اردن یک پهنه‌ی مسدود بیاده است؛ مانند آذربای‌جان. دولتی آن جا سر کار است که اجازه‌ی عبور زائر اربعین را نمی‌دهد. ایده‌ی ما برای باز کردن زمین آذربای‌جان به جاده آوردن زائران پیاده تا پشت مرزش، از مبدأ دربند و کازان بود و برای باز کردن زمین اردن باید از قدس و الخلیل به جاده زد...

می‌پرسد: از چه باید اکنون در باره‌ی پسااسرائیل بحث ایجابی کنیم؟ می‌پرسم: فلسطین پسااسرائیل چه خواهد بود؟ دولت عربی سکولار؟ یا امارت سلفی اخوانی؟ یا جمهوری اسلامی فلسطین؟ یا چه...

قضیه‌ی فلسطین امی حل خواهد شد و عمق راه‌بردی امت، شیعه‌ی امامی انقلابی است؛ این یعنی بی حل مسأله‌ی دوازده‌امامی‌های جهادی فلسطینی، دست ما هیچ گاه به قدس نخواهد رسید...

گیرم که شما پی شیعه کردن کسی روی آن چه محور مقاومت می‌خوانیم نیستید، انکار هویت شیعه‌ها و نوشیعه‌ها روی این محور، از یمن تا فلسطین، را با کدام احتجاج احراز کرده‌ییم؟ یا چه...

جدای آن نیمی که عشائر اردنی خوانده می‌شوند، نیم دیگر جمعیت این کشور فلسطینی‌های آواره‌اند؛ و خان‌دان هاشمی سال‌ها است با مهار دوگانه‌ی آن‌ها سر پا مانده‌ است. این دلیل ساده‌ی آن است که از چه پیش‌نیاز مسلح کردن کرانه‌ی باختری، مسلح کردن سخت تا نرم اردن است...

می‌گفتند: قرار نیست روی محور کسی را شیعه کنیم. می‌گویم: قرار نبود روی محور شیعه را به شعب بفرستید...

گفته می‌شود به خاطر سپیدی شیرین برف‌های لبنان، این سرزمین را لبنان خوانده‌اند؛ در ساحل و شهرهای حاشیه‌ی مدیترانه اما زمستان‌ها خبری از برف نیست. باران در ساحل اما سیل‌آسا است؛ جدای آواره‌های در چادر و رزمنده‌های در سنگر، گاه نگرانم ما را در خانه و خیابان آب ببرد...

تصویر معمم گذرنامه و حتا خود ایرانی بودن گذرنامه، از عراق تا شام خیلی کار پیش می‌برد؛ از جایی جلوتر اما باید تصویرهای دیگری رو کنی و برادریت را اثبات کنی و خیال‌شان را راحت کنی...

دست کم نیم دهه طول کشید که آموزش و رزمایش سازمان رزم بسیج در ایران به جایی برسد که بتواند نیرو به جبهه‌های سوریه بفرستد. با سازمان‌‌دهی اکنونی این سازمان نمی‌دانم چند دهه طول بکشد تا بتواند نیروهای بسیجی را به جبهه‌ی جنگ لبنان با اسرائیل برساند‌...