از مداح‌های ایرانی این روزها حاج محمود کریمی میان جوان‌های لبنانی محبوب است و میثم مطیعی و مهدی رسولی، و حسین طاهری هم تازه وارد گود شده است. در مسیر جنوب دل‌شوره‌ها را گوش می‌کنند. می‌گویم: سد و اندی فرسنگ با این از قم تا کربلاء و نجف پیاده گام زدیم و گردنه بالا و پایین کردیم...

هم‌آن سال‌های جنگ در سوریه حرف‌مان آن بود که دولت بعث دمشق اگر عقلانیت و جسارت داشت هم‌آن ابتدای جنگ داخلی به اسرائیل اعلام جنگ می‌داد و در جبهه‌ی جولان همه را در خندق خود به خط می‌کرد. اکنون هم به نظر چاره‌یی از جنگ مستقیم با اسرائیل نیست و زدن به غرب و شرق بی‌فائده است...

خبر داشتم حاج کاظم در بیر‌وت است اما تنها رسیده بودم پیام برایش بگزارم و به جنوب بروم. پیش از اذان عشاء خودش زنگ زد و گفت راهی طهران است و اگر می‌آیم بنشینیم. جای داستان میکونوس در باره‌ی حلقه‌های میانی امت صحبت کردیم؛ این که در ساحل مدیترانه با ماز شیشه‌یی تنظیم چه می‌شود کرد...

هنر حرکت حزب‌الله لبنان هم‌این است که به ما نشان داد که جنگ یک ماهیت رقومی نیست که یا تفنگت را غلاف کرده باشی یا منتظر موشک اتمی باشی؛ سد روز است که قواعد درگیری خود را به ارتش اسرائیل تحمیل کرده و نبرد را در مرزهای جنوب نگه داشته است و در شمال مردم به زیست معمول خود سرگرمند‌‌...

مشکل عملیات روانی کردن جای جنگ روایت هم‌این است که خودت هم باور می‌کنی این داستان‌هایی که در باره‌ی بن‌یادگرایان سنی یا جهادگرایان سلفی سر هم کرده‌یی حقیقت دارد؛ این است که متکی بر آن‌ها با شبکه‌یی که ساخته‌یی وارد عملیات رایان و حتا عیان می‌شوی و به دیوار سفت واقعیت می‌خوری...

لهم قلوب لا یفقهون بها و لهم أعین لا یبصرون بها و لهم آذان لا یسمعون بها؛ با این‌ها چه کار فرهنگی می‌توان کرد؟ یا چه کار درازمدت و چه کار غیرمستقیم با این‌ها جواب است؟ یا چه...

عرفی‌سازی هم‌این است؛ فرو کاستن مناسک قدسی حیات به سبک‌های عرفی زیست. این که لیلة‌الرغائب جای دوازده رکعت نماز با حمد و اخلاص و قدر میان نماز مغرب و عشاء بروی با دوست‌دخترت در تاریکای شب بادکنک و بادبادک و بادروک آرزو هوا کنی...

طبیعی است با یک ردیف آهن سرد نمی‌توان به یک زمین گرم، مانند ایران، معنا داد. هم‌این است که تلاش ملی‌گراهای میله‌گرا بازنویسی اسلام در هیأتی ملی، و حتا ایرانی خواندن امر تشیع بوده است؛ این یعنی عمق باور آن‌ها هم‌این است که میله‌ی سرد مرزی جای آیه‌ی گرم آس‌مانی را نمی‌گیرد...

فرمود: با هر عالمی ننشینید، جز با عالمی که شما را از شک به یقین ببرد. می‌فرماید پای منبر شک‌مشرب‌ها ننشینید: روشن‌فکر دینی و نوان‌دیش مذهبی و بطله‌ی صورتی تا برسیم به آخوند عرفی و آخوند پروانه‌یی...

شک‌مشرب...

تهی بودن از تفقه تهش این می‌شود که بیان ولی فقیه را هم سر و ته می‌فهمی تا برسیم به بیان ولی وصی و ولی نبی...

شک مدحی در وحی ندارد...