🔗💜🔗💜🔗💜🔗💜🔗 ♡﷽♡ #تاریک‌خانہ🗝 ✍بہ قلمِ #شین_الف🍃 #فانوس_102 چادرش را از سر برداشت و روی صندلی نزدیک تخت رها کرد... با قدمهای لرزان و نگاه غمزده ای که اشکهایش را تماما نذر رفیقش کرده بود به تختش نزدیک شد و با احتیاط و خیلی سبک و سریع پیشانی خیس از عرقش را بوسید... کمی فاصله گرفت و تماشایش کرد... انگار هیچ چیز از آنهمه زیبایی و لطافت و نشاط نمانده بود... مثل باغی که با تند باد سوزانی بی وقت گرفتار خزان شود... در آهسته روی پاشنه چرخید و حسنا و پشت سرش ساجده وارد شدند... حسنا مثل همیشه مراقب لب زد: بیا عقب انقدر نزدیکش نشو الان بیدار میشه... هنوز جواب استعلام نیومده دکتر و رفیقشم نیومدن... حره با هق هق آهسته ای که قرین چند ساعته اش بود از کنار پیکر بیجان و زخم دیده ی مروه بلند شد و کمی دورتر روی صندلی نشست... حسنا و ساجده هم... ساجده که کم سن و سال تر بود و در پنهان کردن عواطفش هنوز به حد حسنا زبده نبود، با ترحم لبش را جوید: اگر به هوش بیاد نمیتونیم ساکت نگهش داریم... چقدر بد گریه میکرد... یعنی انقدر درد داره؟! حره با دست جلوی دهانش را گرفت تا هق هقش نپیچد و حسنا به رفیق و همکارش تشر زد: داریم میبینیم دیگه چرا ذکر مصیبت میخونی! حره که سر درد دلش باز شده بود با صدای خفه نالید: اصلا معلوم نیست بی صفت آشغال چه بلایی سرش آورده که زبونش بریده... اصلا اهل عجز و لابه نبود... هیچوقت گریه نمیکرد! ساجده بی توجه به تشر قبلی حسنا دل به دل حره داد: _چه بلاییش که معلومه خودت داری میبینی... تازه نبودی وقتی پیداش کردیم چه وضعی داشت... با بدبختی لباس تنش کردیم و تا اینجا آوردیمش... اینجا هم تا دکتر اومد کارشو شروع کنه از درد به هوش اومد... انقدر گیج و گنگ بود که آدم فکر میکرد معلویت مادرزادی داره... همینجوری نگا نگا میکرد و جیغ میکشید... ناله میکرد ولی حرف نمیتونست بزنه... باز خوب شد تو اومدی... تو رو که دید آروم شد... حره با پشت دست اشکهایش را مهار کرد و با همان هق هق و سکسکه خفته در صدا رو به حسنا گفت: اصلا چرا منو آوردید؟! حسنا_کسی جز تو نبود... نمیخواستیم خانواده ش بفهمن... مخصوصا پدرش... گریه ی حره اوج گرفت: وای خدا نکنه بفهمه... وای خدا با چه حالی رسیدم... نمیدونم وقتی دیدمش چطور نمردم... با اون حالش... صورتش از درد و ریش دل جمع شد: وای خدا چطور دلش اومد این بلاها رو سرش بیاره... الهی به حق پنج تن زجر کش بشه و بمیره... الهی من بمیرم که... حسنا به بحثشان خاتمه داد: بسه دیگه بالاسرش نشستید مویه میکنید الان بهوش بیاد این وضع شما رو ببینه خب معلومه حالش بد میشه... حره نالید: حالش بد هست... دیگه بدتر از این که نمیشه... قبل از اینکه جمله ی بعدی را به زبان آورد صدای پیام گوشی حسنا بلند شد... حکم ارسال شده بود و منعی برای ورود دکترها وجود نداشت... فوری تماس گرفت و دکتر و همکارش هم زود خودشان را رساندند... وارد که شدند دکتر رشیدی کاور روی پیکر مروه را کنار زد و رو به همکار مسن تر و با تجربه ترش با جزئیات نسبت به صدمات وارده و وضع عمومی بالینی مشغول شرح حال دادن شد... با هر جمله ای گریه ی حره اوج میگرفت آنقدر که بی طاقت شد و از اتاق بیرون رفت... اما بقیه همچنان ناچار به شنیدن و دکتر رشیدی ناچار به گفتن: _این زخم روی ساق پاش که پانسمان کردم مشکوک به قانقاریاست... حالا این بار که خواستیم پانسمان رو عوض کنیم یه وقتی باشه که خودتون ببینید... دکتر طبیبیان متعجب پرسید: _مگه خودت پانسمانش کردی؟! _بله فعلا که پرستاری نیست خودمم و همین بچه ها که کمک میکنن... ملاحظات دارن نمیخوان دورش شلوغ بشه... دکتر دوباره پرسید: این زخمای کوچیک چیه بیماری خاصی داره؟ _نه... جای سوختگی با سیگاره... سری به تاسف تکان داد و دوباره مشغول تفتیش زخم ها و جراحات شد: فعلا به هیچ وجه لباس نداشته باشه... این کبودی ها رو چک کردی شکستگی یا خونریزی داخلی نداشته باشه؟! عکس گرفتید؟! _شکستگی که نداره جز دستش که جا انداختم... در مورد خونریزی داخلی هم علائمی نداره ولی اطمینان ندارم... میگن امکان بیمارستان بردنش نیست... دستی به پیشانی اش کشید و عینک از چهره برداشت: من سی ساله به دیدن جراحت و خونریزی عادت دارم... ولی این واقعا خیلی ناراحت کننده ست... این طفلی اصلا جای سالم توی بدنش نیست... وقتی بهوش بیاد چطور میخواد دراز بکشه درد اذیتش میکنه... باید تشک مواج بگیرید براش... درمورد مشکل اصلیش هم، یقینا باید عمل بشه هر چه زودتر... هرچند درصد موفقیت اندکه... ممکنه مجبور بشیم رحم رو تخلیه کنیم و...