و سلام بر او که می گفت: «این انقلاب، آن قدر تلاطم و سختی دارد که یک روزی شهدا آرزو می کنند زنده شوند و برای دفاع از این انقلاب دوباره شهید شوند» #شهید_حاج_قاسم_سلیمانی پنجشنبه های شهدایی 🌷

❤️ سلام صبحتون بخیر رهبر عزیزم ❤️

. پنجم ربیع الاول سالروز حضرت سکینه بنت الحسین سلام الله علیها تسلیت باد

دیشب روح سکینه به دیدار پدر شتافت پنجم ربیع الاول سالروز شهادت حضرت سکینه تسلیت باد سکینـه‌ام که در آن التهــاب، آب شدم کنـار عمـه‌ام از اضـطـراب، آب شـدم ازین که با لب تشنه عمو رسید و گرفت ز دست‌های خودم مشک آب، آب شدم (سیدحجت بحرالعلومی) پنجم ربیع‌الاول یادآور رحلت دخت بزرگوار سیدالشهدا(ع) حضرت سکینه(س) است؛ کسی که اصالت و نجابت هاشمی‌اش او را به اباعبدالله‌الحسین(ع) شبیه‌تر می‌ساخت. او که دختر سید و سالار شهیدان بود و شاهد واقعه کربلا، به اسارت گرفته شد و رنج‌ها کشید و پس از عمری سراسر فضیلت و عظمت، رحلت کرد و اهل بیت(ع) را در فقدان خویش سوگوار نمود. رباب، مادر سکینه(س)، از بهترین زنان عصر خویش بود و نزد امام حسین(ع) منزلتی عظیم داشت و شدت علاقه امام به وی و دخترش، به قدری بود که حضرت فرمود:«من خانه‌ای را که سکینه(س) و رباب در آن ساکنند، دوست دارم. علاقه‌مند به ایشان هستم و مال خود را برایشان خرج می‌کنم.»[1] نهضت سرخ عاشورا همواره آمیخته با نام سکینه(س) است. سکینه(س) هنگام ترک سرزمین کربلا، بسیار گریست و بانوان را به وداع با مرقد شریف امام(ع) فراخواند و چنین نوحه‌سرایی کرد: «ای کربلا! با تو در مورد پیکری وداع می‌کنیم که بدون غسل و کفن در این مکان دفن شد. ای کربلا! ما همراه امینمان، امام سجاد(ع)، با تو وداع می‌کنیم، در مورد حسینی(ع) که روح پیامبر(ص) و روح وصی او حضرت علی(ع) بود»[2] و چه دردناک است آن هنگام که سکینه(س) گفت: «وقتی پیکر پدرم را در آغوش گرفتم، از حلقوم بریده‌اش این ندا را شنیدم که می‌گفت: شیعیان من! هر زمان که آب گوارایی نوشیدید، مرا به یاد آورید و اگر سرگذشت غریب و شهیدی را شنیدید، بر من بگریید!»[3] حضرت سکینه(س) در پنجم ربیع الاوّل 117 هجری قمری دنیا را وداع گفت تا روح مطهرش در بهشت برین سکنا گزیند و همنشین قافله کربلا باشد. روح بلندمرتبه‌اش قرین رحمت بی انتهای پروردگار باد! اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم