تفقه ذوق شریعت است و نه شرح روایت...

امیرالمؤمنین یعسوب‌الدین بود، بابالنگ‌دراز نبود...

تصوف که جای تفقه بنشیند، منبر جای تنبه، تخدیر می‌کند...

آخوند پروانه‌یی گوشتش برای هیچ جاحد و فاجری تلخ نیست...

صوفیه اگر راهی برای رفتن داشت که در تکیه‌ دور خودش نمی‌چرخید...

تشیع صهیونی گوشتش برای هیچ طاغوتی تلخ نیست؛ تا دل‌تان بخواهد اما از تشیع مصطفوی پاچه می‌گیرد...

آخوند پروانه‌یی گوشتش برای کفار شیرین است؛ آخوند پروانه‌یی برای مؤمنین گوشت‌تلخ است...

علی سرخ بود؛ پسر ابی‌طالب صورتی نبود...

مرجف‌های اجاره‌یی یک نسخه‌ی بی‌جیره و مواجب هم در محیط عیان و‌ رایان دارند: مرجف‌های مجانی...

جوراب‌قرمزی‌ها کباده‌ی تشیع صفوی را می‌کشند؛ زیر خم تشیع مصطفوی که می‌روند به تشیع صهیونی سر می‌خورند...

حیف از عنوان رفیع برائتی یا رافضی یا ولایتی است که خرج این بددهان‌های کج‌فهم خودزن شود. به آن‌ها چه بگوییم؟ هم‌این که می‌بینیم: جوراب‌قرمزی...

جوراب‌قرمزی...