از یحیای نبی تا حمزه‌ی سیدالشهداء تا هم‌این اکنون، پیشانی دش‌منان امت احمد یک مشت هرزه بوده‌اند...

خدای را شکر که دش‌منان ما را یک مشت هرزه و پت‌یاره و سلیطه قرار داد...

معنای نهائی تمدن غرب هم‌آن تأویل اول مستفرنگ‌های سکولار ایرانی است: شرم‌گاه هرزه‌ها...

سنگر آخر جنبش فواحش و شورش هرزه‌ها و خیزش لختی‌ها و پویش پت‌یاره و بلوای بی‌ناموس هم‌این برهنه شدن است...

ملت ایران ماهیتی مهمل است. آن چه معنا دارد ملت مسلمان ایران است...

در زیارت‌نامه‌ی امام رضا می‌خوانیم: قتل الله من قتلک بالأیدی و الألسن. در ذهنم می‌رود: نفرین بر آن زبان‌هایی که در تمام این سال‌ها بر آن سید خادم‌الرضا شم‌شیر کشیدند...

ما یک ملتیم و دو امت؛ ملت ایران، امت احمد، امت ابلیس...

هر یک از معارضان نظام که انتساب خود به جنبش فواحش را انکار کرد را با موضعش نسبت به دوست‌پسرخوابی و هم‌جنس‌بازی و روسری‌سوزی راستی‌آزمایی کنید...

حیوان‌های ناطقی که در غائله‌ی ژینا در کوچه و کافه و آکادمی و رسانه شهرآشوبی می‌کردند انکار این آیه‌ی سوره‌ی انعام بودند: و لا تقربوا الفواحش ما ظهر منها و ما بطن. هم‌این بود که حرکت آن‌ها را جنبش فواحش نامیدیم‌...

شورش ززآ بوی گند زنا می‌دهد...

آن که با حدود شریعت می‌شنگد و حتا می‌جنگد مشکلش از چه است؟ نطفه‌ی حرام یا لقمه‌ی حرام یا در بس‌یاری علقه‌ی حرام؛ دل‌بسته بودن به اصل معصیت یا اهل معصیت...