پهپادهای ارتش اسرائیل به آس‌مان بیروت باز گشته‌اند. دی‌روز در نبطیه می‌گفت: جنگ از سر گرفته خواهد شد، حتا پیش از پایان دو ماه آتش‌بس...

پیش‌روی ارتش اسرائیل روی مرز سوریه و لبنان در حد شمالی خط آبی معنای ساده‌اش آن است که محور حمله‌‌ی او در پس آتش‌بس بر شرق استان نبطیه و بقاع و حتا بعل‌بک متمرکز است؛ که نمی‌دانم چه قدر مانند جنوب در مرز فلسطین مسلح باشند و چه قدر در این اندک روزها بتوان آماده‌ی به رزم‌شان کرد...

حزب بعث از سوریه رفته است؛ به نظر می‌رسد خط استحسان از حزب بعث نمی‌رود؛ شعبه‌ی پارسی بعث...

کی شما روزه گرفتید که افطار کنید؟ این دستاربندهای پروتستان و مذهبی‌های صورتی و کارگزاران سکولار نظام کی پای‌شان به کار در سوریه باز شده بود که اکنون زبان به طعن طلبه‌های شرعی و رزمنده‌های مکتبی در شام باز کرده‌اند...

اسرائیل با بی‌محلی تنبیه نمی‌شود. کیان موقت اسرائیل را با مشت آهنین متوقف باید کرد...

جنبش فواحش طی سال‌ها از محیط رایان ایران به محیط عیان سرریز کرده است. انکار حکم‌رانی حکومت اسلامی در محیط رایان شروع انکار این حکم‌رانی در محیط عیان است. ام‌روز اگر جلوی آوازه‌خوان‌های هرزه‌پوش در شبکه‌های رایان را نگیریم فردا تفنگ‌دارهای زره‌پوش را کوچه‌های عیان خواهیم یافت...

دادگاه انقلاب با اجتهاد کار می‌کند. دادگاه انقلاب را اگر مانند دادگاه جمهوری در رویه‌های عرفی تخته‌بند کرده باشیم طبیعی است که برابر شهرآشوبی‌های نوپدید ضد شریعت سرگردانیم...

جنبش فواحش از کف کوچه و کافه و آکادمی به کاروان‌سرا کشیده است؛ بازتعریف سنت ایرانی در هیأت بدعت الحادی...

وزارت ضاله‌ی گردش‌گردی از هم‌آن ابتداء یکی از پیش‌ران‌های جنبش فواحش بوده است، و هم‌این است وزارت ضاله‌ی ورزش؛ و تو بگو: شورش هرزه‌ها، خیزش لختی‌ها، پویش پت‌یاره...

اف‌سار سکولارها در هتک بی‌پروای باورها متشرعین را بکشید. این نخستین درسی است که از فروپاشی دولت سکولار سوریه می‌توان گرفت؛ و در باره‌ی دولت عراق و دولت ایران هم صادق است...

از کف کوچه و کافه و آکادمی تا صحن دولت، پیش‌ران جنبش فواحش یک مشت فاجرند؛ شریعت‌ستیزهای خط‌شکن. این یعنی نه کارگزاران سکولار نظام و نه توده‌های غرب‌باور پشت هیچ مرزی در هتک شریعت نمی‌ایستند که بگوییم مشکل دو لاخ مو است...

فهم این سخت نیست که دولت مفلوک التقاط هویت خود را در ضدیت با شریعت تعریف کرده است. آن چه فهم آن آسان نیست آن است که دو قوه‌ی کناری از چه صیانت سخت از دیانت مردم و سنت‌های اسلامی را کمابیش بسته‌اند به درخت...