سبد رأی‌ریزی توده‌های مذهبی صورتی از طرفی با سبد رأی‌ریزی مکتبی‌های سرخ هم‌پوشان است و از طرفی با سبد رأی‌ریزی دگوریهای سکولار. این بدیهی است که سبد رأی‌ریزی مکتبی‌ها و سکولارها هم‌پوشان نباشد...

سال‌ها است که ابطال‌طلب‌های ایرانی با دعوت به بدعت رأی جمع می‌کنند و در این دعوت هیچ خط قرمزی ندارند؛ در تمام این سال‌ها اما اسلام‌طلب‌های سنتی این پن‌دار را دارند که وحدت در خط‌چین‌های خاکستری برای آن‌ها رأی می‌آورد که نمی‌آورد...

شرعی‌سازی اجتهاد می‌خواهد؛ عرفی‌سازی اما با اجماع و اباحه پیش می‌رود...

ما رأی سرخ می‌دهیم، ما رأی صورتی نمی‌دهیم...

این طور به نظر می‌رسد که شورای نگه‌بان شرط اعتقاد و التزام به اسلام را فردی و شخصی احراز می‌کند و نه اجتماعی و حکومتی. این اگر نباشد در هر دوره نباید یک‌چند سکولار اسمی از اردوگاه ابطال‌طلب‌های شهرآشوب را تأیید صلاحیت کند که بر سر مسلمات شریعت دوقطبی بسازند و رأی جمع کنند‌...

عمل‌گرایی هم‌این طور که می‌بینیم به عرفی‌سازی و صورتی‌سازی و جاهلی‌سازی جمهوری اسلامی ختم می‌شود؛ وا نهادن اجتهاد شرعی با اصالت دادن به اجماع عرفی، اصالت دادن به نتیجه‌ی عرفی و وا نهادن تکلیف شرعی...

تمدن‌سازی بتن‌ریزی نیست...

حسن حمایت نخبه‌های خط انقلاب از نام‌زدهای مختلف هم‌این است که مخطئه بودن شیعه را از نو تمرین می‌کنیم؛ این که هر کس به حجت شرعی معتبر خودش باید عمل کند و در حال اختلاف با دیگران بتواند با آن‌ها در کمال ادب، احتجاج فقهی کند...

خط استحسان در سپاه پاس‌داران محصول هم‌این سردارهای عمل‌زده‌یی بود که جنگیدن از روی نقشه را نقص می‌دانستند. تاریخ ستاد سپاه تا صف بسیج و قدس را اگر خوانده باشیم می‌دانیم که عمل‌گرایی هم‌واره سر از عرفی‌سازی در آورده است...

چهل سال پس از تأسیس سپاه پاس‌داران این نهاد هنوز نظریه ندارد؛ و هم‌این است وضع نیروی بسیج تا نیروی قدس، تا برسیم به حرکت حزب‌الله در لبنان و حشدالشعبی در عراق. دلیل ساده‌اش هم شیدایی به کار صفی و جدی نشدن کاری فراستادی است...

پراگماتیسم پاس‌داری خود را اسب اصیل عربی می‌داند که می‌تازد و آدم‌های نظری را متهم به پهن دود کردن می‌کند...