همیشه بخشی از آدم ، جایی جا می‌ماند. آدم می‌رود ، اما بخش مهمی از او جایی جا می‌ماند. در اتاق کودکی ، زیر درختانی ، یا در چشم‌های عابری. آدم نمی‌داند چه گم کرده است؛ همیشه بخشی از او نیست. - دلدار

فردا و دیروز با هم دست به یکی کرده

دیروز با خاطراتش مرا فریب داد ، فردا با وعده هایش مرا خواب کرد

وقتی چشم گشودم امروز گذشته بود.

_

می‌ترسم، از امید کوچکی که بمیرد و خفه شود.

هميشه سخت‌ترين لحظه لحظه‌اى است كه چشم به روى واقعيت باز ميكنم ، حاضرم تمام كابوس‌هايم ادامه داشته باشند اما به واقعيتی كه در آن هيچ چيز و هيچكس منتظرم نيست پرتاب نشوم. -كابوس هاى درخت پرتقال

ای لحظاتِ خوش که هنوز از راه نرسیده‌اید، آیا نمی‌شود راه کوتاه‌تَری در پیش بگیرید؟ قبل از اینکه دل‌هایمان فرتوت شوند.

درباره ی من قضاوت نکنید

من خودم درباره خودم قضاوت کرده‌ام و الات مدت‌ها است که خودم را محکوم کرده‌ام، مدت‌هاست.