#شبهای_جمعه هر کسی شهدا را یاد کند شهدا او را نزد اباعبدالله یاد خواهند کرد. شهید #زین_الدين به ياد حاج محمد #صباغیان که هر شب جمعه این پیام را میفرستاد و شهدا صلوات.🌷

خاطرات #زینب_کمایی #شهید_شاخص_سال_۹۷ 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 #من_میترا_نیستم قسمت 0️⃣3️⃣ هروقت به تنگ می آمدم، می نشستم و به یاد خانه تمیز و قشنگم در آبادان گریه می کردم. خانه ای که دور تا دورش شمشاد سبز بود و باغچه ای پر از گل و سبزی داشت، اتاق هایی که ديوارهای رنگ روغن شده اش مثل آینه بود و از صافی و تمیزی می درخشید. آشپزخانه ای که من از صبح تا شب در حال نظافتش بودم و بذار و بردار می کردم. در کمتر از یک ماه، صدام، زندگی من و بچه هایم را شخم زد. آواره و محتاج فامیلی شدیم که تا قبل از آن جز خدمت و محبت کاری در حقشان نکرده بودیم. بچه هایم از درس و مشق عقب ماندند. مینا و مهری شب و روز گریه می کردند و غصه رفتن به آبادان را می خوردند. زینب آرام و قرار نداشت، اخلاقی هم که داشت این بود که سریع با وضعیت جدید کنار می آمد هیچ وقت تحمل نمی کرد که زندگی اش بیهوده بگذرد. زینب رفت به کلاس های قرآن و نهج البلاغه بسیج که در مسجد نزدیک محل زندگی مان بود، شرکت کرد. یک کتاب نهج البلاغه خرید. اسم معلم کلاس شان آقای شاهرخی بود. زینب با علاقه روی خطبه های حضرت علی (علیه السلام ) کار می کرد، دخترهای فامیل جعفر ، حجاب درست و حسابی نداشتند. زینب با آنها دوست شد و دربارهٔ حجاب و نماز با آنها حرف می زد. مینا و مهری و شهلا هم بعد از زینب به کلاس ها رفتند. آنها می دانستند که فعلاً مجبورند در رامهرمز بمانند؛ پس لااقل کلاسی بروند، چیزی یاد بگیرند تا زمان آن قدر برایشان سخت نگذرد. البته مینا و مهری بیشتر به این نیت رفتند که راهی برای برگشتن به آبادان پیدا کنند. زینب از همه فعال تر و علاقه مندتر در کلاس ها شرکت می کرد. شهرام را که نه سال داشت، به دبستان بردم. شهرام با چهار ماه تأخیر سر کلاس رفت. توی دبستان هم شهرام را تحویل نگرفتند و آنقدر به شهرام بد گذشت که بعد از چند روز حاضر به رفتن به مدرسه نشد. همین که همه به آنها جنگ زده می گفتند، برای بچه ها سخت بود، بچه ها از این اسم بدشان می آمد. خودم هم بدم می آمد، وقتی با این اسم صدایمان می کردند، فکر می کردم که به ما «طاعونی»، «وبایی» میگویند. انگار که ما مریض و بدبخت بودیم و بیچاره ترین آدمهای روی زمین. هوا حسابی سرد بود و رختخواب نداشتیم، زیر پایمان هم فرش نداشتیم. آذرماه، مهران یک فرش و چند دست رختخواب و پتو و چرخ خیاطی و مقداری خرت و پرت برای ما آورد. اما مشکل ما با این چیزها حل نمی شد. مادرم در کنار ما بود و شب و روز غصه من و بچه هایم را می خورد. دخترها حسابی لاغر شده بودند و اصلا از محیط رامهرمز خوششان نمی آمد. یکی از خدمتگزارهای بیمارستان شرکت نفت، به نام آقای مالکی، فامیل خیلی دور جعفر بود. خانواده مالکی در رامهرمز بودند و او ماهی یک بار برای مرخصی و دیدن خانواده اش به رامهرمز می آمد. سه ماه از رفتن ما به رامهرمز میگذشت که مینا و مهری از طریق آقای مالکی فهمیدند که تعدادی از دوست هایشان مثل سعیده حمیدی و زهره آغاجری، در بیمارستان شرکت نفت آبادان مشغول امدادگری مجروحین جنگ هستند. مینا برای سعیده حمیدی نامه نوشت و به دست آقای مالکی داد. آقای مالکی یک ماه بعد که به رامهرمز آمد، جواب نامه را آورد، سعیده در نامه نوشته بود که بیمارستان احتیاج به نیروی امدادگر دارد و همینطور خبر داده بود که زهره آغاجری، ترکش خمپاره خورده و مجروح شده است، بعد از رسیدن نامه سعیده حمیدی، مینا و مهری دوباره مثل روز اول شدند؛ بنای گریه و زاری گذاشتند و چند روز لب به غذا نزدند. خودم، مادرم، زینب، شهلا و حتی شهرام هم دیگر طاقت ماندن نداشتیم. شرایط زندگی مان هم خیلی سخت بود. مادرم هم که رفتارهای بد و ناپسند فامیل جعفر را میدید، به من می گفت: کبری، تو چهار تا دختر داری، اینجا جای تو نیست. ادامه دارد...

