ملی کردن مقاومت امی ما در جبهه‌ی مقاومت، تأیید و تثبیت و تکمیل روایت اسرائیل است که ما را متهم به استثمار کشورهای محور مقاومت به نفع منافع ملی ایران می‌کند؛ روایت امپریالیستی از ام‌القری...

میله‌گرایی مستقیم آن است که با انکار امت و مقاومت در پهنای امت، پشت میله‌های مرزی به کنش مشغولیم. میله‌گرایی معکوس هر چند امت و مقاومت در پهنای امت را انکار نمی‌کند اما کاری به محیط داخلی ایران ندارد؛ مقاومت به شرط مرز...

پرچم جمهوری اسلامی ایران، بیرق ام‌القرای امت است. هم‌این است که خلاف آن پرچم شیر تعزیه، پرچم الله‌نشان ایران پیش از آن که پرچم ملی ما باشد پرچمی امی است...

‏با سقوط دمشق، دوره‌ی تقیه با نیروی قدس تمام شده است...

پهپادهای ارتش کیان موقت اسرائیل چند روزی بود که بالای سر بیروت نمی‌آمدند و از صبح سال نوی میلادی بازگشته‌اند. به صدای زبر پهپاد بر فراز مسجد امام خمینی گوش می‌کنم و بلندگوهای مناره‌‌ی سنگی را می‌بینم. به ذهنم می‌آید جهاد با کفار از جایی دیگر نه با دست‌نویس که با دوش‌پرتاب است...

دولت طاغوت التقاط در طهران لنگه‌ی دولت طاغوت بعث در دمشق بوده است. جهت کار کردن مکتبی‌ها با این سکولارهای ایرانی و آن سکولارهای سوری حکم حکومتی ولی امر مسلمین بوده است...

کسی که ضد حزب الله دهان باز می‌کند، حزب الطاغوت است. این دلیل ساده‌ی آن است که دولت چهاردهم را دولت طاغوت می‌خوانیم: دولت طاغوت التقاط، دولت طاغوت الغارات، دولت طاغوت وفاق...

دولت طاغوت التقاط از طهران تا بیروت دش‌من امت حزب‌الله است...

حزب‌الله بودن شرط لازم کارگزاری در حکومت اسلامی است، هر چند شرط کافی نیست؛ این یعنی حزب‌الطاغوت از اساس شرط سپارش و پذیرش کارگزاری در حکومت اسلامی است...

جنگ فرامرزی ما با امریکا و اسرائیل در محیط عیان عراق تا لبنان دلیل آن نمی‌شود که مرزداری عیان‌مان در ایران را انکار کنیم. و هم‌این است جنگ ما در محیط رایان که از حضور ما در شبکه‌های اجتماعی دش‌من انکار مرزداری ما در محیط رایان در نمی‌آید...

لبنانی‌ها شبیه عراقی‌ها، آخوند فاخر و محتشم را می‌پسندند و برخی رفتارهای خاکی و خیابانی که این جا و آن جا از آخوندهای ایرانی می‌بینند را نمی‌پسندند. هنر بزرگ سید موسا و سید عباس و سید حسن اما آن بوده است که اسلوب محبوب آخوند میدانی محتشم را در لبنان تثبیت کرده‌اند: آخوند جهادی...

آن شهید را در روضة‌الحوراء در قبر نهاده بودیم که مادرش جمعیت را شکافت و بالای سر او آمد و زیر بغلش را گرفته بودند. گفت: مه را سر بلند کردی، خدا سربلندت کند؛ مه را روسپید کردی، خدا روسپیدت کند؛ برو، به خدا می‌سپارمت...