اسرائیل یک امت است؛ خارجی‌ و داخلی ندارد، عبری و فارسی ندارد؛ یک سویه‌اش در محیط عیان به ما موشک می‌زند و سویه‌ی دیگرش در محیط رایان در حال متلک پراندن ما است...

این که ما دویست سال است جنگی سخت را شروع نکرده‌ییم افتخار ندارد؛ این یعنی دویست سال است که به جهاد پدآفندی بسنده کرده‌ییم و توان آفند برای امت را نداشته‌ییم...

در شام وقتی می‌خواستیم در باره‌ی حاج رمضان صحبت کنیم گوشی‌هامان را بیرون اتاق می‌نهادیم؛ در گعده‌هامان نامش را لب می‌زدیم. در ارتباط‌ها در محیط رایان با این اشراف دش‌من صهیونی چه می‌شد کرد؟ حاجی، حاج فلسطین، اسمشونبر؛ و این آخری‌ها: آقای ضون...

حتا شنیده بودم سفیر عذرش را خواسته است؛ از ابتدای طوفان‌الاقصی کار رسانه‌ی سفارت را رها کرده بود و در جنوب لبنان خیمه زده بود. عصر دیدم از جلوی کنسول‌گری گزارش می‌دهد. مشیت خدا را ما نمی‌دانیم؛ رزق شهادت گاه در هم‌آن امن‌ترین نقطه‌ی دمشق سوریه است و نه ناامن‌ترین خط جنوب لبنان...

مهدی لطفی نیاسر نخستین جنگنده‌ی اسرائیل را در سوریه ساقط کرد، و معطل محاسبه‌ی بعث دمشق نماند. اسرائیل مهدی را در تی‌چهار با پاس‌دارهای پدآفند و پهپاد زد. حاج قاسم به انتقام جولان اشغالی را شخم زد، و معطل محاسبه‌ی ستاد طهران نماند. قواعد الإشتباک را آن سال در جنوب سوریه آموختیم...

اسرائیل کافر حربی است و همه‌ی هواداران او در هم‌این حکمند، حتا اگر به پارسی صحبت کنند یا ساکن پای‌تخت ایران باشند...

اسرائیل کافر حربی است و همه‌ی هواداران او در هم‌این حکمند، حتا اگر به پارسی صحبت کنند یا ساکن پای‌تخت ایران باشند...

حاج قاسم می‌گفت: به قدم پرونده دارم. حاجی کارش را می‌کرد؛ و هر جا معطل کاغذبازی‌‌های ستادنشین‌های عقبه‌ی جمهوری ماندیم کار جبهه‌ی انقلاب و نهضت و مقاومت بر زمین ماند...

جنگ با اسرائیل و امت آن از دل ایران و ملت آن شروع می‌شود...

گفته بودم: این‌ها که این جا می‌نویسم، نوشتنی‌های نهضت است و نه نانوشتنی‌هاش. گفته بود: نانوشتنی‌ها را برای من بنویس. پس از سال‌ها که با خط رقعه‌ی عربی می‌نوشتم، نشستم و با خط نسخ فارسی نوشتن را از سر گرفتم. گفتم: با مداد و بی‌نقطه می‌نویسم و تو بخوان و نقطه‌هایش را بگزار...

کربلاء اگر قلب عالم باشد، شریان‌های سیاه مرثیه صبح روز اربعین باید به شریان‌های سرخ حماسه مبدل شوند و از کربلاء به طرف قدس بروند، با عبور از رطبه، طریبیل، زرقاء، عمان، رود اردن و کرانه‌ی باختری؛ پیاده تا مسجد اقصا...

ولی فقیه، فقیه است؛ دست‌گاه فکریت اگر فقه شیعی باشد و اصول اجتهاد شرعی او را اگر در دست داشته باشی دیگر نیاز نیست تک‌تک فروع و شقوق را روزمره برایت بکشافد و بجود و در دهانت بگزارد و دست آخر آن قدر صورتی باشی که باز آن گاو زرد را ذبح نکنی...

توصیه‌ی حضرت ره‌بر در شهادت حاج قاسم این بود که تا پیش از تدفین آن شهید پاسخ نخست داده شده باشد. این یعنی شب پنج‌شنبه تا شب جمعه‌ی منتها به روز قدس و تشییع شهیدان سفارت دمشق باید منتظر پاسخ نخست ایران به اسرائیل بود...

چاره‌ی خروج از چرخه‌ی مهلک شرطی‌سازی جامعه‌ی ایران با شبح جنگ یک چیز بیش‌تر نیست: ورود حکیمانه در مراتب سخت و سخت‌تر جنگ...

اصالت جنگ؛ جنگ وضع اصیل عالم است؛ اگر نه آن چه صلح خوانده می‌شود آن بازه‌های کوتاه فروکش کردن جنگ سخت است...

دفعه‌ی بعد که خواستید تله‌ی جنگ یا تشدید تنش را در رابطه‌ی ایران و اسرائیل به زبان بیاورید به این فکر کنید که ارتش اسرائیل از چه در جنوب لبنان روزانه از حرکت حزب‌الله می‌خورد اما به شمال لشکر نمی‌کشد یا زیرساخت‌های لبنان را شخم نمی‌زند...

کسی که پی‌گیر ساخت سلاح اتمی است، بداند یا نداند در حال زیرسازی مسیر به رسمیت شناختن کیان موقت اسرائیل است...

عرفی‌سازها و بن‌یادگراها در تن ندادن به شریعت لنگه‌ی همند؛ یکی با کاربست سنت و دیگری با بدعت...

خدا شفاء را از حرام برداشته است؛ اگر این توهم را دارید که با شل کردن حجاب بازی‌گرها می‌توانید مخاطب را به راه بیاورید کور خوانده‌یید...

در تمام این سال‌ها این مدعیان کار فرهنگی درازمدت غیرمستقیم کارشناسی به طور موفقی در حال کار فرهنگی درازمدت غیرمستقیم کارشناسی بوده‌اند؛ منتها سر و ته...

شتر از سوراخ سوزن رد می‌شود؛ سینماگر شریعت‌مدار نمی‌شود...

جنگ احزاب حجاب را شما شروع کردید؛ جنگ احزاب حجاب را شما تمام نخواهید کرد...

این اژدهای هفت‌سر خود یک اژدهای هفت‌سر است؛ یک بسته‌ی کامل از کشف حجاب بازی‌گرها تا نظریه‌پردازی حکم‌رانی. شمای کاملی از خروجی‌ دورهمی‌های محفل‌های عرفی امنیتی...

شریعت، نه یک کلمه کم، نه یک کلمه بیش...

اصحاب اولویت، دستاربندهای پروانه‌یی، کارگزاران یکی به میخ یکی به نعل، سرداران زمین دادن و زمان خریدن، نظریه‌پردازان جنگ غیرمستقیم اشکانی، مذهبی‌های چرک صورتی، شنیدید؟ این هم از پشت بلندگو...