فقیه به نور وحی چیزی را در خشت خام می‌بیند که سفیه در آینه از وا دادن به فیفا و فتف و یونی‌فل نمی‌بیند...

جنبش فواحش در ایران دو پای‌گاه دارد: ورزش‌گاه، دانش‌گاه...

عباس در بیروت در دبیرستان دولتی درس می‌خواند که مختلط بود. سال آخر دعوت آن دختر شیعه‌ی ناملتزم را به نتیجه رساند و محجبه‌اش کرد؛ با هم‌این حرف زدن و کتاب دادن. عباس علامه در این جنگ شهید شد و آن دختر اکنون طلبه است...

وحدت منهای دعوت هم‌این است که می‌بینیم: نکبت...

آفت حلقه‌های میانی امت بددلی با هم و زدن برای هم است...

عقب‌نشینی از اقامه‌ی حجاب نشانه‌یی است که به عنوان خط عوض کردن نظام از فهم خویش از نظام شریعت به نظام قدرت فهمیده می‌شود...

خانه‌ی شهید عباس علامه در محله‌ی اوزاعی بود؛ لب خط ضاحیه‌ی بیر‌وت، پشت دیوارهای فرودگاه؛ ضاحیه‌ی ضاحیه. مادر عباس از خواهرش خاطره گفت که عبایه‌اش مندرس شده بود. عباس پلی‌استیشن خود را فروخت و برای خاله یک عبایه‌ی تازه، هدیه خرید...

در سرمای زمستان بعل‌بک حجم‌ سنگینی از تبرعات مردمی از ایران را برای آواره‌های شیعه‌ی سوری خرج می‌کردند اما خودشان تازه چند روز بود که بخاری و آب‌گرم‌کن داشتند و پیش از آن حتا پتو نداشتند. گفت: بانیان آن تبرع‌ها به نیت آواره‌های سوری پول می‌فرستادند و ستاد ایرانی‌ها بانی نداشت...

به روایت مصحف محمد، سینماگرها مانند داستان‌نویس‌ها سر در هر سوراخی می‌کنند اما یاوه‌‌شان پایه ندارد‌؛ و الشعراء یتبعهم الغاوون...

از ابتدای جنگ با اسرائیل راویان فراوانی را در لبنان دیده‌ام، همه مستندنویس؛ داستان‌نویس ندیده‌ام. چگالی حقیقت این روزها این جا این قدر بالا است که جایی برای توهم باقی نمی‌ماند...

‏آن آواره‌ی شیعه‌ی سوریه‌یی با حاج حسین یک‌تا در لبنان عکس یادگاری گرفته بود. عکس چرخیده بود و مسلحین سنی برایش پی‌گرد صادر کرده بودند. دولت اموی سوریه حتا آن شیعه‌ها که با حاج حسین عکس دارند را تحمل نمی‌کند و انتظار داریم آن‌ها که با حاج قاسم کار می‌کردند خود به سوریه برگردند...

‏در هرمل هیچ کس نمی‌داند که آماج آواره‌های شیعه سوریه در لبنان چه است؟ بیروت‌نشین‌ها می‌گویند: برگردید، حتا اگر کشته شوید. پشت سر در شام، مسلحین سازنده‌ی دولت اموی دمشق پس از غارت خانه‌ی آن‌ها منتظرند تا خودشان را از دم تیغ بگزارند؛ مرتد اگر نتوانند شبیح که می‌توانند بخوانندشان...