دعای #کمیل به یاد شهدا شادی روح شهدا صلوات.🌷 @fatholfotooh

🔅 اگر پیام شهیدان را بشنویم خوف و حزن از ما دور می‌شود 🔻 رهبرانقلاب، امشب در مراسم شب خاطره‌ی دفاع مقدس: 🔸️ در روایت دفاع مقدس، باید روح ایمان، ایثار، دلدادگی و مجاهدت و همچنین پیام شکست ناپذیری ملت ایران که با شوق و ذوق به میدان جنگ می‌رفتند، متبلور باشد. 🔹️ جنگ البته چیز تلخی است لکن از همین حادثه تلخ، قرآن پیام بهجت و عظمت و نشاط می‌دهد: وَ يَستَبشِرونَ بِالَّذينَ لَم يَلحَقوا بِهِم مِن خَلفِهِم أَلّا خَوفٌ عَلَيهِم وَلا هُم يَحزَنون 🔺️ عزیزان من بدانید امروز هم اگر پیام شهیدان به گوش ما برسد از ما خوف و حزن را دور می‌کند و از آن، پیامِ بهجت و شجاعت و اقدام برای ما به ارمغان خواهد آمد. ۹۷/۷/۴ 💻 @Khamenei_ir

سوم مهر برایمان خاطره انگیز بود، مراسم ولیمه حج عمره و عقدمان در مدینه. به دلیل تقارنش با هفته دفاع مقدس برایمان به یادمانی تر می شد. سال ۹۵ شادیمان را در لابلای کتاب های شهدا خاطره ساختيم و هدیه هایمان در تورق صفحات یادشان معنا گرفت. حاجی هر کتابی که دوست داشتم برایم هدیه خرید و برعکس. عادت زيبايش یادداشتهای حاشیه کتاب بود. حالا تمام کتاب ها مانده است تا روایت شود در فصل نبودن علمدار روایتگری

چهارم مهر ۷۶ با ماشین عروس همانطوری که گل داشت به سمت گلزار شهدا رفتیم. تمام گلها بر مزار شهدا گذاشته شد. مسابقه بود هرکسی بیشتر بگذارد البته با خودمان چند نفر از اقوام را هم همراه کرده بودیم، خودش اردو شده بود. در موسم جدایی، راهی به آسمان هست در موقع رهایی جایی به آسمان هست ای دست در دست لاله، دستی به آسمان هست اين جان جامانده، چشمی به آسمان هست

شهید زین الدين می گفت: در زمان غیبت امام زمان کسی منتظر است که منتظر شهادت باشد. ... و حسین سر بالین تو می نشیند ای به انتظار ایستاده شهیدانه زندگی کردن بهايش شهیدانه رفتن است آرزوی شهادت، آرزوی دیدار حسین است در این ایام پر از یاد شهیدان، آرزوهایت را مرور کن ای عزادار حسین تا تو نیز اهل بشارت شوی #حسین_میآید #اگر_تو_راهش_را_بروی #اهل_عمل_باشیم نسأل_الله_منازل_الشهداء شادی روح شهدا صلوات.🌷

