🍃🌺﷽🍃🌺 #حکایت 🐝 دنیای عسلی🍯 ✍قطره عسلی بر زمین افتاد ; مورچه‌ی کوچکی آمد و از آن چشید و خواست که برود اما مزه ی عسل برایش اعجاب انگیز بود،پس برگشت و جرعه ای دیگر نوشید. باز عزم رفتن کرد اما احساس کرد که خوردن از لبه عسل کفایت نمی کند و مزه واقعی را نمی دهد،پس بر آن شد تا خود را در عسل بیاندازد!! تا هرچه بیشتر و بیشتر لذت ببرد. مورچه در عسل غوطه ور شد و لذت می برد اما (افسوس) که نتوانست از آن خارج شود... پاهایش خشک و به زمین چسبیده بود و توانایی حرکت نداشت در این حال ماند تا آنکه نهایتا مُـرد... بزرگی میگوید: دنیــا چیزی نیست جز قطره عسلی بزرگ! پس آنکه به نوشیدن مقدار کمی از آن اکتفا کرد نجات می یابد، و آنکه در شیرینـــــی آن غرق شد هلاڪ میشود. این است حکایت دنیا... •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈•

#حکایت 💎ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﯾﻮﺳﻒ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﯾﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺑﯿﻔﮕﻨﻨﺪ، ﯾﻮﺳﻒ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ! ﯾﻬﻮﺩﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ: ﭼﺮﺍ ﻣﯿﺨﻨﺪﯼ؟! ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ...! ﯾﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ: ﺭﻭﺯﯼ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ با ﻣﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﯿﺮﻭﻣﻨﺪﯼ ﺩﺍﺭﻡ...! ﺍﯾﻨﮏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻂ ﮐﺮﺩ، ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ "ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﻨﺪﻩﺍﯼ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮﺩ..." ﺁﯾﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟ #ﺳﻮﺭﻩ ﺯﻣﺮ، ﺁﯾﻪ36

📝#حکایت روزی بهلول در خیابان به دنبال چیزی میگشت. رهگذران گفتند : بهلول ،بدنبال چه میگردی ؟ گفت : به دنبال کلیدخانه گفتند : کلید را دقیقا کجا گم کرده ای ؟ گفت : در خانه ..! گفتند : پس چرا در خیابان بدنبال آن میگردی ؟ گفت : آخر درون خانه بسیار تاریک است و چیزی نمی بینم !!!! گفتند : نادان یعنی نمیدانی آن کلید را هرگز در خیابان نخواهی یافت ؟ گفت : پس چرا همه شما کلید تمام مشکلاتتان را در خارج از خود جستجو میکنید و خود را نادان نمیدانید ؟ شاه کلید، درون ماست منتهی درون ما تاریک است و بدنبال آن در خارج از خود میگردیم . در واقع چنگ انداختن به دنیای بیرون نوعی اتلاف وقت و هدر دادن انرژی است ✍ ✍

📚 #حکایت ‌🔴 باید کاسه ی صبرت لبریز شود! مادری بی قرار آمد خدمت امام صادق علیه السلام، گفت: خیلی وقت است پسرم از مسافرت برنگشته، خیلی نگرانم! حضرت فرمودند: صبر کن پسرت برمی‌گردد.رفت و چند روز دیگر برگشت و گفت: پس چرا پسرم برنگشت؟ حضرت فرمودند: مگر نگفتم صبر کن خب پسرت برمی‌گردد دیگر رفت اما از پسرش خبری نشد، برگشت؛ آقا فرمودند: مگر نگفتم صبر کن مادر دیگر طاقت نیاورد،گفت: آقا چقدر صبر کنم؟نمی توانم صبر کنم به خدا طاقتم دیگر تمام شده حضرت فرمود: برو خانه، پسرت برگشته است ... رفت خانه دید واقعا پسرش برگشته ... آمد خدمت آقا امام صادق علیه‌السلام، عرضه داشت: آقا جریان چیست؟ نکند مثل رسول خدا به شما هم وحی نازل می شود؟ آقا فرموده بودند به من وحی نازل نمی‌شود اما ... " عِندَ فَناء الصَبر یاتی الفَرَج " صبر که تمام بشود فـــرج می‌آید 📚بحار می دانی این روزها به خودم می‌گویم: چرا ما انقدر در نبود مولایمان صبوریم؟! چقدر کم، بی‌قرار نبودنشان هستیم ... این روزها به خودم می‌گویم: پس کی صبرمان تمام میشود؟؟؟

