داستان را سر و ته نخوانیم؛ سیاست خط استحسان شرعی‌سازی نیست، عرفی‌سازی است؛ یعنی هن‌گامی که از کار فرهنگی و کار اقناعی و کار کارشناسی و کار درازمدت می‌گویند آماج کارشان مکتبی‌های متشرع ایران اسلامی است و نه سکولارهای متهتک. ممشای آن‌ها در غائله‌ی ژینا و پس‌آی آن را که دیده‌یید...

سیاست خط استحسان و کارگزاران عرفی نظام و هواداران صورتی آن‌ها طی سال‌ها هم‌این بوده است: با مکتبی‌ها کار نرم و فرهنگی می‌کنیم تا با سکولارهای ایرانی و سبک زیست آن‌ها کنار بیایند و هر جا به مخالفت سفت خوردیم با کار سخت و امنیتی ادامه می‌دهیم...

آخوند پروانه‌یی در آن استحسان که خوش دارد اجتهاد بخواندش زمان‌شناس و روزآمد نیست، عوام‌گرا و رسانه‌زده و نان به نرخ روز خور است...

این دانایان کل که تکیه‌ی کلام‌شان کار فرهنگی کردن است در بس‌یاری مرادشان آن است که فرصت بدهیم تا با ما مکتبی‌ها کار فرهنگی کنند تا سکولارپسند شویم و اگر نه برنامه‌یی برای کار فرهنگی با سکولارها از آن‌ها دیده نمی‌شود...

پی آن رد پول کثیف باشید که صورتی‌های چرک را در رسانه‌هاشان وا داشته است تا به اقامه‌ی شریعت لجن بپاشند؛ این ریشو|چادری‌های مقوا مترسک آن دورهمی‌هایند که برای جنگ با خدا و رسولش شم‌شیر تیز می‌کنند...

شریعت در گوشی ندارد، منبع آگاه هم ندارد، بچه‌های بالا هم ندارد؛ شریعت وحی دارد و اجتهاد و حجت دارد...

آخوندهای پروانه‌یی و کارگزاران سکولار و پاس‌بان‌های صورتی از همه‌ی آن گله‌گله تجمع‌هایی که شب آن چهارشنبه تا پاسی از شب کف خیابان کشف حجاب کردند و عربده کشیدند و رقصیدند و نوشیدند، تنها آن جمع نجیب آمران به معروف و ناهیان از منکر را مستحق شماتت نرم تا خشونت سخت تشخیص داده‌اند...

شفافیت؟ فرقه‌ی مصاف دیر یا زود باید نسبت خود با شریعت و فقاهت و امت را شفاف کند....

نخستین پرسشی که فرقه‌ی مصاف به آن پاسخ باید بدهد که در آن آدم‌ها چه گونه حجت شرعی‌شان را احراز می‌کنند؟ یا چه...

این طور به نظر می‌رسد که سردارهای خط استحسان درون ایران از حسینیه‌ی ارشاد و بیرون ایران از واحد نهضت‌ها چندان عبرت نگرفته‌اند...

پرداخت به رجعت اگر سبب حمیت ما بر شریعت نشود، کمابیش ساختن سامانه‌ی تسویف است؛ استحصال مخدر از مهدویت...

دهه‌ها است که فرهنگ‌سازی در وزارت فرهنگ بیش از آن که معنای شرعی‌سازی داشته باشد معنای عرفی‌سازی دارد؛ رهاسازی، عادی‌سازی، عرفی‌سازی...