خاطرات شهیده #زینب_کمایی #شهید_شاخص_سال_۹۷ 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 #من_میترا_نیستم قسمت 1️⃣3️⃣ همه با هم تصمیم گرفتیم که به آبادان برگردیم، اما راه آبادان بسته شده بود. قسمتی از جاده آبادان و ماهشهر دست عراقی ها بود، از راه زمینی نمی شد به آبادان رفت. دو راه برای رفتن به آبادان بود؛ یا از طریق شط و با لنج، یا از هوا و با هلیکوپتر. وسایلمان را جمع کردیم، هر کدام یک چیزی در دستمان بود. فرش و رختخواب و چرخ خیاطی و بخاری و... یک مینی بوس پیدا کردیم. راننده مینی بوس همراه با زن و بچه اش بود. داستان ما را فهمید و ما را به ماهشهر رساند. در ماهشهر ستادی بود که به آن «ستاد اعزام» میگفتند. ستاد اعزام به کسانی که می خواستند به آبادان بروند، برگ ورود یا به قول خودشان، برگ عبور می داد. من به آنجا رفتم و ماجرای مشکلات خانواده ام را گفتم. مسئول ستاد اعزام گفت: خانم... آبادان امنیت ندارد. فقط نیروهای نظامی در آبادان هستند. همه مردم شهر فرار کرده اند و خانواده ای آنجا زندگی نمی کند. ستاد اعزام خیلی شلوغ بود. مرتب عده ای می رفتند و عده ای می آمدند. من به مسئول ستاد گفتم: یا به من در ماهشهر یک خانه برای زندگی بدهید یا به من و خانواده ام نامه بدهید که به خانه خودم در شهرم برگردم. مسئول ستاد که هیچ امکاناتی نداشت و نمی توانست جوابگوی من باشد، قبول کرد و نامه عبور به من داد. دیگر به هیچ عنوان حاضر به برگشت به رامهرمز نبودیم، مینا نذر کرده بود که اگر به آبادان برسیم، زمین آبادان را ببوسد و هفت بار دور خانه بچرخد. انگار نه انگار که می خواستیم داخل جهنم برویم. آبادان و خانه سه اتاقه شرکتی، بهشت ما بود؛ حتی اگر آتش و گلوله روی آن می بارید؛ بهشتی که همه ما آرزوی دیدنش را داشتیم. با اسباب و اثاثیه مختصرمان به بندر امام خمینی رفتیم تا سوار لنج بشویم. بابای مهران که در ماهشهر بود، از رفتن ما به آبادان باخبر شد. خودش را به بندر امام رساند تا جلوی ما را بگیرد. اما نه او، که هیچ کسی نمی توانست جلوی ما را بگیرد. تعداد زیادی از رزمنده ها منتظر سوار شدن به لنج بودند، تعدادی از مردهای آبادانی هم که در دستشان گونی و طناب و کارتن بود، می خواستند به شهر برگردند و اثاثیه خانه شان را خارج کنند. برخلاف آنها، ما ہاچرخ خیاطی و فرش و رختخواب و ظرف و ظروف در حال بر گشتن به آبادان بودیم. آنها با حالت تمسخر به مانگاه می کردند. یکی از آنها به ما گفت: شما اثاثیه تان را به من بدهید، من کلید خانه ام را به شما می دهم، بروید آبادان و اثاثیه ما را بردارید.» بابای مهران از خجالت مردم سرخ شده بود. او با عصبانیت اسباب و اثاثیه را از ما گرفت و به خانه خواهرش در ماهشهر برد. ما شش تا زن، با شهرام که تنها مرد کوچک ما زنها بود و آن زمان کلاس سوم ابتدایی بود، سوار لنج شدیم. همه مسافرهای لنج، مرد بودند. علی روشنی، پسر همسایه مان در آبادان، همسفر ما در این سفر بود، وقتی او را دیدیم دلمان گرم شد که لااقل یک مرد آشنا در لنج داریم. اوایل بهمن ۵۹ بود و ابر سیاهی آسمان را پر کرده بود. از شدت سرما همه به هم چسبیده بودیم. اولین بار بود که سوار لنج شده بودیم و میخواستیم یک مسیر طولانی را روی آن باشیم؛ آن هم با تعداد زیادی مرد غریبه که نمی شناختیم. توی دلم آشوبی بود، اما به رو نمی آوردم. بابای مهران هم قهر کرده و رفته بود. اگر خدای نکرده اتفاقی برای ما می افتاد، من مقصر می شدم. چهار تا دخترها چادر سرشان بود و بین من و مادرم نشسته بودند. شهرام هم با شادی شیطنت می کرد و بین مسافرها می دوید. آنها هم سر به سرش می گذاشتند. شهرام، هم قشنگ و هم خوش سر و زبان بود. او هنوز بچه بود و مثل دخترها غصه نمیخورد. چندین ساعت در سوز و سرما روی آب بودیم تا بالاخره بعد از سه ماه آوارگی به شهرمان رسیدیم. ادامه دارد...

شهيده #سهام_خیام شهید ۱۲ ساله ۸ مهرماه سالروز شهادتش گرامی باد. شادی روحش صلوات.🌷