بندگان مخلص #نهج‌البلاغه ▫️نَظَرَ فَأَبْصَرَ، وَ ذَکَرَ فَاسْتَکْثَرَ، وَارْتَوَى مِنْ عَذْب فُرَات سُهِّلَتْ لَهُ مَوَارِدُهُ، فَشَرِبَ نَهَلاً، وَ سَلَکَ سَبِيلاً جَدَداً 🟠او (با ديده حق بين) نگاه کرده و ديده است. به ياد خدا بوده و به همين دليل، اعمال نيک فراوان بجا آورده است، و از آب گوارايى که به آسانى (با امدادهاى الهى) در اختيارش قرار گرفته، سيراب گشته و يکباره آن را سرکشيده است، و راه هموار و مستقيمى را (که خدا به او نشان داده) پيموده است». ✍در اين جمله هاى کوتاه و پرمعنا از يک سو، اشاره به اهميّت تفکّر و نظر در جهان هستى و مسايل زندگى مى کند که سبب بصيرت کامل و معرفة اللّه مى شود و از سوى ديگر، اشاره به تداوم ياد خدا مى نمايد، که سبب احياى قلوب و آرامش دلهاست: (أَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ سپس اشاره به سيراب شدن از سرچشمه وحى و کلمات پربار معصومين مى کند که به لطف الهى در اختيار بندگان قرار گرفته و اولياء اللّه بى دغدغه و بدون ترديد از اين شراب طهور، سيراب مى شوند و لاجرعه آن را سر مى کشند و سرانجام در جادّه اى که مستقيم و استوار است، گام مى نهند و به سوى قرب الهى و معرفت محبوب پيش مى روند و «در مکتب حقايق و پيش اديب عشق» همچنان درس مى آموزند 📘#خطبه_87