📝#حکایت در یکی از شب‌های زمستان رفتگری را دیدم که مشغول جارو کردن خیابان بود و من پس از اینکه ماشین را پارک کردم، به دلم افتاد که پولی هم به او بدهم. اول کمی دو دل بودم و تنبلی کردم، اما سرانجام پول را برداشتم و خیلی محترمانه و دوستانه به طرفش گرفتم، خیلی هم احساس خوب بودن می‌کردم و در عوالم فرشته‌ها سیر می‌کردم(!!) اما دیدم که به سختی تلاش دارد دستکشش را که به دستش هم چسبیده بود، در بیاورد و بعد پول را بگیرد. اصرار کردم که چرا با دستكش پول را نمی گیری گفت: «بی ادبی می‌شود، این دست خداست که به من پول می‌دهد» (امام سجاد (ع) می فرمایند: صدقه مومن قبل از اینکه به دست فقیر و نیازمند برسد به دست خداوند میرسد)

✨﷽✨ #حکایت ✍️گویند: شبی ابراهیم ادهم همۂ تاج و تخت و پادشاهی‌اش را برای رسیدن به خدا از دست داد و درویشی بیابان‌نشین شد. تابستانی روزی گرم به میدان شهر رفت تا او را شاید کسی برای لقمه‌ای نان به کارگری برد. آنقدر گرسنگی بر تن خود داده بود که بسیار لاغر و نحیف شده بود و کسی او را برای کارگری هم نمی‌برد. جوانی دلش به حال او سوخت او را با خود به مزرعه‌اش برد و بیل به دستش داد تا زمین را شخم زند، ابراهیم از فرط گرسنگی و ضعف زمین خورد ولی از خدای خود شرم کرد که لقمه‌ای نان از او بخواهد. جوان گرسنگی او را چون دید، لقمه‌ای نان به او داد و چون ابراهیم قوّت گرفت به سرعت کار کرد. نزدیک غروب، جوان دستمزد او حاضر کرد اما ابراهیم نگرفت و گفت: دستمزد من لقمه‌ای نان بود که خوردم و تا دو روز مرا سرپا نگه می‌دارد. جوان گفت: با این حال نحیف در شگفتم در حسرت این باغ من نیستی؟ ابراهیم گفت: به یاد داری بیست سال پیش این باغ را چه کسی به تو هدیه داد؟ آن کس امیر لشگر من و تو سرباز او بودی و این باغ یکی از ده‌ها هزار باغ‌های ابراهیم ادهم بود و من ابراهیم ادهم هستم. بدان! زمانی پادشاهی داشتم ولی خدا را نداشتم، هر چه سرزمین فتح می‌کردم سیر نمی‌شدم چون می‌دانستم برای من نیست و روزی کسی که مرا سرنگون می‌کند همۂ آن‌ها را از من خواهد گرفت. نفس‌ام هرگز سیر نمی‌شد. اکنون که همۂ باغ و ملک و تاج و تخت را رها کرده‌ام و خدا را یافته‌ام، هر باغ و کوهی را که می‌نگرم آن را از آنِ خود می‌دانم. 💢بدان! هر کس خدا را داشته باشد هر چه خدا هم دارد از برایِ اوست و هر کس خدا را در زندگی‌اش ندارد، اگر دنیا را هم فتح کند سوزنی از آن، مال او نیست.

