#روایت_ارسالی از دومین جلسۀ اندیشه‌های راهبردی با موضوع: شبکۀ خانوادگی تبیین جلسه که تمام شد، دائم فکرم مشغول تکلیفی بود که استاد در آخر جلسه بر دوشمان گذاشته بود: با چه راهکاری به صورت خانوادگی در میدان تبیین حاضر شویم؟! راستش برای من که هنوز خانواده‌ام دقیق نمی‌دانند چه مباحث مهمی را می خوانم و مباحثه می‌کنم، کمی سخت است آنها را به میدان بکشانم... ولی حتما راهکاری دارد. با خودم گفتم اگر از جذابیت‌های جلسه و مباحثِ مورد علاقۀ همسرم که استاد مطرح کردند صحبت کنم، شاید جذب شود! اول... گوش می‌شوم برای حرف‌هایش؛ حتی مخالف. بعد آهسته آهسته روایت می‌کنم از زیبایی‌هایی که شنیدم. از این که خانواده کانون قدرت است. اولویتمان باید خانواده باشد و از خانواده شروع کنیم. در دوران غیبت، نیاز به خانواده‌های به هم پیوسته، هم‌راه و هم هدف داریم؛ چیزی شبیه به شبکۀ پنهانی امام صادق (علیه‌السلام). نه لزوماً هم تاکتیک، بلکه لزوماً هم استراتژیک. باید مثل زنجیر به هم وصل شویم. کم باشیم، ولی محکم باشیم. گره‌گشای هم باشیم: یک شبکۀ خانوادگی تبیینی. پس... روایت می‌کنم. آری... روایت می‌کنم. روایت اثر دارد. آخر، من فرزند آخرالزمانم و تمام اعتقادات و جوهره‌ام از روایت است. اول خدا در قرآن برایم روایت کرد؛ و این من بودم که از کودکی پای روایت‌های پدرم از پیامبر و ائمه(علیهم‌السلام) نشستم. با روایت روضه‌ها و منبرها بزرگ شدم. و... اکنون باید خودم راوی شوم. در دل روایت، هم می‌تواند تبیین باشد، هم زمینۀ تبیین فراهم آید. در آغاز راهیم... شتاب و عجله نداریم. آرام و هوشمندانه قدم برمی‌داریم. در میدان تبیین، از ما انتظار عصمت نیست، اما انتظار تلاش زیاد هست. اَللّهمَّ اجعَلنا ممّن یُمَلَّکُ فِی دَوْلَتِه 🤲