🔻یکی از الگوهای رفتاری که با آمدن رسانه های نوین در آستانه ی "موزه ای" شدن است الگوی خود مراقبتی در برابر نامحرم است.از پشت عینک غبار گرفته در و دیوار رسانه ها "واقعا مجازی" به چشم نمی آیند. موش دارند؛ موش هایی که هم گوش دارند هم وسوسه؛مگر نه این است که در روزمره ها های واقعی مان برای این بگو بخندها حریم داریم.اگر مجازی نبود آن که حال مراقبت نداشت نهایت در محل کار و همان چند ساعت کاری دو کلام با نامحرم حرف می زد وتمام. ولی الان زمینه ی گپ و گفت و خندیدن ویه بغل عاطفه گرفتن از هر بیگانه ای به هر بهانه ای بی محدودیت فراهم است.هر ساعتی که بخواهی از این گروه به آن گروه.به بهانه قرآن و امام زمان و سیاست و فرهنگ و دین می شود با غریبه ها گپ زد و با آنها خندید!! در دنیایی که نامحرم مجازی اش همان نامحرم دو دست و یک سر و دوپای دنیای واقعی است و دلش دریچه ای دارد به برهوت وسوسه ها ،وقتی کافه های مجازی بی وقت می شوند؛ وقتی به جای دود به لطف خلاقیت مبتکرهایش با کلی امکانات جدید می شود با نامحرم گپ زد( ویس ، استیکر، عکس، گیف، متن....) و وقتی آدم بودن و اثرگرفتن مان هنوز سر جایش باقی است انگار باید بیشتر مراقب بود نه؟این معادله سر راست که از نگاه من فقط یک جواب دارد نمی دانم چرا گاهی که ازش حرف می زنم دیندار مومنِ دوست ،جواب های "منفی" بینهایت برایم ردیف می کند؟ می گویم راستش اگر چت وشوخی و استیکرهای از خنده غش کردن مان برای یک پیام نامحرم ، طبیعی اند چرا در دنیای واقعی وقتی با همسرمان هستیم و از کوچه رد می شویم این جور با خیال راحت برای خوش مزگی یک نامحرم انقدر امواج صمیمانه نمی فرستیم؟ ⬅️شاید تکرار تنفس هوای مجازی دارد به الگوی پنهان مبتلا مان می کند👇 ⬅️الگوی"عادی شدن همه چیزهایی که قبلا عادی نبودند". #مجازی_نه_حقیقی #خود_مراقبتی #عادی_شدن 🔹گاهی با دوستان خدا🔹 @gahneveshtha