#حکایت دکتر_الهی_قمشه ای چه زیبا میگوید ... وقتی دعا میکنی، دعای تو از این جهان خارج میشود و به جایی میرود که هیچ زمانی نیست. دعایت به قبل از پیدایش عالم میرود. دعایت به آنجا که دارند تقدیرت را مینویسند میرود. و تقدیر نویس مهربان عالم تقدیرت را با توجه به دعایت مینویسد. و مولانا میگوید : گر در طلب گوهر کانی، کانی گر در هوس لقمه نانی، نانی این نکته رمز اگر بدانی، دانی هر چیز که در جستن آنی، آنی.. خیر ترین دعا ، بهترین طلب ، زیباترین تقدیر ، نثار شما

✨﷽✨ #حکایت ✍️گویند: شبی ابراهیم ادهم همۂ تاج و تخت و پادشاهی‌اش را برای رسیدن به خدا از دست داد و درویشی بیابان‌نشین شد. تابستانی روزی گرم به میدان شهر رفت تا او را شاید کسی برای لقمه‌ای نان به کارگری برد. آنقدر گرسنگی بر تن خود داده بود که بسیار لاغر و نحیف شده بود و کسی او را برای کارگری هم نمی‌برد. جوانی دلش به حال او سوخت او را با خود به مزرعه‌اش برد و بیل به دستش داد تا زمین را شخم زند، ابراهیم از فرط گرسنگی و ضعف زمین خورد ولی از خدای خود شرم کرد که لقمه‌ای نان از او بخواهد. جوان گرسنگی او را چون دید، لقمه‌ای نان به او داد و چون ابراهیم قوّت گرفت به سرعت کار کرد. نزدیک غروب، جوان دستمزد او حاضر کرد اما ابراهیم نگرفت و گفت: دستمزد من لقمه‌ای نان بود که خوردم و تا دو روز مرا سرپا نگه می‌دارد. جوان گفت: با این حال نحیف در شگفتم در حسرت این باغ من نیستی؟ ابراهیم گفت: به یاد داری بیست سال پیش این باغ را چه کسی به تو هدیه داد؟ آن کس امیر لشگر من و تو سرباز او بودی و این باغ یکی از ده‌ها هزار باغ‌های ابراهیم ادهم بود و من ابراهیم ادهم هستم. بدان! زمانی پادشاهی داشتم ولی خدا را نداشتم، هر چه سرزمین فتح می‌کردم سیر نمی‌شدم چون می‌دانستم برای من نیست و روزی کسی که مرا سرنگون می‌کند همۂ آن‌ها را از من خواهد گرفت. نفس‌ام هرگز سیر نمی‌شد. اکنون که همۂ باغ و ملک و تاج و تخت را رها کرده‌ام و خدا را یافته‌ام، هر باغ و کوهی را که می‌نگرم آن را از آنِ خود می‌دانم. 💢بدان! هر کس خدا را داشته باشد هر چه خدا هم دارد از برایِ اوست و هر کس خدا را در زندگی‌اش ندارد، اگر دنیا را هم فتح کند سوزنی از آن، مال او نیست.

