ملت ایران مدت‌ها است دوپاره است: پاره‌یی امت احمد و آن پاره امت ابلیس‌...

قرآن را باز می‌کنم: خدا لطیف است به بنده‌هاش...

تندتند صلوات می‌فرستم؛ شبیه آن شب که ضاحیه‌ی بیروت را زد و به طرف آن ساخت‌مان حماس می‌رفتم و یا آن صبح که خبر خوردن سفارت در کفر سوسه‌ی دمشق آمد...

این مرجف‌های مجانی و اجاره‌یی کف شبکه‌های محیط رایان به ما یادآوری می‌کنند که ابلیس و امت ابلیس گاه به پارسی سلیس هم صحبت می‌کنند و حتا ملیت ایرانی دارند...

هم‌این طور که می‌بینیم آن چه ملت ایران یا مردم ایران خوانده می‌شود تنها یک اعتبار است که به ضرب میله‌های مرزی سر پا شده است. اگر نه امت احمد از اقصای عالم با زبان و بی زبان با ما هم‌درد است و امت ابلیس زیر پای ما و به زبان ما نمک روی زخم ما می‌زند...

امت ابلیس هم ممکن است به زبان پارسی صحبت کند و هم ممکن است گذرنامه‌ی ایرانی حمل کند. امت احمد اما با هر زبان و هر ملیت در بیعت امام امت است. ام‌القرای ایران، خانه‌ی امت احمد است و امت ابلیس اجاره‌نشین نانجیب این خاک است...

دگوری‌های لجنی جسارت این را ندارند که الحاد خود را در عیان ایران سر دست بگیرند؛ هم‌این است که برای زدن دین اسلام می‌گویند: دین ما انسانیت است...

اکنون همه می‌بینیم: ایرانی بودن یا پارسی گفتن اگر هم‌بود با مسلمان بودن و متشرع بودن نباشد حامل هیچ فضیلتی نیست و به هم‌این راحتی تا گردن در رذیلت فرو می‌رود...

امت ابلیس گرفتار حرام است؛ کمش لقمه‌ی حرام و بیشش نطفه‌ی حرام و‌ میانه‌اش علقه‌ی حرام...

با کدام کار فرهنگی می‌خواهید این اجامر مرجف و ملحدهای متهتک و نواصب پارسی را به راه بیاورید؟ رحمت خدا بر پدران مسلمان ما که شم‌شیرشان در جنگ با پدران این گبرپدرها کج شد...

طلبه‌یی که با ابطال‌طلب‌ها هم‌دل است بطله است...

اکنون همه می‌دانیم حضرت روح‌الله با کدام منطق بالغ آن منافق‌های مرجف دژخیم بدخیم که کف زندان‌های ایران در شهادت به‌هشتی کبیر کف می‌زدند را به دار مرگ آویخت...