🔹#فقه_مدرسه. ادامه #روش‌های_آموزشی 🔸3. پرسشگری تا به حال دوبار درباره پرسشگری صحبت کردیم. در ادله ارشاد جاهل در ادله قواعد فقهی مدیریت فرهنگی و در مسئله محوری در نظام درسی. گفتیم که «فَسْئَلُوا» به معنای پیجویی علم است نه فقط پرسیدن کلامی. اما پرسش کلامی یکی از مصادیق آن است. 🔸بر اساس ادله یکی از روش‌های آموزشی، پرسش است. البته باید روش‌های آموزشی به گونه‌ای باشد که دانش آموز را پرسشگر کند. 🔸امروزه تنها بر حفظ و حافظه دانش‌آموزان تاکید می‌شود و دانش‌آموز پرسش ندارد؛ چون مطلب را کامل نفهمیده است. باید پرسش را ایجاد کرد و پاسخ داد. این روش یک روش درون‌دینی و مهم است. ادله آن قبلا بیان شده. 🔸ادب پرسش، پرهیز از تعنت است. ▫️مقاییس اللغه میگوید: «تَعَنُّت» به معنای به‌سختی انداختن دیگران و مشتبه کردن است. ▫️تعنت بالذات مورد نظر است نه تعنتی که بالعرض پیش می‌آید. باید فرد قصد به‌سختی انداختن داشته باشد. و سختی معتنابه باشد. وگرنه در پاسخ دادن نوعی سختی وجود دارد. ▫️این تعبیر در روایاتِ متعددی بیان شده است: « سَلْ تَفَقُّهاً وَ لَا تَسْأَلْ تَعَنُّتاً» از امام صادق در الكافي، ج‌6، ص381. علی ع در نهج البلاغة، ص472. الغارات، ج‏1 ؛ ص103 و 104. به مناسبت حکم و موضوع، این نهی دلالت بر کراهت دارد. برداشت برای موضوع ما این است که دانش‌آموز به گونه‌ای رشد کند که واقعا دنبال پرسش حقیقی و دانستن شود. 🔹@feqahat