💠نمرود مطيع‌ شيطان‌ ✨از طرف‌ خدا ندا رسيد كه‌اي‌ ابراهيم‌!به‌ بابل‌ برو و نمرود را به‌خداپرستي‌ دعوت‌ نما. حضرت‌ به‌ بابل‌ كه‌ كوفه‌ امروزي‌ است‌، نزد نمرودرفت‌ واورا به‌ خداپرستي‌ دعوت‌ نمود. 🌳نمرود گفت‌ اي‌ ابراهيم‌!مرابخداي‌ تو احتياجي‌ نيست‌. من‌ مي‌خواهم‌ پادشاهي‌ را از خداي‌ توبگيرم‌ واورا هلاك‌ نمايم‌!!اين‌ بود كه‌ دستور داد تا اطاقكي‌ به‌ تعليم‌شيطان‌ ساختند وخود درون‌ آن‌ قرار گرفت‌ وچهار كركس‌ اورا بلند كردندوبالابردند. 🌴 چون‌ بالا رفت‌ تيري‌ بطرف‌ آسمان‌ انداخت‌. جبرئيل‌ آن‌ تير رابه‌ خون‌ ماهي‌ آغشته‌ كرد. ماهي‌ ناليد خدايا تيغ‌ دشمن‌ را به‌ خون‌ من‌آغشته‌ كردي‌. ندا رسيد كه‌ تيغ‌ را تا قيامت‌ بر شما حرام‌ كردم‌. 🌳بعد نمرود تير خون‌ آلود را كه‌ ديد ، گفت‌ كار خداي‌ ابراهيم‌ را ساختم‌. ابراهيم‌ (ع‌)گفت‌ از اين‌ حرف‌ برگرد كه‌ مردن‌ براي‌ خدا نيست‌. 🌳 نمرود گفت‌ اگرخداي‌ تو زنده‌ است‌، من‌ لشكر جمع‌ آوري‌ مي‌كنم‌ به‌ خدايت‌ بگو كه‌لشكر جمع‌ كندتا با يكديگر جنگ‌ كنيم‌!پس‌ نمرود از اطراف‌ عالم‌ لشكربزرگي‌ جمع‌ كرد. ابراهيم‌ (ع‌) دعا كرد كه‌ خدايا اين‌ ملعون‌ را هلاك‌كن‌. 🌳خداوند به‌ عدد لشكر نمرود پشه‌ فرستاد كه‌ بر سر هر يك‌ پشه‌اي‌نشست‌ و در اندك‌ زماني‌ اورا هلاك‌ نمود. رئيس‌ پشه‌ها، پشه‌اي‌ بود كه ‌يك‌ چشم‌ ويك‌ پا و يك‌ دست‌ و نيمه‌ بدني‌ داشت‌. آمد وروي‌ زانوي‌نمرود نشست‌. نمرود به‌ زنش‌ گفت‌ اين‌ پشه‌ها لشكر مرا هلاك‌ كردند. دست‌ برد تا پشه‌ را بكشد كه‌ پشه‌ بلند شد ولب‌ بالا و لب‌ پايين‌ نمرود رانيش‌ زده‌آورد دماغ‌ نمرود شد وبه‌ داخل‌ مغز نمرود نفوذ كرده‌ ومشغول‌نيش‌ زدن‌ شد!صداي‌ فرياد نمرود بلند شد و از شدت‌ درد خواب‌وخوراك‌ از او سلب ‌گرديد غلامانش‌ مرتب‌ بر سرش‌ مي‌زدند تا پشه‌ ازحركت‌ بايستد. همانجور او را اذيت‌ نمود تا به‌ درك‌ واصل‌ شد. بقيه‌لشكر او به‌ ابراهيم‌ (ع‌) ايمان‌ آوردند. #حکایت

🌺🌺بهمنيار و بوعلى 💫بوعلى در حواس و در فكر انسان فوق العاده اى بوده و شعاع چشمش از ديگران بيشتر و شنوايى گوشش تيز تيز بود. به طورى كه مردم درباره او افسانه ها ساخته اند. 🔆مثلا مى گويند هنگامى كه در اصفهان بود، صداى چكش مسگرهاى كاشان را مى شنيد. ✨شاگردش بهمنيار به او گفت : شما از افرادى هستيد كه اگر ادعاى پيغمبرى بكنيد، مردم مى پذيرند و واقعا از خلوص نيت ايمان مى آورند. 🌟بوعلى گفت : اين حرفها چيست ؟ تو نمى فهمى ؟ 💫بهمنيار گفت : نه . مطلب حتما از همين قرار است . بوعلى خواست عملا به او نشان بدهد كه مطلب چنين نيست . در يك زمستان كه با يكديگر در مسافرت بودند و برف زيادى هم آمده بود، مقارن طلوع صبح كه مؤ ذن مى گفت ، بوعلى بيدار بود و بهمنيار را صدا كرد. 🔆بهمينيار گفت : بله . ✨بوعلى گفت : برخيز. 🌟بهمنيار گفت : چه كار داريد؟ 💫بوعلى گفت : خيلى تشنه ام . يك ظرف آب به من بده تا رفع تشنگى كنم . 🔆بهمنيار شروع كرد استدلال كردن كه استاد، خودتان طبيب هستيد. بهتر مى دانيد معده وقتى در حال التهاب باشد، اگر انسان آب سرد بخورد معده سرد مى شود و ايجاد مريضى مى كند. ✨بوعلى گفت : من طبيبم و شما شاگرد هستيد. من تشنه ام شما براى من آب بياوريد، چكار داريد. 🌟باز شروع كرد به استدلال كردن و بهانه آوردن كه درست است كه شما استاد هستيد و لكن من خير شما را مى خواهم من اگر خير شما را رعايت كنم ، بهتر از اين است كه امر شما را اطاعت كنم . پس از آنكه بوعلى براى او اثبات كرد كه برخاستن براى او سخت است . 👈گفت : من تشنه نيستم . خواستم شما را امتحان كنم . آيا يادت هست به من مى گفتى : چرا ادعاى پيغمبرى نمى كنى ؟ اگر ادعاى پيغمبرى بكنى مردم مى پذيرند. شما كه شاگرد من هستى و چندين سال است پيش من درس ‍ خوانده اى ، مى گويم ، آب بياور، نمى آورى و دليل براى من مى آورى ، در حالى كه اين شخص مؤ ذن پس از گذشت چند صد سال از وفات پيغمبر اكرم (ص ) بستر گرم خودش را رها كرده و بالاى ماءذنه به آن بلندى رفته است تا آن كه نداى (اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمدا رسول الله ) را به عالم برساند. او پيغمبر است ، نه من كه بوعلى سينا هستم . #حکایت

