#وفای_به_عهد 🌷🌷🌷 خاطرات آقاي رحيم عليزاده، برادر شهيد#شهيد_اكبر_عليزاده خاطره اي كه نقل مي شود نقل قول از خود شهيد است كه براي افراد خانواده روايت كرده بودند. عمليات رمضان بود. من (شهيد) به عنوان كمك آرپي جي زن مشغول خدمت بودم. دوستي داشتم اهل تبریز به نام رحمت, كه ايشان آرپي جي زن بود . من و آقا رحمت كه انسان باخدايي بود عهد بسته بوديم تا در آن عمليات هر كدام به فيض شهادت رسيدیم, ديگري جايگزين او شده و مردانه بجنگد. در صورت مجروح شدن هم به ياري هم بشتابيم و فرد مجروح را به منطقه امن برسانيم. اواخر عمليات بود. مهمات رو به پايان بود و رزمنده ها همچنان در حال جنگ بودند. در اين اثنا آقا رحمت از ناحيه پا مجروح شد. خون زيادی از او می رفت و من بايد به قولی كه داده بودم عمل می كردم. برادر رحمت هيكل درشت تری نسبت به من داشت و من بايد ايشان را به پشت گرفته و پاي پياده به منطقه امن می رساندم. با توكل به خدا عزمم را جزم كرده و در دشت وسيعی که روبرويمان بود مدت زيادي راه رفتم اما به نقطه معلومی نرسیده بودیم. در اين حين به شخصی رسيديم. از ديدن ايشان خيلی خوشحال شده بوديم. با اميد به اينكه راه را به ما نشان دهد به او نزديك شديم و او با مهربانی مسير را به ما نشان داد. چند قدم از او فاصله گرفتيم، اما ديگر خبری از او نبود و به صورت مرموزی از ديده ما ناپديد شد. به راستی كه در اين راه خدای متعال مرا ياری می نمود. قوت قلب تازه ای گرفته بودم. براي ياری رساندن به همرزمم با تمام قوا به راه ادامه دادم. كم كم سپيده صبح نزديك می شد و در گرك و ميش هوا به بچه های همرزم رسيدیم. آنها برای كمك به سمت ما آمدند. اما برادر رحمت به دليل شدت جراحت و خونريزي زياد حال خوبي نداشت و بعد از ساعتی به رغم تلاش برادران به فيض شهادت نايل آمد. اشك در ديدگانم امان نياورد و بر گونه هايم جاري شد. دوستی عزيز را از دست داده بودم. تنها دل خوشی ام آن بود كه به عهدمان عمل كرده بودم. شهيد اكبر عليزاده در سال1342 در اروميه متولد و با شروع جنگ در سال1360 عازم جبهه كردستان و در سال75 در حين انهدام مهمات در منطقه باراندوزچاي در17 آبان ماه، به فيض شهادت نايل آمد.