🟢 ایمانِ ولایی به ضمیرِ «نا» [۵] ✍️... #ایمانِ_ولایی به ضمیرِ «نا» یکی از مهم‌ترین مباحثِ توحیدی در عالم و قرآن است؛ این بحثِ به قدری مهم است که اصلاً نمی‌شود در قرآن یا در حدیث از #توحید نسبت به الله صحبت شود؛ از اهل‌بیت (ع) صحبت نشود؛ یا از اهل‌بیت (ع) و وجوهِ مختلفِ ایشان مثلِ ضمیرِ «نا» صحبت شود؛ اما از خدا صحبت نشود. لذا ما اگر بخواهیم #ایمانِ_ولایی داشته باشیم؛ اولاً باید منظر توحیدیِ بحث را بلد باشیم؛ دوماً این ایمانِ توحیدی ایجاب می‌کند که در وجودِ ما تحرک ایجاد شود؛ زیرا ایمانی که در ما حرکت بسوی موضوعِ مدنظر إلهی ایجاد نکند؛ ایمان نیست؛ اعتقاد است؛ خیلی هم محکم باشیم، می‌شود یک اعتقاد راسخ، نه ایمان؛ پس وقتی گفته می‌شود #توحید، حتماً به اهل‌بیت (ع) ربط دارد و ما حتماً باید به خدای واحد و توحید ایمان داشته باشیم؛ و این ایمان حتماً باید #تقید_عملی در آن باشد که به آن می‌گوییم ایمانِ ولایی و پایین‌ترین سطح ایمانِ ولایی که همیشه و همه‌جا مورد دسترسی است؛ ایمان به آیاتِ خدا بواسطه ضمیرِ «نا» به عنوانِ #آیاتِ_ولیِّ عالم در دنیاست. 🧩ما از همین دنیا باید پله‌پله بسوی ارتفاعاتِ عالم، این مسیر ایمانِ ولایی را طی کنیم تا بلحاظ شأن به #ذاتِ_الله برسیم؛ و اولین پله‌ای که ورود به آن برای ما میسر است؛ ایمان به آیاتِ إلهی در دنیاست. لذا اگر بخواهیم الآن تحتِ ولایتِ اهل‌بیت (ع) باشیم، باید از همین پایین‌ترین درجه‌ی ولایت که الآن می‌شود فهمید و به آن مقید شد؛ شروع کنیم؛ یعنی #بصیرتِ_آیاتی نسبت به حوادثی که اهل‌بیت (ع) در دنیا از جانب خدا قرار می‌دهند؛ و این همان بحثی هست که در آیاتِ ۱۰۵ تا ۱۰۸ یوسف داشتیم که خدا فرمود: «قُل هذِهِ سَبیلی أَدعُو إلَی اللهِ عَلی بَصیرَةٍ أنَا و مَنِ إتَّبَعَنِي» یا رسول‌الله! بگو: سبیل من این است که با توجه به آیاتِ إلهی، مسیر را اصلاح کنم، حرکت کنم و جلو بروم. پس اینکه بگوییم من در مکتب اهل‌بیت (ع) هستم؛ طبق همین آیات، مکتبِ بدون تقید به ولایتِ خدا از طریقِ #بصیرتِ_آیاتی، شرک است؛ چرا؟ چون خدا، در این سیاق، دارد ما را از طریقِ ضمیرِ «نا» به تبعیت از رسول‌الله (ص) سَبیل ایشان دعوت می‌کند؛ اگر می‌خواهیم #موحّد هم باشیم؛ روش در این چند آیه بیان شده است. ‼️اگر با دقت بیشتری به آیاتِ قرآن نگاه کنیم؛ از منظر گوینده کلام ماجرا خیلی عجیب می‌شود؛ مثلاً در خیلی از آیات قرآن، گوینده #ذاتِ_الله نیست؛ بلکه ضمیرِ «نا» است؛ به عبارت دیگر در برخی از آیاتِ قرآن، گوینده الله است و در بعضی از آیاتِ دیگر، گوینده خدا بواسطه ضمیرِ «نا» است؛ همچنین در برخی از آیات، خدا کلام را شروع می‌کند و ضمیرِ «نا» ادامه می‌دهد؛ مثل آیه ۱۲۴ طه، یا ضمیرِ «نا» مطلب را آغاز می‌کنند؛ سپس خدا کلام را ادامه می‌دهد؛ مثل آیاتِ ۳۷ تا ۴۲ سوره طه که چند بار این رفتار تکرار می‌شود. ببینید چقدر بحثِ ضمیرِ «نا» با توحید عجین است؛ عنوانِ این یگانگی بین خدا و ضمیرِ «نا» در قرآن، #واحدیّتِ است؛ یعنی چنان وحدتی در خواست، منویّات و رفتار وجود دارد که جز توحید چیزی نتیجه گرفته نمی‌شود. ضمیرِ «نا» خدا نیستند؛ ذاتِ خدا هم توصیف پذیر نیست؛ لکن در عمل چنان #وحدتی با خدا دارند که هیچ دوئیتی در منویّات و رفتارهای خدا با ایشان دیده نمی‌شود. از نظر اهمیت هم این بحث به قدری مهم است که خدا تمامِ سوره صافات را برای بیان این بحث نازل کرده است که به‌زودی به آن خواهیم پرداخت. 🤔حال با توجه به توضیحِ فوق، در آیه ۱۰۸ یوسف، چه کسی دارد می‌گوید: «قُلْ» یعنی بگو! اگر گوینده خدا بود؛ باید بعدش می‌فرمود: «أَدعُوا إِلَـيَ» یعنی یا رسول‌الله به مردم بگو منِ خدا، آن‌ها را بسوی خودم دعوت می‌کنم، لکن این‌طور گفته نشده؛ بلکه می‌فرماید: «قُلْ... أَدْعوا إِلَی الله» بگو، من #بسوی_الله دعوت می‌کنم، پس گوینده شخصی غیر از خداست که به رسول‌الله می‌فرماید: بگو! چرا؟ چون بعدش می‌فرماید: «من مسیرم بسوی خداست نه بسوی خودم» پس ضمیرِ «نا» دارد به رسول‌الله می‌فرماید بگو من به سوی الله دعوت می‌کنم! 🟡انسانِ موحّد باید با آیاتِ إلهی آشنا شود و توحید را در فعلِ ضمیرِ «نا» بواسطه آیات دنبال کند؛ مثلاً همین جنگ تحمیلی ۱۲ روزه رژیم غاصب علیه ایران، یک #آیه است؛ چه کسی این آیه را قرار داد؟ خدا بواسطه ضمیرِ «نا»، چرا می‌گوییم از طریق ضمیرِ «نا»؟ چون در آیه ۱۲۶ طه فرمود: «آیَاتُنا» یعنی آیاتِ ضمیرِ «نا»، چه موقع این را قرار داد؟ به تازگی! خب پیام این آیه چیست؟ خدا چه چیزی را می‌خواهد به ما بفهماند؟ ما چجور باید طبقِ این آیه، اصلاحِ مسیر و سپس حرکت کنیم؟ این قسمت دیگر وظیفه #نخبگانِ_فکری است که پیامِ آیات را متوجه شوند؛ برای جامعه توضیح دهند و براساس آن، مسیر جامعه را اصلاح کنند؛ که این تازه پایین‌ترین سطحِ تحتِ #ولایتِ_مستقیمِ اهل‌بیت(ع) بودن در زمانه ماست. 🆔https://eitaa.com/emamsadegh_ir