#حکایت ملا نصرالدین و رحمت خداوند روزی از روزهای بهاری باران به شدت در حال باریدین بود. خوب در این حالت هر کسی دوست دارد، زودتر خود را به جای برساند که کمتر خیس شود. ملا نصرالدین از پنجره به بیرون نگاه کرد و همسایه خودش را دید. او می دوید تا زودتر خودش را به خانه برساند. ملا نصرالدین پنجره را باز کرد و فریاد زد. های همسایه! چیکار می کنی؟ خجالت نمی کشی؟ از رحمت خدا فرار می کنی؟ مرد همسایه وقتی این حرف ملا را شنید، دست از دویدن کشید و آرام ارام به سمت خانه رفت. در حالی که کاملا موش آب کشیده شده بود. چند روز گذشت. این بار ملا نصرالدین خود در میانه باران گرفتار شد. به سرعت در حال دویدن به سوی خانه بود که همسایه سرش را از پنجره بیرون آورد و گفت: های ملا نصرالیدن! خجالت نمی کشی از رحمت خدا فرار می کنی! چند روز قبل را یادت هست؟ به من می گفتی چرا از رحمت خدا فرار می کنی؟ حال خودت همان کار را می کنی؟ ملا نصرالدین در حالی که سرعت خودش را زیادتر کرده بود، گفت: چرا یادم هست. به همین خاطر تندتر می دوم که زیادتر رحمت خدا را زیر پایم نکنم. سخن پایانی این داستان کنایه از افرادی که از زمین و زمان ایراد می گیرند، اما برای رفتارهای خودشان هزار و صد توجیح ذکر می کنند ‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎

#حکایت اثبات خدا پادشاهی بود دهری مذهب. وزیری بسیار عاقل و زیرک داشت. وزیر هرچه ادله و براهین برای شاه، بر اثبات وجود صانع اقامه می‌کردند که این آسمان‌ها و زمین را خدا خلق کرده و ممکن نیست این بناهای به این عظمت بدون صانع و خالق موجود شود و ممکن نیست یک بنایی بدون بنّا و استاد و معمار ساخته شود، پادشاه قبول نمی‌کرد. بنابراین وزیر، بنای یک باغ و درخت ها و عمارتی در بیرون شهر گذارد. بعد از اینکه تمام شد، یک روز پادشاه را به بهانه شکار از آن راه برد. چون چشم پادشاه بر آن عمارت عالی افتاد متعجب شد. از وزیر پرسید: این عمارت را که بنا کرده و چه وقت بنا شده است؟ وزیر گفت: کسی نساخته، خودش موجود شده است! پادشاه اعتراض شدیدی کرد. گفت: این چه حرفی است که می‌زنی، چگونه می‌شود بنایی بدون معمار ساخته شود؟ وزیر جواب داد: چگونه یک بنای کوچک بدون معمار غیر معقول است؟ چگونه می‌شود بنای این آسمان‌ها و زمین‌ها و گردش ماه و خورشید و ستاره‌ها بدون صانع و خالق موجود شده باشد؟ آن وقت پادشاه تصدیق نمود و مسلمان و موحد شد. ▪️منبع: داستان‌هایی از خدا، جلد ۱