چهره مادرم رفته بود بی حس، مثل مرده ها فقط نفس می کشید و کار می کرد، نمی گذاشت هیچ کدوم بهش کمک کنیم ، من می ایستادم و نگاهش می کردم ، یه چیزی توی من فرق کرده بود ، برای اولین بار توی زندگیم یه هدف داشتم ،هدفی که باید براش می جنگیدم ...
با تموم شدن تعطیلات برای برگشت به مدرسه حاضر شدم، مادرم اصلا راضی نبود ، این بار ،نه به خاطر اینکه فکر می کرد کار بیهوده ای می کنم ،می ترسید از اینکه یه بچه دیگه اش رو هم از دست بده ، می ترسید چون من داشتم پا به دنیای سفیدها می گذاشتم،دنیایی که همه توش سفید بودن و همون سفیدها قوانین رو وضع می کردن، دنیایی که کاملا توش تنها بودم اما من تصمیمم رو گرفته بودم ، تصمیمی که اون زمان به خاطر پدر و مادرم، جرات به زبان آوردنش رو نداشتم ولی جز مرگ، چیزی نمی تونست مانع من بشه ...
برگشتم مدرسه و زمان باقی مونده رو با جدیت تمام، درس خوندم ، اونقدر تلاش کردم که بهترین امتیاز و معدل دبیرستان رو کسب کردم علی رغم تمام دشمنی ها، معدلم به حدی عالی شده بود که اگر یه سفیدپوست بودم، به راحتی می تونستم برای بهترین دانشگاه ها و رشته ها درخواست بدم ، همین کار رو هم کردم و به دانشکده حقوق درخواست دادم اما هیچ پاسخی به من داده نشد...
منم با سرسختی تمام ، خودم بلند شدم و رفتم سراغ شون ، من هیچ تصمیمی برای پذیرش شکست و عقب نشینی نداشتم ، کتک مفصلی هم از گارد دانشگاه خوردم ، حتی نتونستم پام رو داخل محیط دانشگاه بزارم چه برسه به ساختمان ها ...
این بار با یه نقشه دقیق تر عمل کردم ، بدون اینکه کسی بفهمه من یه بومی سیاهم با دانشگاه تماس گرفتم و از رئیس دانشکده حقوق وقت ملاقات گرفتم ، اون روز، یه لباس مرتب پوشیدم و راهی دانشگاه شدم ...
✍🏻 نویسنده: شهید طاها ایمانی
♻️ #ادامه_دارد....
🆔 @Ebrahimhadi
🍁✨🍁✨🍁✨🍁✨🍁
💠 #شخصیت_ابراهیم 💠
#شجاعت_شهامت
🌸ابراهیم قدرت بدنی بالایی داشت، به دل دشمن می زد و با چندین اسیر بر می گشت. در آن اوضاعی که اول جنگ داشتیم و سلاح و مهمات به مقدار کافی نبود ابراهیم با اسرایی که می گرفت برای یاران خود سلاح جمع می کرد و در بیشتر عملیات ها بدون سلاح بود. می گفت وقتی عملیات آغاز شود به اندازه کافی سلاح روی زمین میریزد که بتوانم از آن استفاده کنم.
🆔 @Ebrahimhadi
••••••••••••••••••••••••