نیاز دارم در کنج خلوتی بنشینم و خیال هیچ بی‌پدری در سرِ وامانده‌ام نباشد.

اخر باید ، کمی با این " منِ لاکردار " حرف بزنم. باید از زیر زبانش حرف بکشم تا بفهمم چه مرگش شده که انقدر از منِ بخت برگشته فراریست.

همیشه بخشی از آدم ، جایی جا می‌ماند. آدم می‌رود ، اما بخش مهمی از او جایی جا می‌ماند. در اتاق کودکی ، زیر درختانی ، یا در چشم‌های عابری. آدم نمی‌داند چه گم کرده است؛ همیشه بخشی از او نیست. - دلدار

فردا و دیروز با هم دست به یکی کرده

دیروز با خاطراتش مرا فریب داد ، فردا با وعده هایش مرا خواب کرد

وقتی چشم گشودم امروز گذشته بود.

_

می‌ترسم، از امید کوچکی که بمیرد و خفه شود.

هميشه سخت‌ترين لحظه لحظه‌اى است كه چشم به روى واقعيت باز ميكنم ، حاضرم تمام كابوس‌هايم ادامه داشته باشند اما به واقعيتی كه در آن هيچ چيز و هيچكس منتظرم نيست پرتاب نشوم. -كابوس هاى درخت پرتقال

ای لحظاتِ خوش که هنوز از راه نرسیده‌اید، آیا نمی‌شود راه کوتاه‌تَری در پیش بگیرید؟ قبل از اینکه دل‌هایمان فرتوت شوند.